ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 64

เหยียนมู่ต่อคำ "แค่ตระหนี่ไปหน่อย"

“พวกเจ้าสองคนนินทาลับหลังข้าอีกแล้ว!”

ม่านเปิดออก เหล่ามามาประคองไทเฮาเดินเข้ามา

โจวหลี่ไหวหัวเราะร่า "ไทเฮาท่านหูทิพย์จริงๆ"

เหยียนมู่ทำท่า ‘ข้าแค่พูดความจริง’

ไทเฮาถลึงตามองเขาแล้วมองไปที่หลิวอวิ๋นเซียง "เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

หลิวอวิ๋นเซียงมองราชินีตะลึง บางทีอาจเป็นเพราะรู้สถานะของนาง จึงรู้สึกว่าในความเมตตา ยิ่งมีความน่าเกรงขามมากทีเดียว

นางได้สติก็รีบยืนขึ้นทำความเคารพ

“ที่นี่ไม่ใช่วัง ไม่ต้องมากพิธี”

ไทเฮาโบกมือให้หลิวอวิ๋นเซียงนั่งลง

หลิวอวิ๋นเซียงค้อมเอวทักทายว่า "ไทเฮา หม่อมฉันเสียมารยาทต่อท่านตรงไหน โปรดให้อภัยเพคะ"

“เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้”

“หม่อมฉัน...มิกล้าเพคะ”

“เอาล่ะ มีอะไรไม่กล้า ข้าจะกลับวังแล้ว เจ้ามีอะไรจะขอก็รีบบอกมา ข้ารับปากเจ้า”

หลิวอวิ๋นเซียงเงยหน้าขึ้น มองเหยียนมู่แสร้งทำเป็นว่าหวาดกลัว

“ว่าอย่างไร เขารังแกเจ้าหรือ”

"หม่อมฉัน..." หลิวอวิ๋นเซียงหดคอ ราวกับว่ากลัวที่จะพูดออกมาเพราะตัณหาของเหยียนมู่

ไทเฮาถลึงตามองเหยียนมู่ “เจ้าเด็กนี่ร้ายมาก รีบพูดมาเร็ว ข้าจะช่วยเจ้าตัดสิน”

เหยียนมู่หรี่ตา เขาเพิ่งช่วยนาง ไม่ทันไรจะแว้งกัดเขาหรือ

“เขา...” หลิวอวิ๋นเซียงสะอื้น “เขาอยากให้หม่อมฉันเป็นภิกษุณี!”

ไทเฮาตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก้มศีรษะยิ้ม หลิวอวิ๋นเซียงฉลาดเฉลียวจริงๆ

เป็นความคิดขององค์ใหญ่ที่จะให้นางมาที่อารามภิกษุณี แต่นางก็พยักหน้าเห็นด้วย ไม่กล้าทำให้พวกนางไม่พอใจ แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องบอกว่าเป็นความคิดของเหยียนมู่

“ใต้เท้าเหยียน เรื่องจริงหรือ”

เหยียนมู่ยิ้มมุมปาก "พ่ะย่ะค่ะ"

"แล้วเจ้าว่าอย่างไร"

“นางไม่มีวาสนากับพระพุทธเจ้า ถ้านางไม่มีพรนี้ กลับจวนโหวไปเป็นหม้ายต่อเถอะ”

ไทเฮาพยักหน้า มองไปที่หลิวอวิ๋นเซียง "อย่างนี้เจ้าพอใจหรือไม่"

หลิวอวิ๋นเซียงกล่าวอย่างซาบซึ้ง "ขอบพระทัยไทเฮาช่วยตัดสินให้หม่อมฉัน!"

“ถ้าเขารังแกเจ้าอีก เจ้าไปหาข้าที่วังได้”

“แต่หม่อมฉันฐานะต่ำต้อย เกรงว่าจะไม่ได้เข้าเฝ้าไทเฮาเพคะ”

ไทเฮาหยิบตราหยกแขวนเอวออกมามอบให้หลิวอวิ๋นเซียง "ถือตราหยกนี้ เจ้าเข้าออกวังได้"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน