ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 76

ครั้งนี้เฉียวเหลียนเหลียนผิดต่อหลี่ชุนฮัว

พวกเขาไม่ได้มาเพื่อสร้างปัญหา แต่พวกเขาเห็นว่าเกือบจะตกอยู่ในอันตราย เลยรีบตามมาจากหมู่บ้านตระกูลหลี่เพื่อถามไถ่

เมื่อมาถึงก็เห็นว่ามีคนกำลังหาเรื่อง

หลี่ชุนฮัวลังเลว่าจะช่วยดีหรือไม่? แต่เมื่อเห็นเฉียวเหลียนเหลียน เธอจึงรีบคว้าแขนเสื้อเฉียวเหลียนเหลียน พร้อมกับพูดเบาๆว่า “เธอระวังนะ แม่เธอมาถึงบ้านก็นั่งร้องไห้จนถึงเที่ยง”

เฉียวเหลียนเหลียนก่ายหน้าผากอย่างปวดหัว

ทำไมทุกครั้งที่เธอออกไปต้องเกิดเรื่องขึ้น?

แล้วทำไมสร้างบ้านต้องมีอุปสรรคทำให้การสร้างบ้านต้องชะงักไป?

คนเหล่านี้ไม่รู้หรือว่าเธอจ่ายค่าใช้จ่ายให้ช่างแบบเป็นรายวัน?

จะสร้างบ้านหรือไม่ก็ต้องจ่ายเงิน!

เมื่อหญิงสาวเห็นเฉียวเหลียนเหลียนด้วยก็ตกตะลึง จากนั้นจึงวิ่งกลับมา “เหลียนเหลียน... แกส่งพ่อกับพี่ชายเข้าคุกได้ไงกัน พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกันกับแกนะ แกใจร้ายใจดำกับพวกเขาได้ไง?”

เฉียวเหลียนเหลียนคลายคิ้วที่ย่นอย่างรวดเร็ว

ร่างนี้เป็นร่างที่ฉันอาศัยอยู่สินะ

จะว่าไปแล้วเราทั้งสองก็ไม่ง่ายนะ

เฉียวเหลียนเหลียนมาอยู่ในยุคนี้ก็ทำงานตั้งแต่ยังเด็ก ถูกทุบตี และกินของเหลือ แม่ของเธอก็ไม่ต่างกัน เธอทำงานมากกว่าที่เธอทำ ถูกทุบตีเยอะกว่า และกินของเหลือมากกว่า

พูดตรงๆ ผู้หญิงตระกูลเฉียวไม่มีฐานะใดๆในครอบครัว

บางครั้งแม่ของเฉียวเหลียนเหลียนก็รู้สึกสงสารลูกสาวของเธอเช่นกัน บ่อยครั้งที่ซ่อนอาหารไว้ให้ลูกสาว

แต่เมื่อถูกทุบตี แม่ของเธอก็ไม่กล้าส่งเสียงใดๆ และได้แต่หลบซ่อนตัวอย่างสั่นสะท้าน

น่าสงสาร

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ และพูดเบา ๆ ว่า "พวกเขาถูกขังไว้มันไม่ดีหรือ? ต่อไปไม่มีคนทุบตีแม่ ไม่มีคนเอาข้าวเหลือมาให้กิน แม่มีชีวิตที่ดีขึ้นไม่ดีงั้นหรือ?"

แม่ของเฉียวเหลียนเหลียนตกใจ

ผ่านไปไม่นานเธอก็พูดว่า “ไม่ได้หรอก ครอบครัวไม่มีผู้ชายจะได้อย่างไรกัน? ฉันขอร้อง ปล่อยพ่อและพี่ชายแกเถอะ แม้พวกเขาจะเป็นผีหลงสติ ทำผิดพลาดไป แต่พวกเขาก็เป็นครอบครัวเดียวกันกับแกนะ แกจะโหดเหี้ยมไปถึงไหนกัน ลืมไปแล้วเหรอว่าใครเลี้ยงดูแกจนโตถึงขนาดนี้?”

“ผีหลงสติ?” เฉียวเหลียเหลียนย้ำ “แล้วแม่รู้ไหมว่าเขาทำอะไรบ้าง?”

แม่ของเฉียวเหลียนเหลียนหยุดร้องไห้

ดูเหมือนว่าจะรู้

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม “แกก็รู้ว่าพวกเขากำลังจะทำอะไรกับแม่บ้าง ทำไมแกไม่คิดหล่ะว่าถ้าพวกเขาทำสำเร็จจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่บ้าง?”

“อะไรจะเกิดขึ้น แม่ก็แค่... แค่เสียเงินไปนิดหน่อย” แม่ของเฉียวเหลียนเหลียนพูดต่อ “แต่พวกเขาทำไม่สำเร็จ เหลียนเหลียนปล่อยพวกเขาไปเถอะนะ อย่างน้องก็คนครอบครัวเดียวกัน”

“หนูไม่มีญาติแบบนั้น!” เฉียวเหลียนเหลียนตะโกนเสียงดัง

แม่ของเฉียวเหลียนเหลียนไม่เคยเห็นผู้หญิงที่เป็นแบบนี้มาก่อน เธอตกใจจนหยุดร้องไห้

“ไปเถอะ ปล่อยหนูไปเถอะ หนูไม่มีพ่อ แม่ หรือพี่ชาย หนูเป็นเด็กกำพร้า ลูกกำพร้าที่ถูกทอดทิ้งจากครอบครัวไปนานแล้ว โดนทำร้ายมาก็เป็นธรรมดาที่จะฟ้องเจ้าหน้าที่ ไม่ควรมีใครมาขอความเมตตากับหนูหรอก เพราะถึงขอไปก็ไม่สมควรได้รับ" เฉียวเหลียนเหลียนระงับความโกรธในใจและเมื่อพูดจบ เธอก็เข้าไปในปีกของบ้านป้าหลิว และปิดประตู