ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 95

เกวียนลาของลุงหนิวไม่สามารถไปเซี่ยหยางได้

สมาชิกทั้งเจ็ดมาถึงซีหยางแล้วต้องนั่งรถม้าไปที่เซี่ยหยาง

ในฐานะหัวหน้าครอบครัว กู้เส้าอาสาหารถม้าและคนขับ

กู้เฉิงติดตามเขาในฐานะคน "ช่วย" และถามด้วยเสียงต่ำหลังจากเข้าไปในซอยว่า "พ่อจะเปิดสำนักศิลปะการต่อสู้จริงเหรอ?"

กู้เฉิงแปลกใจนั้นไม่ใช่เรื่องน่าแปลก

พ่อจะสอนศิลปะการต่อสู้แก่เด็กๆได้เหรอ? เขาจะทนกับเด็กๆได้？

เขาแค่ปรบมือก็มีคนส่งเงินให้แล้ว

เห็นได้ชัดว่าครอบครัวของคนๆนั้นร่ำรวย ชีวิตนี้ยังไงก็ใช้เงินไม่หมด

“พ่อ ต้องระวัง” กู้เฉิงกล่าวอย่างจริงจัง

กู้เส้าเหลือบมองลูกชายและพูดเบาๆว่า "เมื่อก่อนลูกเดินนำหน้าออกคำสั่งและมีคนตามหลังคอยดูแลคุ้มกัน ตอนนี้ต้องขึ้นเกวียนลาไปโรงเรียน เรียนสิ่งที่เคยเรียนแล้วอีกรอบ รู้สึกอย่างไร?”

กู้เฉิง "..."

เป็นพ่อลูกกัน ทำไมต้องแย่งกัน

พ่อลูกเดินหารถม้าและพารถม้ามา จากนั้นให้แม่ลูกนั่งข้างใน พ่อและลูกชายนั่งติดประตู

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เดินทางถึงเซี่ยหยาง

เฉียวเหลียนเหลียนพากู้เกอลงจากรถ และเดินตามผู้คนเข้าไปบริเวณที่ครึกครื้น

ขณะที่เธอเดินไป เธอสังเกตเห็นสิ่งแปลกประหลาด

ดูเหมือนว่าผู้คนทั้งหมดจะรวมกันอยู่ในที่ ๆ ที่เดียว ราวกับว่ามีสิ่งที่น่าสนใจเกิดขึ้นที่นั่น

เฉียวเหลียนเหลียนเองก็ไม่ได้อยากรู้อยากเห็นมากนัก แต่ลูกๆเธออยากรู้อยากเห็น

โดยเฉพาะกู้เชวี่ย เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ดึงแขนเสื้อของเฉียวเหลียนเหลียน "แม่ เราไปดูกันเถอะ แค่ดูเฉยๆ"

เฉียวเหลียนเหลียนอดไม่ได้จึงพาเด็กๆ เดินไปดู

เมื่อเดินมาเรื่อยๆก็ถึงหน้าที่ว่าการอำเภอ

ทันใดนั้นเธอก็เหลือบดูกู้เชวี่ย

กู้เชวี่ยยิ้มอย่างไร้เดียงสาและมีความภาคภูมิใจในเหตุการณ์ที่เห็น

ราวกับจะพูดว่า แม่ ไปดูการแสดงดีๆกันเถอะ

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้น

ถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มนี้ เธอคงเกือบลืมไปแล้วว่ากู้เชวี่ยเป็นวายร้ายหญิงที่น่าสะพรึงกลัว จำได้ว่าในช่วงท้ายของหนังสือ เธอเป็นวายร้ายที่มีความพยาบาทมาก

ตั้งแต่เธอมาอยู่บนโลกใบนี้จนสนิทกับเด็กๆทั้งห้า เธอรู้สึกว่าวายร้ายทั้งห้าเป็นเทวดาตัวน้อย และลืมไปว่าพวกเขาไม่ได้มีจิตใจอ่อนโยนและขาวสะอาด

เฉียวเหลียนเหลียนยืนอยู่ที่ทางเข้าที่ว่าการอำเภอออย่างเงียบๆ ผู้คนรายล้อมอยู่หน้าที่ว่าการเพื่อดูการแสดงอย่างสนุกสนาน

บางคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้นที่นี่ ทำไมมีแต่คนมายืนอยู่หน้าที่ว่าการอำเภอ?”

คนที่รู้ความจริงตอบว่า “ไม่กี่วันมานี้ คดีที่พี่ชายขโมยของบ้านน้องชายตัวเองถูกตัดสินแล้ว ได้ข่าวว่าจะมีการประจานขโมยโดยการเดินขบวนประจาน”

“เป็นแค่การขโมย ทำไมต้องเดินขบวนประจาน?” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ เฉียวเหลียนเหลียนหันไปดู ที่แท้ปี้ซงนี่เอง

“ได้ยินมาว่าน้องชายและภรรยาของเขาร้ายกาจมาก พวกเขาไม่ยอมความ และจับไม่ปล่อย” ผู้มีมนุษยธรรมอีกคนหนึ่งกล่าวว่า “จริงๆ แค่แก้ไขในครอบครัวก็ได้ ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ถึงเจ้าหน้าที่ ตอนนี้คนตระกูลกู้มีชื่อเสียงแล้ว สิ่งนี้เป็นตราบาปแก่ตระกูลมาก”

“พูดถึงขนาดนี้ สะไภ้สารเลวคนนั้นเป็นสะไภ้ตระกูลกู้?” ปี้ซงถามอีกครั้ง

“ใช่ ก็ภรรยาของกู้เส้าไง” คนจากหมู่บ้านตระกูลกู้ตอบ