ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 84

เปิดกล่องผ้าเป็นโสมสองต้น ขนาดเท่านี้อย่างน้อยต้องหลายสิบปีถึงร้อยปียังอวบและหนามากอีก

เพราะว่าถนนเข้าเมืองถูกน้ำป่าทำลาย ยาสมุนไพรก็ค่อย ๆ หายากขึ้นโดยเฉพาะยาราคาแพงแบบนี้ ถูกตระกูลใหญ่ซื้อกลับไปเก็บไว้นานแล้ว

อยากซื้อโสมตามตลาดไม่ง่าย ซื้อของดีแบบนี้ได้แทบเป็นไปไม่ได้เลย

“ไปเอามาจากไหน?”

จิ่นเยียนเม้มปากรู้ว่าปิดบังไม่ได้ ทำได้แต่พูดเสียงเล็กว่า “สวนกล้วยไม้”

“เจ้า!”

“ท่านหมอชวีบอกว่า ฮูหยินต้องบำรุงชี่และเลือด จำเป็นต้องใช้โสม แต่โสมซื้อได้ง่ายที่ไหน บ่าวไปร้านยาหลายที่ถึงซื้อได้ชิ้นหนึ่ง เพิ่งหั่นแค่สองแว่น ตอนนั้นไปต้มยาพบว่าหายไปทั้งชิ้นแล้ว”

จิ่นเยียนพูดถึงตรงนี้ก็โกรธจนกัดฟัน “จะต้องเป็นแม่นมหูข้างกายของฮูหยินเฒ่า ข้าเห็นนางเข้าไปในห้องครัว”

“ข้าไม่กล้าบอกฮูหยิน กลัวท่านจะโกรธแล้วเสียสุขภาพ แต่ไม่มีโสมไม่ได้ บ่าวครุ่นคิดแล้วก็ทำได้แค่ไปขอที่สวนกล้วยไม้แล้ว”

หลิวอวิ๋นเซียงถอนหายใจ “ข้างนอกวุ่นวายขนาดนี้ ทำไมเจ้ายังกล้าออกไปข้างนอกคนเดียวต่อไปห้ามทำแบบนี้อีก!”

จิ่นเยียนรีบพยักหน้ายิ้มว่า “ต่อไปไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ”

หลิวอวิ๋นเซียงกลับไปนอนบนเตียง นึกถึงเหยียนมู่ได้รับบาดเจ็บหนักต้องใช้โสมบำรุงร่างกาย เขามีก็ไม่แปลก

ใช้ของเขาสองชิ้น ต่อไปจะต้องคืนเขา อย่างไรก็ห้ามติดค้างเขา

สวนกล้วยไม้ โจวหลี่ไหวมองเหยียนมู่ที่นอนบนเตียง ใบหน้าซีดเผือดไม่มีสีเลือดสักนิดพูดอย่างจนใจว่า “โสมสองต้นนั้นเอาไว้ช่วยชีวิตเจ้า!”

เหยียนมู่เหล่มองโจวหลี่ไหว เพราะว่าอ่อนแอเกินไปไม่มีแรงข่มขู่

“แค่โสมสองต้นเท่านั้น......”

“ใช่สิ ก็แค่โสมสองต้น ยังเป็นของที่เหลือจากฝ่าบาท”

เหยียนมู่ไอ “ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก”

โจวหลี่ไหวพูดอย่างจนใจ “สถานการณ์ในเมืองตอนนี้คับขันขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว หัวหน้าของค่ายใหญ่ชานเมืองอย่างเจ้ารักษาแผลไปตลอดไม่ได้ บอกว่าโสมสองต้นนี้เอาไว้ช่วยชีวิตเจ้า ไม่เกินจริงสักนิดมีแค่เจ้าหายดี ถึงจะนั่งตำแหน่งได้อย่างมั่นคง เจ้าถึงปกป้องตัวเองได้”

เหยียนมู่ยันตัวลุกขึ้น โจวหลี่ไหวจะเข้าไปประคองเขาแต่ถูกเขาผลักออกแล้ว

เขาหายใจสม่ำเสมอลุกขึ้นนั่ง หลังค่อย ๆ ตรงขึ้น ราวกับกระบี่ที่ชุบไฟและหล่อหลอม ย้อมสีแดงเลือดเผยพลังเย็น

สีหน้าเขาดูซีดเซียวเหมือนถูกหิมะน้ำแข็ง แต่ยังคงเป็นต้นเหมยสีแดง เพียงพอให้ทุกอย่างในโลกตกตะลึง

เขาตัวส่ายเล็กน้อย ดวงตาลึกขึ้น

“เดิมข้าคิดว่าชีวิตตัวเองไร้ค่าตายก็ตายไป ไม่เสียดาย แต่ละอายต่อวิญญาณวีรชนร้อยคนของตระกูลเหยียนเท่านั้น”

“เจ้าเจ็ดเป็นแบบนี้อีกแล้ว!”

“แต่ตอนนี้ข้าต้องมีชีวิตอยู่”

โจวหลี่ไหวอึ้ง เหยียนมู่เริ่มสนใจชีวิตของตัวเองตั้งแต่เมื่อไร?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน