ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 94

หลิวอวิ๋นเซียงเงียบไปครู่หนึ่ง “ข้าสร้างชื่อเสียงให้กับร้านหลิงอวิ๋น ต่อไปก็จะขยายกิจการให้มากขึ้น สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสมบัติของลูก ข้าตายไป เขายังต้องมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ก็ต้องกินต้องใช้ ในฐานะแม่ ข้าต้องวางแผนให้เขาอย่างรอบคอบ”

เหยียนมู่เงยหน้าขึ้น “เจ้าต้องตายจริง ๆ หรือ?”

“ข้าต้องให้ลูกมีชีวิตรอด”

เหยียนมู่หรี่ตาลงยิ้มเล็กน้อย “ก็ได้ ชีวิตของเจ้า เจ้าเป็นคนกำหนด ข้าไม่เกี่ยว เรื่องร้านขายข้าว ข้าจะจัดการให้เอง ต่อไป...อย่ามาที่สวนกล้วยไม้อีกเลย ข้ามิใช่พระโพธิสัตว์ ไม่ชอบทำบุญ”

“ตกลง ข้าจะจำไว้”

เมื่อกลับถึงจวนโหว หลิวอวิ๋นเซียงก็พลิกตัวไปมาทั้งคืนมิได้หลับใหล

รุ่งเช้า ครอบครัวของจวนโหวก็มารวมตัวกันหน้าห้องของนางอีกครั้ง แต่ละคนต่างก้มคอ ราวกับกลัวว่าหากเงยหน้าขึ้นมาแล้วคอจะหลุดจากบ่า

นางไม่ได้นอน อารมณ์ก็ย่อมไม่ดีนัก

“เตรียมข้าวสารไว้หรือยัง?”

ฮูหยินเฒ่าขมวดคิ้ว “ในบ้านจะมีข้าวสารได้อย่างไร?”

“ได้ อย่างน้อยก็ต้องมีสักสองสามหม้อใช่ไหม?”

เซวียซื่อพูดเสียงเบา “เจ้าเป็นคนถามเอง ทำไมไม่เตรียมเองเล่า”

หลิวอวิ๋นเซียงพยักหน้า “เช่นนั้นก็เตรียมหัวไว้เรียบร้อยแล้วกระมัง?”

เซี่ยจื่ออันขมวดคิ้ว “เจ้าอย่าได้ทำให้พวกเรายากลำบากเลย”

“พวกท่านต่างหากที่ทำให้ข้าลำบาก!”

โชคดีที่นางมิได้ฝากความหวังไว้กับคนไร้ค่าเหล่านี้ ได้ให้จื่อจินไปหาจางฉีตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

ในเมื่อฮ่องเต้มีรับสั่ง ทุกคนในจวนโหวจึงต้องขวนขวาย เมื่อมาถึงหน้าประตูเมือง บรรดาตระกูลใหญ่ต่างตั้งเตาเตรียมพร้อม กำลังทำข้าวต้มและหมั่นโถว

จางฉีทำงานได้น่าเชื่อถือจริง ๆ ข้าวต้มก็ต้มแล้ว หมั่นโถวก็อยู่ในซึ้งแล้ว

พอเห็นหม้อทั้งหมดนี้ ครอบครัวจวนโหวก็วางใจได้เสียที สามารถรักษาชีวิตไว้ได้แล้ว

เซวียซื่อเดินมาข้าง ๆ หลิวอวิ๋นเซียง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “ได้ยินมาว่าเมื่อคืนเจ้าไปที่สวนกล้วยไม้งั้นรึ?”

“ท่านได้ยินมาจากไหนกัน?” หลิวอวิ๋นเซียงถาม

เซวียซื่อส่งเสียงหึ “เขาช่างเอาใจเจ้าเสียจริง งั้นเจ้าก็หย่ากับเจ้าสามแล้วไปคบกับเขาซะสิ”

“โอ้ เหตุใดจึงริษยาเช่นนี้?”

“เจ้า!”

“ว่ากันว่าการบำเพ็ญธรรมช่วยให้จิตใจสงบและหล่อหลอมจิตวิญญาณ หรือท่านไม่ศรัทธาพอ หรือเป็นคนแบบนี้เอง ปากก็ร้ายกาจ ใจก็ดำมืด แม้แต่สัตว์เดรัจฉานยังรู้จักบุญคุณ ท่านยังต่ำกว่าเดรัจฉานเสียอีก”

คำพูดนั้นทำเอาเซวียซื่อโกรธจนพูดไม่ออก ได้แต่จ้องมองหลิวอวิ๋นเซียงเขม็ง ก่อนจะเดินไปหาเซี่ยจื่ออันแล้วกระซิบข้างหู

หลังจากนั้นเซี่ยจื่ออันก็เดินเข้ามาหาหลิวอวิ๋นเซียงด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“เมื่อคืนเจ้าไปมีความสัมพันธ์กับคนชั่วคนนั้นอีกแล้วใช่ไหม?”

หลิวอวิ๋นเซียงยิ้มจาง ๆ “ท่านดูทางนั้นสิ คนของจวนอันกั๋วกง จวนอวิ๋นโหว จวนจิ้งปั๋ว ต่างก็มองมาทางนี้ ท่านตะโกนดัง ๆ หน่อยสิ ดีที่สุดคือให้ทุกคนได้ยิน”

เซี่ยจื่ออันหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย “ไร้ยางอาย!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน