ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 87

87 /940

“ก็เพราะเจ้า...”

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้ม “อย่ามายั่วยุข้า อย่าทำตัวต่ำทราม ก็ไม่ต้องคุกเข่าหรอก”

“ข้า จำใส่ใจแล้ว!”

หลิวอวิ๋นเซียงกวาดสายตามองลี่เหนียงอีกครั้ง “ส่วนลี่เหนียง ถึงอย่างไรนางก็ให้กำเนิดบุตรชายให้แก่ตระกูลเซี่ย ข้าเป็นคนใจกว้างอยู่แล้ว จึงอนุญาตให้ท่านพี่รับนางเป็นอนุภรรยา”

ลี่เหนียงสะอื้นไห้ “ข้าไม่ขอเป็นอนุ!”

“หรือเจ้าอยากเป็นภรรยาเอก?”

“ข้า…” ลี่เหนียงมองเซี่ยจื่ออัน หวังว่าเขาจะช่วยพูดแทนนางสักคำ “ท่านพี่ ท่านพูดอะไรบ้างสิ!”

เซี่ยจื่ออันกำลังจะอ้าปากพูด ก็ได้ยินเสียงตะโกนกึกก้องราวกับฟ้าถล่มดินทลายดังมาจากข้างนอก ทำเอาเขาสะดุ้งตกใจ รีบพูดว่า “ลี่เหนียง เจ้าต้องลำบากแล้ว”

ลี่เหนียงชะงักไปครู่หนึ่ง มองเซี่ยจื่ออันด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ “ท่านพี่…”

“เจ้าเติบโตมาในชนบท คงไม่รู้จักธรรมเนียมของตระกูลใหญ่โต เมื่ออนุภรรยาเข้ามาในบ้าน ต้องยกน้ำชาให้ภรรยาเอก” หลิวอวิ๋นเซียงกล่าว

“ใช่ ๆ เป็นธรรมเนียมนี้” ฮูหยินเฒ่ารีบตอบรับ แล้วสั่งให้อวี้เหลียนยกน้ำชาไปให้ลี่เหนียง

อวี้เหลียนรินน้ำชาส่งให้ลี่เหนียง ก่อนจะให้นางเดินเข้าไปคุกเข่าต่อหน้าหลิวอวิ๋นเซียง

“ข้ากำเนิดเจ้าหนูคังให้ท่าน ท่านพี่เคยบอกว่าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง...” ลี่เหนียงร่ำไห้กล่าว

“ลี่เหนียง ต้องเห็นแก่ส่วนรวม เจ้าอย่าได้บีบบังคับข้าเลย!”

“ข้าบังคับท่านรึ?”

“ใช่ เจ้าคงไม่อยากเห็นข้าลำบากใจกระมัง?”

ลี่เหนียงมองประตูบานใหญ่ด้านหลัง หากก้าวออกไปจากที่นี่ นางก็จะไม่เหลือสิ่งใดอีกต่อไป นางไม่ยอม จึงได้แต่ก้มหน้าปาดน้ำตา คุกเข่าลงตรงหน้าหลิวอวิ๋นเซียง ยกถ้วยน้ำชาขึ้นเหนือศีรษะ แล้วกล่าวว่า “เชิญฮูหยินดื่มชาเจ้าค่ะ”

หลิวอวิ๋นเซียงรับถ้วยชาพลางปรายตามองอย่างเฉียบคม กล่าวว่า “เดิมทีเจ้าก็เป็นเพียงบ่าว ต่อไปจงจำสถานะของตัวเองไว้ให้ดี”

ลี่เหนียงก้มหน้า “บ่าวจำไว้แล้วเจ้าค่ะ...”

เสียงเร่งเร้าดังมาจากด้านนอก ฮูหยินเฒ่าเห็นท่าทีหลิวอวิ๋นเซียงดูสงบลง จึงรีบกล่าวว่า “สะใภ้สาม ค่ายใหญ่ชานเมืองล้อมจวนโหสเราไว้หมดแล้ว! ทั้งชั้นนอกชั้นใน หน้าหลังปิดตายหนีไปไหนไม่ได้เลย”

หลิวอวิ๋นเซียงเลิกคิ้ว “ค่ายใหญ่ชานเมืองล้อมจวนโหว อย่างไรเสียก็ต้องมีการอธิบายกระมัง?”

“ใต้เท้าเหยียนสารเลวนั่น...แค่ก ๆ ตุลาการศาลต้าหลี่เหยียนมู่ เขามาประกาศราชโองการ”

“ฝ่าบาทมีรับสั่ง พวกเจ้ารับราชโองการก็พอแล้ว จะตกใจจนหน้าซีดเผือดไปไย”

เซวียซื่อรีบพูดขึ้นมา “น้องสะใภ้ไม่รู้หรือว่า เมื่อคืนดึกดื่นเหยียนมู่พาค่ายใหญ่ชานเมืองมาล้อมจวนรุ่ยปั๋วฝั่งตรงข้าม พวกเขาฆ่าคนในจวนทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่คนแก่หรือเด็ก เลือดไหลนองเต็มถนน!”