ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 7

ฮูหยินรองทั้งโกรธและอับอายพลันลุกขึ้นเดินออกไปอย่างขึงขัง

เมื่อฮูหยินรองเดินออกไปไหล จิ่นเยียนก็ปรบมือขึ้นมาระรัว

“ช่างสาแก่ใจยิ่งนักเจ้าค่ะ! ฮูหยิน รับมือกับคนหน้าด้านไร้ยางอายเช่นนี้ เราต้องร้ายให้มากกว่า”

หลิวอวิ๋นเซียงรู้สึกสะใจมากเหลือเกิน ชาติที่แล้วนางต้องก้มหน้ายอมรับชะตาชีวิตอันเลวร้าย แต่ชาตินี้นางจะโวยวายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

หลังจากนั้นไม่กี่วัน จู่ๆ ก็มีคนจากศาลต้าหลี่เข้ามา กล่าวว่าพวกเขาต้องการค้นหาหลักฐานความสัมพันธ์ระหว่างจวนโหวกับรัชทายาทถูกปลด

จวนโหวอันยิ่งใหญ่ถูกศาลต้าหลี่รื้อค้น โดยไม่มีใครหยุดพวกเขาแม้แต่น้อย

เมื่อคนจากศาลต้าหลี่กลับไป เด็กทั้งสี่คนในบ้านใหญ่และบ้านรองต่างก็พากันมาคุกเข่าที่หน้าเรือนอีหลันเซวียนของนาง

หลิวอวิ๋นเซียงให้จิ่นเยียนออกไปถามเหตุผลจากพวกเขา

ทว่าเด็กๆ กลับไม่รู้เหตุผลที่แท้จริง เพียงบอกว่าท่านย่าให้พวกเขามาคุกเข่าขออาสะใภ้สามให้ช่วยเหลือพวกเขาเท่านั้น

“ฮูหยิน น่ารังเกียจเหลือเกิน นางถึงขั้นให้เด็กๆ มาบีบบังคับท่านเช่นนี้ หากท่านไม่ยอมรับปาก ต่อไปเด็กๆ เหล่านี้จะไม่เกลียดท่านหรอกหรือ”

หลิวอวิ๋นเซียงพลันสูดหายใจเข้าลึกๆ

บ้านใหญ่นั้นมีบุตรทั้งหมดสามคน คุณหนูใหญ่แต่งงานแล้วและไม่ได้อาศัยอยู่ในบ้าน คุณชายรองกำลังเรียนอยู่ที่สำนักศึกษาบัณฑิต และแม่หนูสี่ที่เพิ่งถึงวัยปักปิ่น

ส่วนบ้านรองมีบุตรทั้งหมดสองคน คุณชายสามเรียนอยู่ที่โรงเรียนศิลปะต่อสู้ และแม่นางห้าหรือก็คือเจ้าหนูห้าคนนี้นั่นเอง

“ปล่อยให้พวกเขาคุกเข่าไป” หลิวอวิ๋นเซียงกล่าว

พวกเขายังไม่สนใจบุตรของตัวเองเลย แล้วนางจะไปกังวลใจทำไม

แน่นอนว่าภายในไม่ถึงชั่วยาม ฮูหยินเฒ่าก็เดินเข้าตามที่คาดเอาไว้

นางไม่ได้เดินเข้ามาในเรือน แต่กลับตะโกนโวยวายอยู่ข้างนอก “อวิ๋นเซียง แม่ขอร้อง เจ้าช่วยพี่รองด้วยเถิด ช่วยรักษาจวนโหวของพวกเรา ดูเด็กๆ เหล่านี้สิ พวกเขายังเด็กมาก เจ้าจะทนมองพวกเขาตายได้จริงๆ หรือ”

ฮูหยินเฒ่าพูดอย่างเศร้าใจ เด็กหลายคนที่ได้ยินคำว่าตาย จึงเริ่มขอร้องอ้อนวอนหลิวอวิ๋นเซียงเช่นกัน แม่นางสี่ทั้งร้องไห้และร้องวิงวอน ขณะที่เจ้าหนูห้ายังคงนิ่งเงียบ

เมื่อเห็นว่าหลิวอวิ๋นเซียงไม่ยอมออกมา ฮูหยินเฒ่าก็เช็ดน้ำตาและตะโกนสุดเสียง “อวิ๋นเซียง เจ้าจะโหดร้ายเช่นนี้ไม่ได้ ชีวิตของคนหลายสิบคนในบ้านอยู่ในมือของเจ้า ช่วยเมตตาสักหน่อยเถิด ที่เจ้าไม่ยอมออกมาเป็นเพราะอยากเห็นข้าคุกเข่าเช่นกันใช่หรือไม่”

จิ่นเยียนที่อยู่ในเรือนพลันกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “ฮูหยิน นอกเรือนมีคนรับใช้คุกเข่ามากมาย ต่อไปท่านจัดการจวนนี้อย่างไร”

หลิวอวิ๋นเซียงหัวเราะเยาะ “นางอยากให้ข้าปรากฏตัวไม่ใช่หรือ ข้าจะทำให้จวนโหวออกหน้าแทน”

หลิวอวิ๋นเซียงลุกเดินออกจากเรือนด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ท่านแม่ ท่านพูดอะไรของท่านน่ะ พูดอย่างกับข้าอยากทำร้ายจวนโหว”

“อวิ๋นเซียง หากเจ้าปล่อยมือเพลานี้ นั่นเท่ากับทำร้ายจวนโหวแล้วจริงๆ” ฮูหยินเฒ่าพูดด้วยความโกรธ

หลิวอวิ๋นเซียงพยักหน้า “ท่านแม่พูดถูกต้อง ข้าโต้เถียงท่านไม่ได้เลย จิ่นเยียน เจ้าเปิดประตูใหญ่ออกไปถามบนถนนซิว่ามีครอบครัวใดบ้างที่บีบให้ลูกสะใภ้ที่เป็นหม้ายไปปรนิบัติรับใช้ชายอื่น”

พูดจบ หลิวอวิ๋นเซียงก็เตรียมตัวเดินออกไป ทว่าฮูหยินเฒ่ากลับเอ่ยปากห้ามและคุกเข่าลงเสียก่อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน