ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 278

"บัดนี้ตระกูลจ้าวกําเริบเสิบสานถึงขนาดนี้แล้วหรือ แม้แต่แม่บุญธรรมของเด็กก็ทนไม่ได้หรือ หรือจะให้พูดก็คือ คนที่พวกเขาทนไม่ไหวไม่ใช่แม่บุญธรรมของเด็ก แต่เป็นเด็กคนนี้ เป็นลูกเฉิงของข้าใช่หรือไม่"

เมื่อจักรพรรดิโกรธเคือง ใต้หล้าก็ล้วนเงียบงัน

ไม่เพียงแต่ขันทีน้อยใหญ่ แม้แต่ผู้อาวุโสหลี่เจี้ยนซึ่งอยู่ข้างกายจักรพรรดิ ก็ยังมิกล้าเอ่ยสิ่งใด

เป็นการประชุมที่ดี ในที่สุดจักรพรรดิก็สงบลง "ในเมื่อตระกูลจ้าวกำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็ปลดเสนาบดีกรมยุติธรรมคนเดิม แล้วเปลี่ยนใหม่โดยให้ผู้นำสกุลจูเลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นเสนาบดีกรมยุติธรรมแทนอย่างเป็นทางการ"

หลี่เจี้ยนตื่นตระหนก "เสนาบดีกรมยุติธรรมทําได้ดีมาตลอด หากเปลี่ยนคนอย่างกะทันหัน มิใช่ว่าจะ..."

เมื่อจักรพรรดิได้ทอดสายตามองลงมา หลี่เจี้ยนก็รีบเปลี่ยนคําพูด "สิ่งที่จักรพรรดิพูดก็คือ ข้าราชบริพารมีหน้าที่ส่งต่อพระประสงค์ของจักรพรรดิ

ส่วนจักรพรรดิจะเสียใจกับเหตุการณ์หลังจากนี้หรือไม่นั้นล้วนไม่สําคัญอีกต่อไป

ในพระราชวังจินหลวง หลังจากที่หลี่เจี้ยนกลับไปแล้ว จักรพรรดิก็ยังประทับอยู่บนบันลังมังกรอันแสนเยือกเย็นแล้วถอนหายใจ

จิตใจของจักรพรรดินั้นยากเกินกว่าจะคาดเดา

แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือจักรพรรดิก็มีความรู้สึกต่อหยูเฟยเฉิงจากก้นบึ้งของหัวใจ

และจากความจริงเรื่องการรู้ผิดชอบชั่วดีของเขานี้ทำให้เขาได้คะแนนมากกว่าผู้อื่น แต่มากกว่าเท่าไหร่ไม่มีทางที่จะรับรู้ได้

……

ด้านเฉียวเหลียนเหลียนกล่าวว่า

เธอนั้นเป็นคนที่พูดจริงทําจริง หลังจากที่รอฮูหยินทั้งหลายบ่นพึมพำออกมาจากจวนแม่ทัพ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ให้คนไปพาเฉียวเจี้ยนซานและลูกชายของเขาออกมา

ฮูหยินแห่งจวนแม่ทัพรู้สึกยินดีที่เรื่องนี้ทำให้ตระกูลจ้าวเสียหน้าได้ มือใหญ่โบกสะบัดให้แก่ผู้คน

เฉียวเจี้ยนซานยังถือว่าปกติ หลังจากร้องไห้เพื่อระบายความรู้สึกแล้วก็เริ่มกินและดื่ม

แต่เฉียวต้าเป่าต่างหากที่ผิดปกติ เนื่องจากเขาไม่อนุญาตให้ชายคนใดเข้าใกล้และห้ามใครแตะต้องเขา

แม้แต่เฉียวเจี้ยนซานก็ห้ามแตะต้อง

ถึงแม้ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาจะทำตัวเป็นพ่อที่แสนอันตพาล แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกไม่มีประโยชน์

เฉียวเหลียนหยิบยาสงบจิตใจออกจากห้องปรุงยาและโยนให้แก่เขา

เธอไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น หลังจากที่พ่อและลูกชายของเฉียวเจี้ยนซานคิดจะทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วหลังจากนั้นก็ยังต้องไปดูอาการป่วยให้พวกเขาอีก

แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็ไม่สามารถทำให้ตระกูลจ้าวมีปัญหาได้ ทั้งพ่อและลูกชายของตระกูลเฉียวก็ร่วมกันลงแรงลงไปด้วย

ยาไม่กี่ขวดและค่าเดินทางถือเป็นค่าธรรมเนียมที่เธอให้สำหรับการแสดงของพวกเขา

หน้าประตูซวนหวู่ของเมืองหลวง

เฉียวเหลียนเหลียนจ่ายค่ารถม้าต่อหน้าเฉียวเจียนซาน และบอกคนขับรถม้าว่า "การเดินทางครั้งนี้ยังอีกยาวไกล ได้โปรดส่งพวกเขาทั้งสองกลับไปที่หมู่บ้านเฉียว ตำบลซีหยาง อำเภอเซี๋ยหยาง มณฑลอันหยางด้วย"

คนขับรถม้าเกาหัว "ข้าไม่รู้ว่าหมู่บ้านเฉียวอยู่ที่ไหน แต่ข้าจะไปส่งให้ถึงในเมือง จริงๆแล้วข้าก็ไม่สามารถปล่อยให้พวกเขานั่งรถม้ากลับบ้านเองได้"

นี่ก็เป็นอีกวิธีหนึ่ง เฉียวเหลียนจึงได้พยักหน้าลงอย่างช้า ๆ

เมื่อคนขับรถเห็นดังนั้นจึงได้จับแส้ม้ายกขึ้น

รถม้าเริ่มขยับอย่างช้าๆ เฉียวเจี้ยนซานที่กำลังกินเค้กในรถม้าดูเหมือนจะจำอะไรบางสิ่งได้จึงเปิดม่านแล้วตะโกนว่า "เหลียนเหลียน เจ้าอยู่คนเดียวในเมืองหลวง เจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ"

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้พยักหน้า และไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

ไม่ว่าคำพูดของเฉียวเหลียงซานจะจริงใจหรือเสแสร้งมากแค่ไหนก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไป

แต่ทำไมที่ปลายจมูกของเธอจึงรู้สึกเหมือนมีน้ำเกาะอยู่กันนะ

บางทีเจ้าของร่างนี้อาจจะโหยหาความรักจากพ่อมาทั้งชีวิต และท้ายที่สุด เธอก็รับรู้ถึงความรู้สึกนั้น

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ และค่อยๆเดินออกจากประตูซวนหวู่ทีละก้าว ทีละก้าว

เธอไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่า รถม้าที่เร่งความเร็วที่วิ่งออกไปหลายกิโลได้หยุดลงอย่างกะทันหัน

เฉียวเจี้ยนซานกําลังกินและดื่มอยู่ๆก็หน้ามืดเพราะหารหยุดอย่างกะทันหันของรถม้า ด้วยความที่ไม่ทันระวัง ตัวเขาจึงได้ชนกับกำแพงรถม้า เขาจึงด่าทอในทันที "เจ้าทำอะไร ขับรถม้าแบบนี้ได้อย่างไรกันลูกสาวข้าได้จ่ายเงินให้เจ้าไปแล้ว ทำแบบนี้ ระวังข้าจะหักเงินเจ้า"

คนขับรถยิ้มเย็นชาและทิ้งแส้ม้าในมือของเขา เปลี่ยนจากรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาก่อนหน้านี้กลายเป็นคนที่เผยให้เห็นความรุนแรงในดวงตาของเขา

หลังจากเฉียวเจี้ยนซานรับรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาก็ทุบขนมในมืออย่างรุนแรง "เจ้าจะทำอะไร ข้าสามารถบอกเจ้าได้ว่าในอนาคตลูกสาวของข้าเป็นจวิ้นหวางเฟยของมณฑลนี้ แล้วข้ายังมีหลานชายคนโตที่เป็นหลานชายของจักรพรรดิ หากเจ้าทำให้ข้าขุ่นเคือง เจ้าจะต้องเดือดร้อน... เจ้า..."

เขาไม่สามารถพูดคำพูดที่เหลือออกมาได้

ทันทีที่เค้กน้ำตาลทอดออกมาจากกระทะ หลี่ชุนฮัวก็รีบนำขนมจัดใส่จานและส่งให้กับคุณหนูทั้งสองคนในทันที

เด็กทั้งสองมีความสุขมาก กระโดดไปมาอย่างมีความสุข หยิบไส้ที่ตัวเองชอบขึ้นมาเริ่มกิน

"ระวังหน่อย ระวังอย่าให้ลวกปากได้นะ"เฉียวเหลียนเหลียนกำชับ

หยูเฟยเชว่พยักหน้าตอบ

ด้วยความที่เธอและเกอเอ๋อต่างก็เป็นหญิงสาวจากตระกูลสูงศักดิ์ ไม่ว่าพวกเธอจะรีบมากเพียงใด กิริยาของพวกเธอก็ล้วนอ่อนโยนและสุภาพอยู่เสมอ เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเธอจะทำตัวบุ่มบามคล้ายหมูที่แย่งอาหารกัน

บอกได้เลยว่าในบ้านหลังนี้กินเหมือนหมูก็มีแต่เพียงกู้โหลวเท่านั้น

แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ที่อยู่พักชายแดนเป็นอย่างไรบ้าง กินดีหรือเปล่า คิดถึงขนมอบที่แม่ทำหรือไม่

เฉียวเหลียนเหลียนเงยหน้ามองไปทางทิศเหนือก็ได้แต่ถอนหายใจเท่านั้น

เพราะลูกต้องออกเดินทางหลายพันกิโล เพียงแค่กู้โหลวอยู่ข้างนอก 1 วัน ตัวเธอนั้นไม่สามารถอยู่อย่างสบายใจได้เลย

ในขณะเดียวกันเจียงชุนก็วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ

"ฮูหยิน"สีหน้าของเขาดูย่ำแย่มากเหลือเกิน

เฉียวเหลียนเหลียนยืนตัวตรง"เกิดอะไรขึ้น ทำไมสีหน้าถึงได้แย่ขนาดนั้น เกิดอะไรขึ้นหรือ หรือว่าเกิดเรื่องกับหยุนซูกัน"

หลังจากพูดแบบนี้ เด็กสองคนที่ยังคงกินขนมเค้กอยู่ก็หันหน้ามาหาพร้อมกัน

“

"ไม่ใช่" เจียงชุนได้กัดฟันพูดออกมา

โอ้ ไม่ใช่ก็ดีแล้ว

เด็กๆจึงก้มหน้าและทานขนมต่อไปอย่างมีความสุข

“พ่อและพี่ชายของฮูหยิน...” เจียงชุนลดเสียงลง เพราะกังวลว่าความอยากอาหารของเจ้าหญิงน้อยทั้งสองจะลดลง “พวกเขา...ถูกคนจากตระกูลจ้าวฆ่าตาย”