ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 93

ด้านหน้าสุสานยาว

ชายหนุ่มยืนขึ้นและค่อยๆเดินไปหาหญิงสาว ทั้งสองมองตากัน

กู้เส้ามองหญิงสาวราวกับสำรวจอะไรบางอย่าง

ดวงตาของเฉียวเหลียนเหลียนเป็นประกาย

สายตาของทั้งสองผสานหากันและจ้องมองกันกว่าสิบนาทีไม่ละสายตาไปไหน

“กลับบ้านเถอะ เด็กๆตามหาคุณอยู่” หลังจากผ่านไปนาน เฉียวเหลียนเหลียนก็กระซิบเบาๆ

“ได้” กู้เส้าพยักหน้า

ทั้งสองเดินลัดตีนเขากลับบ้านหลังใหม่พร้อมกัน

ระหว่างทางกู้เส้าไม่กล้าถามเธอว่าเธอได้ยินอะไรบ้าง

ในทางกลับกัน เฉียวเหลียนเหลียนเล่าเรื่องที่เกิดอะไรขึ้นที่บ้าน และสุดท้ายก็พูดว่า “ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราต้องติดเศษแก้วบนกำแพง แต่ขณะติดนั้นอาจจะทำให้มือได้รับบาดเจ็บได้”

"มือคุณบาดเจ็บ" กู้เส้าตกใจจนเผลอดึงมือของเฉียวเหลียนเหลียนมาดู

เฉียวเหลียนเหลียนเอามือหนี กู้เส้าพึ่งจะมีสติกลับมา

“ผม...ผมกลัวว่าคุณจะเจ็บมาก ผมขอดูหน่อยว่าต้องไปหาหมอไหม?” ชายคนนั้นยืนตัวตรงเพื่อลดความเขินอาย

“ไม่เป็นไร มันเป็นแค่แผลเล็กๆ” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม

กู้เส้าถอนหายใจยาวแล้วหัวเราะอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

อายุก็ไม่ใช่เด็กแล้ว แต่ทำไมเกิดเหตุการณ์เช่นนี้แล้วรู้สึกขนลุกขนพอง

เขาหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง จิตใจของแต่ละคนต่างสงบลง

ทั้งสองเดินกลับบ้านอย่างไม่รีบร้อน

หน้าประตูยังคงรกเช่นเดิม เพิ่มเติมคือเด็กๆต่างมองเหมือนสำรวจอะไรบางอย่าง

“แม่” ทันทีที่เด็กๆ เห็นเฉียวเหลียนเหลียน เด็กๆก็รีบวิ่งมา

กู้เกอวิ่งช้าที่สุด

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มีผ้าก๊อซพันรอบหน้าผากของเธอ ใบหน้าของเธอซีดจาง และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอเดินตามหลังพี่ชายพี่สาวของเธอด้วยความยากลำบาก

เฉียวเหลียนเหลียนก้มลงอย่างรวดเร็ว และอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน

“แม่ เสี่ยวเกอเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาแล้วก็ร้องไห้” กู้เชวี่ยก็รู้สึกเสียใจ

กู้จงไม่ได้พูดอะไร เขากอดเอวเฉียวเหลียนเหลียน

ในลูกห้าคน ลูกคนที่สี่และลูกคนเล็กต้องการแม่เลี้ยงที่สุด

เฉียวเหลียนเหลียนกอดกู้เกออีกครั้ง ก่อนจูบที่หน้าผากของเธอแล้วลูบหัวของลูกชายคนเล็กและลูกสาวคนโตของเธอ

เธออฏิบัติต่อลูกๆอย่างไม่ลำเอียง

“เกอเอ๋อร์ยังเจ็บหัวอยู่ไหม?” เฉียวเหลียนเหลียนถามเกอเอ๋อร์และเดินเข้าบ้านพร้อมเด็กๆ

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ส่ายหัว "ไม่เจ็บแล้ว ถ้าแม่เป่าก็ไม่เจ็บ"

“เอาล่ะ แม่เป่าให้เสี่ยวเกอเอ๋อร์” เฉียวเหลียนเหลียนอดหัวเราะไม่ได้ และเธอก็เป่าให้เสี่ยวเกอเอ๋อร์จริงๆ

เด็กหญิงตัวน้อยส่ายหัวอย่างมีความสุข ราวกับว่าไม่เจ็บแล้ว แม้แต่ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้นมาทันที

กู้โหลวเบื่อที่จะเห็นฉากนี้ เขาพูดขึ้นว่า “แม่ ขาผมก็เจ็บเหมือนกัน”

เฉียวเหลือบมองลูกชายตัวอ้วน “เป่ามันเองสิ”

กู้โหลว "... มันแตกต่างจากที่ผมคิดมากเลย"

กู้เส้ายืนอยู่ที่ประตูบ้านใหม่ดูฉากนี้อย่างมีความสุข เขายิ้มโดยไม่รู้ตัว

ในเวลานี้ เฉียวเหลียนเหลียนมองเขาราวกับคิดอะไรบางอย่าง “เศษกระเบื้องหน้าประตู เลือกที่มีลักษณะแหลมคมมาทำรั้วกำแพงกันขโมย”