ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 94

มีเสียงคนเคาะประตูขึ้น คนในบ้านจึงถามขึ้นว่า "มีอะไรเหรอ?"

เฉียวเหลียนเหลียนกล่าวเสียงเบา “ขอเข้าไปได้ไหม?”

ชายที่นั่งอยู่บนขอบเตียงตกใจเล็กน้อย จุดตะเกียงและเดินไปเปิดประตู

แสงสีส้มสลัวๆปรากฏในห้อง

เฉียวเหลียนเหลียนเงยหน้าขึ้น หน้าตาขาวสระสรวยถูกชายหนุ่มมองจนเจิดจรัส

กู้เส้ามองอยู่ครู่หนึ่งจนรู้สึกว่าเธอนั้นสวยกว่าหญิงสาวในเมืองหลวง

ทันทีที่ความคิดนี้เกิดขึ้น หัวใจเขาก็เริ่มหวั่นไหว

เขาอธิบายอาการนั้นไม่ออก เขารู้สึกอึดอัด หวิวๆในใจและตัวสั่น

กู้เส้ามีอารมณ์ซับซ้อนจนไม่อาจบอกได้ว่าเขารู้สึกอย่างไร

มีเพียงใบหน้าที่เหมือนจะสุขและเศร้าน่าประหลาด

โชคดีที่ในค่ำคืนนี้ แสงไฟสลัว เฉียวเหลียนเหลียนมองไม่เห็น รู้เพียงว่าชายคนนั้นดูเหม่อลอย "ขอฉันเข้าไปได้ไหม?"

“ได้สิ ได้อยู่แล้ว” กู้เส้าได้สติขึ้นมา จากนั้นเดินถอยหลังสองก้าว

เพิ่งย้ายเข้ามาบ้านใหม่ นอกเหนือจากเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นแล้วเฉียวเหลียนเหลียนยังไม่ซื้ออะไรเข้ามา ในห้องของกู้เส้ามีเพียงแค่เตียงนอนหนึ่งหลังเท่านั้น

เฉียวเหลียนเหลียนนั่งลงบนขอบเตียง “มานี่สิ”

“เอ๋?” กู้เส้าตกตะลึงเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันเขาก็มีความสุข

เป็นไปได้ไหมว่าเธอจะรู้แล้ว?

ชายคนนั้นเลียริมฝีปากอย่างประหม่า เลือกที่นั่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเฉียวเหลียนเหลียนและนั่งลง

เฉียวเหลียนเหลียนจุ่มไอโอดีนด้วยสำลีและเรียกเขา “มานี่สิ”

อยู่ไกลขนาดนั้นจะฆ่าเชื้อได้ไงกัน

กู้เส้าตกใจ เขาเริ่มบ้าคลั่ง

เขาค่อย ๆ ขยับตัวไปข้างหน้า

จนใกล้กับเฉียวเหลียนเหลียนพอดี

“คุณ...” กู้เส้าลดเสียงลงและกำลังจะพูด

เฉียวเหลียนเหลียนพูด “ยื่นมือออกมา”

เขาทำตามที่บอก

มือของชายคนนี้เรียวงาม นุ่มละเอียด ไม่เหมือนผู้ชายในหมู่บ้านที่ทำงานหนักทั่วๆไป

ถ้าต้องหาว่าบริเวณไหนไม่สวยงาม ก็คงจะเป็นบริเวณง่ามมือ

ในขณะที่เฉียวเหลียนเหลียนกำลังทำความสะอาดแผล เขาก็เหลือบมองดูกู้เส้าอย่างประหลาดใจ

หน้าของเขาบอบบาง แต่มือของเขาสวยงามมาก

ไม่มีหญิงสาวคนไหนที่ไม่ชอบมือที่สวยงามของผู้ชาย

แม้แต่เฉียวเหลียนเหลียนก็เช่นกัน

เพียงแต่ว่าอัตลักษณ์ต่างกันเท่านั้นเอง หลังจากฆ่าเชื้อเสร็จเขาก็เอาสำลียัดเข้ามือกู้เส้าและกล่าวว่า "เรียบร้อย"

แค่นี้เหรอ

แม้ว่ากู้เส้าจะไม่รู้ว่ายาคืออะไร แต่ความรู้สึกเย็น ๆ บนมือของเขาช่วยบรรเทาความรู้สึกไม่สบายของแผลได้มาก

แค่... ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“พักผ่อนเถอะ” เฉียวเหลียนเหลียนลุกขึ้นและกลับห้อง

กู้เส้ามองไปที่ร่างผอมบางของเธอและหายใจเข้า

เป็นไปไม่ได้ที่จะพักผ่อนตั้งแต่หัวค่ำ

คืนนั้นกู้เส้าไม่ได้ผล็อยหลับไปจนกระทั่งกลางดึก เขาตัวสั่นอย่างอธิบายไม่ถูก และมีอาการฝันเปียก

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉียวเหลียนเหลียนเห็นกู้เส้าตากที่นอน

“เป็นอะไร เลือดออกเหรอ?” เธอชะโงกดูอย่างประหม่า