ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 67

“ท่านแม่ ข้าอยากกิน”

“พอแล้ว หยุดทำตัวขายหน้า”

ประตูติดตั้งเสร็จแล้ว หลิวอวิ๋นเซียงจึงให้จิ่นเยียนไปซื้อกลอนมาใส่ไว้

กุญแจอยู่ที่นาง หากนางอยากเปิดนางก็จะเปิด

วันนี้หลังจากกินอาหารเช้าแล้ว หลิวอวิ๋นเซียงก็พาจื่อจินออกไปข้างนอก

ร้านค้าบนถนนเปิดไม่กี่ร้าน ลูกค้าเองก็ไม่เยอะ ชาวบ้านที่อยู่ติดกำแพงล้วนอดยาก สวมใส่เสื้อผ้าขาดๆ ส่วนใหญ่เป็นคนที่หลบหนีออกมาจากค่านส่านเนี่ยน

ด้านนอกของร้านหลิงอวิ๋น ทุกคนต่างมองขึ้นไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนรน

จางฉีลุกขึ้นมาตะโกนเสียงดัง “ทุกคนกลับไปเถอะ วันนี้หินทั้งห้าพันถูกขายหมดแล้ว”

ได้ยินเช่นนั้นผู้คนด้านหลังก็ส่งเสียงฮือฮา

“ทำไมไม่ยอมขายล่ะ”

“พวกเราหิวมาสองวันแล้ว หากไม่มีอะไรตกถึงท้องได้ตายกันหมดแน่ๆ”

“ต้องขาย ไม่อย่างนั้นพวกเราจะถล่มร้านของเจ้า”

จางฉีโบกมือให้ทุกคนใจเย็น แต่ชาวบ้านกลับร้อนรน ไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด

หมดหนทาง เขาจึงให้คนเอาฆ้องออกมาตี

“ทุกคนเงียบ ฟังข้าพูด”

จางฉียืนขึ้นบนเก้าอี้ มองไปทางทุกคน “มีคนบอกว่าพวกเราคนโกง ขอถามทุกคน พวกเราเคยได้เงินหรือ?”

“ไม่เลย”

“ก่อนหน้านี้ก็ให้อาหารด้วยความเป็นธรรม ราคาขึ้นไปถึงสามร้อย แต่ก็เปิดเพียงวันเดียวแล้วปิดไป”

“เฒ่าแก่ร้านนี้ช่างมีคุณธรรมนัก”

ชาวบ้านพูดกันลับๆ

จางฉีเคาะฆ้องอีกครั้ง ให้ทุกคนฟังเขาพูด

“เกิดภัยพิบัติเช่นนี้ทุกคนต่างอดยาก โชคดีที่พวกเรามีอาหารสำรองไว้ แต่บอกตามตรงหากเปิดขาย เกรงว่าวันเดียวก็คงหมดแล้ว”

“หากทุกคนได้ซื้อก็จะไม่มีใครอดยาก” ชายคนหนึ่งกล่าว

“ใช่ เฒ่าแก่มีเท่าไหร่ก็ขายเท่านั้น พวกเราจะได้กันทุกคน”

“ใช่แล้ว เฒ่าแก่จะได้คุณงามความดีอันยิ่งใหญ่”

จางฉีโบกมือ “ผิดแล้ว หากข้าขาย ก็จะมีคนที่ซื้อได้ และคนที่ซื้อไม่ได้ คนที่ซื้อได้มีกำลังเงิน คนที่ซื้อไม่ได้คือคนที่ยากจน ข้าพูดผิดหรือไม่”

ด้านล่างเงียบไป แต่ยังมีคนตะโกนขึ้นมา “ก็อาศัยความสามารถตนเอง”

“สหาย ท่านร่างกายกำยำก็ย่อมพูดเช่นนี้ได้ แต่เหล่าคนเฒ่าคนแก่เล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน