ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 90

90 /940

“ว๊าาาาาา!” เจ้าหนูคังร้องไห้จ้าเสียงดัง

เซี่ยจื่ออันสงสารจับใจ “เจ้าหนูคังเป็นอะไรไป?”

ลี่เหนียงอุ้มลูกน้อย คุกเข่าลงกับพื้น ก้มศีรษะคำนับเซี่ยจื่ออัน แล้วจึงคำนับหลิวอวิ๋นเซียง “เจ้าหนูคังยังเล็กนัก มิอาจเห็นเลือดได้ ขอฮูหยินและนายท่านโปรดเมตตา สั่งสมบุญกุศลให้เจ้าหนูคังด้วยเถิดเจ้าค่ะ”

เซี่ยจื่ออันเห็นลูกชายร้องไห้หนัก ชี้หน้าหลิวอวิ๋นเซียงแล้วตวาด “เจ้าสำแดงเดชพอหรือยัง รีบปล่อยหลิ่วอีเดี๋ยวนี้!”

หลิวอวิ๋นเซียงมองลี่เหนียง แววตาฉายแววชิงชัง นางช่างกล้าใช้ลูกของตนเองเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ

“เมื่อลี่อี๋เหนียงกล่าวเช่นนี้ ข้าก็นึกขึ้นได้ บุตรชายคนโตยังไม่เกิด เจ้าหนูคังเป็นเพียงบุตรชายคนแรกอนุ เกรงว่าอนุจะเกิดความคิดที่มิควร จึงควรนำมาเลี้ยงดูในเรือนของข้าเสียจะดีกว่า”

“ไม่ มิได้ นายท่านสาม ท่านช่วยพูดกับนางหน่อยเถิด นางจะมาแย่งเจ้าหนูคังของพวกเราไป!” ลี่เหนียงร้อนใจขึ้นมา

เซี่ยจื่ออันกำลังจะเอ่ยปาก ทันใดนั้นหลิวอวิ๋นเซียงก็ถามกลับไปว่า “นายท่านสาม ที่บ้านอื่นเขาก็ทำกันแบบนี้มิใช่หรือ?”

เซี่ยจื่ออันถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

หลิ่วอีกำลังจะอ้าปากแก้ต่างให้ลี่เหนียง รับความผิดไว้กับตัวเอง แต่ลี่เหนียงกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน

“ฮูหยิน บ่าวโง่เขลาเองเจ้าค่ะ หลิ่วอีบอกว่าท่านมีปัญหา บ่าวก็เลยแอบตามสาวใช้ของท่านไป แล้วนางก็เอาเรื่องที่ท่านตั้งครรภ์มาบอกบ่าว บ่าว...บ่าวก็เลยเผลอพูดออกไปตอนคุยกับฮูหยินรองเจ้าค่ะ”

“มิได้ตั้งใจจริงหรือ?” หลิวอวิ๋นเซียงหรี่ตาถาม

ลี่เหนียงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวว่า “บ่าวตั้งใจเจ้าค่ะ…”

เซี่ยจื่ออันเบิกตากว้างมองลี่เหนียง ในเวลานี้ เขาไหนเลยจะไม่เข้าใจแผนการของลี่เหนียง แต่ที่ผ่านมาเขากลับคิดว่านางไร้เดียงสา บริสุทธิ์ ไร้เล่ห์เหลี่ยมใด ๆ

แต่เหนือสิ่งอื่นใด ความโกรธแค้นกลับพุ่งตรงไปที่หลิวอวิ๋นเซียง นางต่างหากที่บีบบังคับลี่เหนียงผู้แสนดีให้กลายเป็นเช่นนี้

“หลิวอวิ๋นเซียง เรือนใหญ่นี่ยกให้เจ้า แต่นับจากนี้ไป ข้าจะไม่ย่างกรายเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว!”

กล่าวจบ เซี่ยจื่ออันก็ประคองลี่เหนียง แล้วพานางเดินจากไป

“เรื่องทั้งหมดนี้ล้วนแต่เกิดจากการกระทำของพวกเขาเอง พวกเขาจะโกรธอะไรกัน?” จิ่นเยียนเอ่ยด้วยความเคียดแค้น

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้ม นางพอใจกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นไม่น้อย

คนสองคนที่รักกันจริง สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคงเป็นการได้เห็นด้านมืดของกันและกันกระมัง

หลิวอวิ๋นเซียงหันไปมองหลิ่วอีพลางถอนหายใจเบา ๆ “หลิ่วอี ข้าดูออกว่าเจ้ากัดฟันแน่น ไม่ยอมทรยศนาง ถึงอย่างไรก็จะปกป้องนาง แต่สุดท้ายนางกลับเป็นฝ่ายทรยศเจ้าเสียเอง นางสนใจความเป็นตายของเจ้าบ้างหรือไม่?”