ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 6

เจ้าหนูห้าอาศัยอยู่กับนางมานานกว่าหนึ่งปี ฮูหยินเฒ่ากลัวว่านางจะชอบเจ้าหนูห้าจนไม่สนใจเด็กคนอื่นๆ จึงให้เจ้าหนูห้ากลับไปอยู่ที่บ้านรองเช่นเดิม

เพราะความรักนี้ทำให้เจ้าหนูห้าสนิทสนมกับนางมากที่สุด

ชาติที่แล้วเจ้าหนูห้าหล่นลงไปในแม่น้ำและสิ้นใจตายก่อนแต่งงาน

เมื่อนึกถึงการตายของเจ้าหนูห้า หัวใจของหลิวอวิ๋นเซียงก็ปวดร้าวขึ้นมา

ความจริงที่ว่าเซี่ยจื่ออันยังมีชีวิตอยู่ในชาติก่อน ถูกใต้เท้าฮูหยินเฒ่าเซี่ยปิดบังเอาไว้คนแรก จากนั้นทุกคนในตระกูลเซี่ยก็ปิดบังนาง จนกระทั่งนางเห็นเนื้อหาในสมุดบัญชีอย่างไม่ได้ตั้งใจ พบว่าได้ช่วยญาติยาจกคนนี้เกือบสี่สิบปีและจ่ายหนึ่งร้อยตำลึงถึงสองพันตำลึงทุกเดือน

เพลานั้นนางไม่สนใจครอบครัวอีกแล้ว และมอบอำนาจให้ลูกสะใภ้ของเจ้ารองดูแลต่อไป เมื่อพบว่าเรื่องนี้ดูแปลกประหลาด นางจึงสั่งเรียกคนมาสอบถาม ลูกสะใภ้คนรองจึงทนไม่ไหวและเผยพิรุธในที่สุด

ต่อมาเจ้าสามบอกว่าเจ้าหนูห้าไม่ได้พลาดตกน้ำ แต่ฮูหยินเฒ่าเป็นคนสั่งให้คนผลักนางลงไป และเฝ้าดูนางจมน้ำทั้งเป็น

ที่แท้เจ้าหนูห้าก็รู้โดยบังเอิญว่านายท่านสามยังมีชีวิตอยู่ อยากบอกเรื่องนี้กับนาง ฮูหยินเฒ่าไม่อยากให้เจ้าหนูห้าไปบอก นางไม่ฟัง ฮูหยินเฒ่าจึงใช้วิธีการโหดร้ายในที่สุด

ดังนั้นทุกคนในตระกูลเซี่ยจึงทำผิดต่อนาง แต่เจ้าหนูห้าเป็นคนเดียวภักดี

หลายวันก่อน นางรู้สึกสับสนมากจนไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับตระกูลเซี่ยอย่างไร

เด็กน้อยอยากเข้ามาคารวะยามเช้าอยู่หลายครั้ง แต่นางก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง

หลังจากล้างเนื้อล้างตัว หลิวอวิ๋นเซียงก็ให้จิ่นเยียนเรียกเจ้าหนูห้าเข้ามาหา

ม่านค่อยๆ เปิดออก เด็กหญิงตัวเล็กๆ สวมเสื้อฤดูใบไม้ผลิสีดอกท้อและม้วนจุกสองข้างรีบวิ่งเข้ามาหานางทันที

“แม่สาม”

เด็กคนอื่นๆ เรียกนางว่าอาสะใภ้สาม แต่เด็กคนนี้กลับชอบเรียกนางว่าแม่สามเสมอ

หลิวอวิ๋นเซียงมองใบหน้ากลมโตและดวงตาชุ่มฉ่ำของเด็กหญิงตัวเล็ก ทั้งดูน่ารักน่าเอ็นดู มันยิ่งทำให้นางใจสลายมากขึ้น เมื่อนึกถึงการที่เด็กคนนี้ต้องสิ้นใจตั้งแต่ยังอายุน้อยในชาติที่แล้ว

“แม่สาม จิ่นเยียนบอกว่าท่านไม่ค่อยสบาน เพลานี้ดีขึ้นแล้วหรือยังเจ้าคะ”

หลิวอวิ๋นเซียงลูบหน้าเจ้าหนูหน้าพร้อมกับพูดเบาๆ “ดีขึ้นแล้ว”

“แต่ข้าคิดว่าเหมือนท่านจะผอมลงไปมากเลย” เจ้าหนูห้าเอียงศีรษะพลางกล่าว

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้มและตอบออกไป “สองวันที่ผ่านมาข้าไม่ค่อยอยากอาหารน่ะ”

เจ้าหนูห้านึกอะไรบางอย่างออก จากนั้นขอให้หลิวอวิ๋นเซียงรอครู่หนึ่งและวิ่งออกไป ไม่นานเด็กน้อยก็กลับมาพร้อมเหงื่อบนร่าง

หลิวอวิ๋นเซียงให้จิ่นเยียนไปนำผ้าเปียกมา และดึงตัวเจ้าหนูห้ามาเช็ดเหงื่อ

“เจ้าวิ่งไปที่ใดมา”

เจ้าหนูห้าพลันยื่นถุงเหอเปาให้หลิวอวิ๋นเซียง “ข้าปักถุงเหอเปานี้เอง ในนี้มีบ๊วยเปรี้ยวด้วย เวลาที่แม่สามไม่อยากอาหารก็หยิบออกมากินเม็ดหนึ่ง”

“พี่สะใภ้รองอยากให้ข้าทำสิ่งใด”

“เจ้าเองก็เข้าใจ”

“ข้าไม่เข้าใจ”

ฮูหยินรองขมวดคิ้วแน่น ในอดีตหลิวอวิ๋นเซียงมักเคารพและไม่ทำตัววุ่นวายเช่นนี้

นางหยุดชะงักไปชั่วคราวและกล่าวต่อว่า “เหยียนมู่หลงใหลในความงามของเจ้า ตราบใดที่เจ้ายอมปรนนิบัติรับใช้เขาต่อไป เอาอกเอาใจให้เขามีความสุข จนคลี่คลายคดีซีเป่ยได้อย่างสมบูรณ์ พี่รองของเจ้าก็จะถูกปล่อยตัวจากคุก”

หลิวอวิ๋นเซียงจิบชาและเอ่ยเบาๆ “หากพูดเรื่องความงาม ข้าคิดว่าตัวเองงามไม่เท่าพี่สะใภ้รองด้วยซ้ำไป”

ใบหน้าของฮูหยินรองจมลงในทันที “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

“พี่สะใภ้รองอยากช่วยสามี เช่นนั้นท่านก็ควรเสียสละตัวเองปีนขึ้นไปบนเตียงของเหยียนมู่สิ เขาน่าจะชอบท่านมากทีเดียว”

“นี่เจ้า!!! บังอาจนัก! เจ้าคิดจะให้ข้าทำเรื่องสกปรกเช่นนั้นหรือ!”

“ท่านคิดว่ามันสกปรก แล้วข้าไม่กลัวสกปรกหรือ” หลิวอวิ๋นเซียงหัวเราะเยาะ “อีกอย่างข้าเป็นแค่น้องสะใภ้ แต่ท่านต่างหากที่เป็นภรรยาของเขา!”

“จะ เจ้า...” ฮูหยินรองถึงกับสำลักพูดอะไรไม่ออก เพราะนางไม่ได้เปรียบเรื่องนี้เลยสักนิด

“พี่สะใภ้รองรู้จักมองภาพรวมและตระหนักถึงเหตุผลเป็นอย่างดี ท่านพูดต่อสิ ข้าจะตั้งใจฟัง”