ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 61

อารามฌานทั้งสองหลังตั้งติดกัน ภิกษุณีน้อยพานางไปทางอารามฌานทิศตะวันตก

พอเดินเข้าไปก็เห็นซือไท่สูงอายุในชุดคลุมสีเทาหม่นกำลังกวาดพื้น แต่ท่าทางของนางค่อนข้างแปลกประหลาด มือซ่อนใต้แขนเสื้อกว้าง การเคลื่อนไหวก็ค่อนข้างงุ่มง่าม

หลิวอวิ๋นเซียงทำความเคารพซือไท่คนนั้น แต่ซือไท่คนนั้นไม่เงยหน้า ตั้งอกตั้งใจกวาดพื้นต่อไป

“นางเป็นคนหูหนวกเจ้าค่ะ” ภิกษุณีน้อยอธิบาย

หลิวอวิ๋นเซียงเข้าใจแล้วก็เหลือบมองซือไท่แวบหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน เรือนกวาดถูสะอาดสะอ้าน ปลูกต้นแปะก๊วยหลายต้น เดินเข้าไปในห้องก็เห็นกระถางธูปบนโต๊ะ ในกระถางจุดไม้จันทน์หอม ด้านทิศตะวันตกใช้ผ้าม่านสีเขียวกั้นเป็นห้องนอน ตั้งโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กๆ บนโต๊ะวางพระไตรปิฎกสองเล่ม

ภิกษุนีน้อยบอกเวลากินข้าวและปิดไฟกับหลิวอวิ๋นเซียงแล้วก็ออกไป

“ฮูหยิน หรือว่าจัดที่นี่ให้ท่านเป็นพิเศษ” จิ่นเยียนกระซิบถาม

หลิวอวิ๋นเซียงถอนหายใจ "คงจะใช่น่ะ"

ในเมื่อองค์หญิงใหญ่ต้องการให้นางคลอดบุตรเงียบๆ ย่อมต้องจัดให้นางอยู่ในสถานที่ลับ

“ไม่รู้ว่าจื่อจินจะหาที่นี่เจอหรือเปล่า” จิ่นเยียนค่อนข้างกังวล

“วางใจเถอะ นางเก่งมาก”

นางขอให้จื่อจินออกจากเมืองช้ากว่าพวกนาง รอให้พวกนางเข้าพักในอารามแล้ว ค่อยส่งอาหารมาให้เพียงพอ

ชาติก่อนทุพภิกขภัยแพร่กระจาย ภิกษุนีในอารามเสียชีวิตเพราะความอดอยากไม่น้อย

เสียงดังขึ้นในเรือน หลิวอวิ๋นเซียงออกไปดู ก็เห็นว่าซือไท่ที่กำลังกวาดลานบ้านทำไม้กวาดที่ถืออยู่ตก ตกแล้วหยิบขึ้นมาก็แค่นั้น แต่กับภิกษุณีคนนี้เป็นเรื่องยากลำบาก เห็นนางคุกเข่าลงก่อน ท่อนบนก้มลงไป สองมือออกแรง หยิบหลายครั้งถึงจะหยิบขึ้นมาได้

“ฮูหยิน นาง...”

“นางไม่มีมือสองข้าง”

หลิวอวิ๋นเซียงเดินไปพูดว่า "ซือไท่ ไม่รบกวนท่านแล้ว พวกเราทำความสะอาดเองได้"

ภิกษุณีก้มหน้ากวาดต่อไป หลิวอวิ๋นเซียงนึกขึ้นได้ว่า ภิกษุณีน้อยบอกว่านางหูหนวกจึงเร่งเสียงดังขึ้น

ภิกษุณีชะงัก เงยหน้าขึ้นจ้องมองหลิวอวิ๋นเซียง

หลิวอวิ๋นเซียงเห็นใบหน้าของภิกษุณี ก็ตกตะลึงก่อนจะจำได้

“เยี่ยนอี๋เหนียง!”

ภิกษุณีมองหลิวอวิ๋นเซียง ครู่ใหญ่ก็จำได้เช่นกัน นางพยายามจะอ้าปากพูด แต่ออกเสียงได้เพียงอ้อแอ้

หลิวอวิ๋นเซียงตกตะลึงอีกครั้งเมื่อเห็นว่านางไม่มีลิ้นในปาก

“ทำ...ทำไมเป็นแบบนี้”

เยี่ยนอี๋เหนียงคิดอะไรบางอย่างได้ รูม่านตาหดตัวลง รีบถือไม้กวาดวิ่งหนีไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน