ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 63

หลิวอวิ๋นเซียงกินอย่างถูกปาก "ไม่เห็นเปรี้ยว"

จิ่นเยียนกล่าวเสริมว่า “เปรี้ยวมาก”

หลิวอวิ๋นเซียงกัดอีกคำ "อร่อยมาก!"

หญิงชราเหลือบมองท้องของนางแล้วพูดกับเหล่ามามาที่อยู่ข้างๆ "ท้องเด็กผู้ชาย"

เหล่ามามาพยักหน้า พูดอย่างมีความสุข "ใช่ ใช่"

ลูกพลัมสองสามลูกจะอิ่มได้อย่างไร ไม่นานฝนก็เริ่มตกอีก ทั้งสี่เบียดอยู่ด้วยกัน ผ่านไปอีกคืนหนึ่ง ท้องฟ้าก็ปลอดโปร่ง แต่ยังคงไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาช่วยเหลือ

ทั้งสี่นอนเคียงข้างกัน ผ่านไปอีกหนึ่งวันหนึ่งคืน

“จิ่นเยียน...ทนไว้...”

“ท่านย่า...ทนไว้...”

หลิวอวิ๋นเซียงดึงมือของจิ่นเยียนทางซ้าย และมือของหญิงชราทางขวา จ้องมองท้องฟ้าอย่างยากลำบาก จากนั้นก็ตกอยู่ในภาวะไม่รู้สึกตัว

ผ่านไปไม่นาน หลิวอวิ๋นเซียงก็ลืมตาขึ้น เหลือเชื่อเห็นเหยียนมู่อยู่เบื้องหน้า

นางเอื้อมมือไปสัมผัส แต่สัมผัสไม่ได้

หรือว่านางตายแล้ว

หลิวอวิ๋นเซียงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ยิ้มแล้วก็ร้องไห้

“สวรรค์...รังแกข้า… ให้ข้าเกิดใหม่…มีชีวิตเปล่าประโยชน์…ข้าไม่เต็มใจ…ข้าไม่อยากตาย… ลูกข้ายังไม่เกิด… "

โจวหลี่ไหวเพิ่งมาถึงก็ถามเหยียนมู่ว่าคนเป็นอย่างไรบ้าง

เหยียนมู่มองหลิวอวิ๋นเซียงที่ไม่รู้ตัวก็ยิ้มออกมา "ยังไม่ตาย แถมมีแรงร้องไห้!"

“เจ้ายิ้มอะไร… ข้าอยากให้เจ้าตายไปกับข้า…”

“อาลัยอาวรณ์ข้าขนาดนี้ ก็ได้ ข้าจะฝังเจ้าในสุสานบรรพบุรุษข้า”

หลิวอวิ๋นเซียงถูกเหยียนมู่อุ้มลงภูเขา ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อก็ฟื้นแล้ว มีความอบอุ่นในอ้อมกอดของเขา แต่นางยังคงไม่แน่ใจ จึงยื่นมือออกไปตบเขา

"ท่าน..."

“ข้ายังไม่ตาย!” หลิวอวิ๋นเซียงปลื้มปริ่ม

เหยียนมู่กัดฟัน "ตอนนี้เจ้าไม่รอดแล้ว!"

เขาทำท่าจะโยนนางลงไป หลิวอวิ๋นเซียงตกใจจนรีบกอดคอของเขา

“จิ่นเยียนล่ะ ท่านย่าด้วย เหล่ามามาอยู่ไหน”

“พวกนางสบายดี” เหยียนมู่อุ้มนางเดินลงภูเขาต่อไป หลังจากรู้ตัวเขาก็ถามว่า “เจ้าเรียกใครว่าท่านยาย”

“หญิงชราหน้าตาใจดีคนนั้น”

เหยียนมู่เลิกคิ้ว “เจ้าหมายถึงไทเฮา?”

“ใคร...ใครคือไทเฮา...ไม่...ไทเฮา?” หลิวอวิ๋นเซียงเบิกตากว้าง

เหยียนมู่ยิ้ม "เจ้านับญาติเก่งมาก!"

น้ำท่วมลดลงแล้ว ทว่าอารามจื่ออวิ๋นถูกน้ำท่วมเสียหาย ได้แต่ตั้งค่ายที่เชิงเขา

หลิวอวิ๋นเซียงท้องร้องจ๊อกๆ ได้กลิ่นหอมของข้าว เอื้อมมือออกไปอย่างอดใจไม่ไหว แต่เหยียนมู่ยกหลบ

"ให้ข้ากิน!"

"ร้อน"

"ข้าอยากกิน!"

เหยียนมู่นั่งลงข้างนาง ใช้ช้อนคนกลิ่นหอมของข้าวลอยขึ้นมาพร้อมกับไอร้อน หลิวอวิ๋นเซียงแทบจะน้ำลายไหล

รอเขาตักขึ้นมาหนึ่งช้อน นางก็แทบรอไม่ไหวที่จะจับแขนของเขาใส่ช้อนเข้าปากตนเองอย่างแม่นยำ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน