ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 88

แม้จะอยู่ห่างกันหลายก้าว หลิวอวิ๋นเซียงก็ยังได้กลิ่นดอกมะลิจาง ๆ จากร่างกายของเหยียนมู่ ทำให้รู้สึกคลื่นไส้จนต้องหยุดเดิน

เหยียนมู่เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นแววตาแห่งความรังเกียจในแววตาของหลิวอวิ๋นเซียง

สตรีนั้น ถ้าเกลียดใครขึ้นมาแล้ว ก็จะเกลียดไปชั่วชีวิต ถ้ารังเกียจใครขึ้นมาแล้ว แค่มองก็ขยะแขยง

ที่สำคัญคือ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด

“โอ้ ทั้งครอบครัวผลักให้สตรีผู้หนึ่งมารับราชโองการ นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?” เขายกมุมปากเยาะหยันอย่างชัดเจน

คนพวกนั้นต่างอกสั่นขวัญแขวน พอได้ยินดังนั้นก็ยิ่งตัวแข็งทื่อ พูดไม่ออกสักคำ

หลิวอวิ๋นเซียงหันไปมองเหยียนมู่ “หม่อมฉันเป็นฮูหยินในบ้านสามแห่งจวนจิ้งอันโหว รับราชโองการนี้ได้”

เหยียนมู่แค่นหัวเราะเบา ๆ “สตรีช่างโอหังนัก!”

“ใต้เท้าเหยียน อย่ามัวเสียเวลาเลย รีบอ่านราชโองการเถิด”

“หึ ก็เป็นข้าเองที่เสียเวลา”

หลิวอวิ๋นเซียงเปิดชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยแล้วคุกเข่าลง “หม่อมฉันพร้อมด้วยทุกคนในจวนจิ้งอันโหว ขอรับพระราชโองการเพคะ”

เมื่อหลิวอวิ๋นเซียงคุกเข่าลง บรรดาผู้คนรอบข้างก็พลอยคุกเข่าตาม

เหยียนมู่แค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะคลี่พระราชโองการออก แล้วเริ่มอ่าน

ครั้นอ่านจบ หลิวอวิ๋นเซียงก็ยืดตัวขึ้นเพื่อรับพระราชโองการ

ทว่าเหยียนมู่มิได้มอบให้แก่นาง กลับยื่นส่งให้แก่บุรุษที่ควรเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของจวนจิ้งอันโหวอย่างเซี่ยจื่ออันแทน

“นายท่านสามเซี่ย ฟังราชโองการชัดเจนแล้วหรือไม่?” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สุภาพอ่อนโยน

เซี่ยจื่ออันพยักหน้าอย่างร้อนรน “ฟะ ฟังชัดเจนแล้วขอรับ”

“ข้ามีสัมพันธ์อันดีกับจวนโหว จึงใคร่เตือนด้วยความหวังดีว่า เหตุที่ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ตระกูลใหญ่ในเมืองตั้งโรงทานแจกจ่ายข้าวต้ม ก็เพื่อช่วยเหลือราษฎรให้รอดพ้นจากภัยอดอยาก ทุกตระกูลควรทุ่มเทอย่างเต็มกำลัง แต่เกรงว่าจะมีผู้คิดเล็กคิดน้อย ข้าจึงขอเน้นย้ำว่า ในแต่ละวันต้องใช้ข้าวสารไม่ต่ำกว่าสิบกว่าตัน สำหรับหุงข้าวต้มและทำหมั่นโถวแจกจ่าย”

“สิบกว่าตัน…”

อย่าว่าแต่สิบตันเลย แม้แต่ข้าวสารเพียงหนึ่งตัน พวกเขาก็ยังต้องกัดฟันหาให้ได้ แล้วหนทางจะซ่อมแซมเสร็จเมื่อใด ข้าวสารจากภายนอกจะขนส่งเข้ามาได้อีกครั้งตอนไหน ใครเล่าจะคาดเดาได้

“ใต้เท้าเหยียน…ยุ้งฉางของจวนโหวถูกโจรเผาเสียแล้ว ท่านดูสิ...”

เหยียนมู่ตบเบา ๆ ลงบนพระราชโองการในมือของเซี่ยจื่ออัน “พรุ่งนี้หากจวนใดไม่ตั้งโรงทานแจกข้าวต้ม ก็ถือว่าขัดขืนพระบัญชา”

แม้เหยียนมู่จะไม่ได้ออกแรงมาก แต่เซี่ยจื่ออันกลับทรุดฮวบลงคุกเข่ากับพื้น

หลิวอวิ๋นเซียงเหลือบมองเซี่ยจื่ออัน ท่าทางไร้สง่าราศีเช่นนั้น การได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินสาม นางรู้สึกอับอายขายหน้านัก

“นายท่านสามเซี่ย ทีนี้เข้าใจแล้วกระมัง?” เหยียนมู่กอดอกถาม

“เข้าใจแล้ว”

“งั้นเช่นนี้แล้วกัน ข้าไม่ขอรับน้ำชาจากจวนโหวแล้ว งานราชการรัดตัว มีคนรอรับโทษอีกมาก!”

กล่าวจบ เขาก็ปัดฝุ่นที่แขนเสื้อ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน