ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 85

85 /940

หลิวอวิ๋นเซียงส่ายหน้า “คิดว่าพอฟ้าสว่าง หนังสือหย่าของเซี่ยจื่ออันก็คงส่งมาแล้ว เจ้าไปเตรียมเก็บของก่อนเถอะ”

จิ่นเยียนเห็นหลิวอวิ๋นเซียงขมวดคิ้วจึงอธิบายว่า “บ่าวว่าถือหนังสือหย่าออกจากจวนโหว สำหรับท่านแล้วเป็นเรื่องดีที่สุดแล้ว ไม่ต้องอยู่ตรงนี้ถูกพวกเขาเหยียบย่ำ”

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้มว่า “อย่างนั้นก็รีบไปเก็บของเถอะ”

“เจ้าค่ะ!” จิ่นเยียนออกไปอย่างอารมณ์ดี

เดิมหลิวอวิ๋นเซียงยิ้มอยู่ แต่ในดวงตาค่อย ๆ เย็นลง หากนางออกไปแบบนี้มีชื่อเสียงถูกหย่า นางจะยอมได้อย่างไร!

เมื่อฟ้าสว่าง ประตูลานบ้านถูกเคาะเสียงดัง

จิ่นเยียนเพิ่งออกจากห้องตะวันตก แต่เห็นสุนัขตัวใหญ่ตัวหนึ่งออกจากห้องตะวันตก เห่าประตูลานบ้าน

“โฮ่ง โฮ่ง!”

บ้านตะวันออกเกิดเสียง เหมือนสุนัขตัวนั้นถูกสั่งสอน ก้มหน้าหูตกกลับไปแล้ว

จิ่นเยียนยิ้มดูท่าซือไท่ไม่มีลิ้น นางพูดอะไรไม่มีคนเข้าใจ แต่สุนัขฟังเข้าใจ

เปิดประตูลานบ้าน เป็นเซี่ยจื่ออันอย่างที่คิด

เขาเดินเข้ามาอย่างองอาจผึ่งผาย เหมือนในที่สุดตอนนี้ก็ยิ่งใหญ่ได้แล้ว เห็นชัดว่าลืมไปแล้วว่าข้าวที่กินเมื่อเช้ายังเป็นของที่บ้านเดิมหลิวอวิ๋นเซียงส่งมา

จิ่นเยียนขวางเขาเอาไว้ ให้เขารออยู่ในห้องโถง

“ฮูหยินของพวกเรา ไม่ คุณหนูของเรายังแต่งตัวไม่เสร็จ ท่านโปรดรอสักครู่”

“นางจะอืดอาดก็ไม่มีประโยชน์ วันนี้จะต้องรับหนังสือหย่าฉบับนี้!”

จิ่นเยียนหัวเราะเยาะ “ดูท่านายท่านสามจะกินอิ่มแล้ว เสียงพูดมีพลังขึ้นแล้ว”

“นังคนชั้นต่ำ!”

“บ่าวก็กินแล้วเหมือนกัน แต่ไม่ได้กินอาหารของจวนโหว ท่านไม่ต้องอารมณ์เสีย”

ตอบโต้เซี่ยจื่ออันหนึ่งประโยค จิ่นเยียนเข้าไปในห้องทางตะวันตก

หลิวอวิ๋นเซียงลุกมาล้างหน้าหวีผมแล้ว เจ้าหนูห้าจับชายเสื้อของนางไม่ยอมปล่อย กลัวจะทิ้งนางเอาไว้อย่างนั้น

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้มว่า “แม่สามรับประกันกับเจ้าว่าจะพาเจ้าไปด้วยไม่ใช่หรือ แต่เจ้าต้องปล่อยให้แม่สามเปลี่ยนชุดถูกไหม?”

เจ้าหนูห้าครุ่นคิดก็ปล่อยมือจากนั้นนั่งลงกอดต้นขาของหลิวอวิ๋นเซียงเอาไว้

จิ่นเยียนหัวเราะไม่หยุด ทำได้แค่เดินเข้าไปช่วยหลิวอวิ๋นเซียงเปลี่ยนเสื้อ แล้วให้เด็กน้อยจับชายเสื้อเปลี่ยนกระโปรง

ตอนนางเพิ่งเข้าจวนโหวก็กลายเป็นหญิงหม้ายแล้ว เสื้อผ้าเปลี่ยนเป็นสีเรียบ เซี่ยจื่ออันคนนี้ไม่ตายยังคิดจะหย่ากับนาง วันนี้นางตั้งใจให้จิ่นเยียนค้นกระโปรงเยียนหลัวสีแดงฝูงผีเสื้อเล่นดอกไม้ในตู้ออกมาโดยเฉพาะ

และสวมเครื่องประดับทองฝังหยกชุดหนึ่ง แต่งตัวอย่างสวยงาม

“ลี่เหนียงคนนั้นสวยสู้ฮูหยิน......ถุยคุณหนูท่านไม่ได้แม้แต่หนึ่งในหมื่นส่วน เซี่ยจื่ออันคนนั้นตาบอดจริงๆ” จิ่นเยียนพูดอย่างเป็นเดือดเป็นร้อนแทน

“ใช่สิ” หลิวอวิ๋นเซียงมองตัวเองในกระจก “นางจะเทียบข้าได้อย่างไร แต่หน้าตาดีแค่ไหน สุดท้ายมุมมองความงามคนทุกคนต่างกัน”

“ในเมื่อไม่เข้าตาเขา แล้วท่านยังตั้งใจแต่งตัวแบบนี้อีก?”