ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 156

“ลูกพี่ลูกน้องของนาย?”

เจียงหลายยังมองไปที่ติงลี่ ด้วยความประหลาดใจและถาม

“ถูกต้อง เธอต้องเก็บเป็นความลับนะ ห้ามบอกใคร” ติงลี่พูดต่อไปอย่างลึกลับ

“เศรษฐีลึกลับเป็นลูกพี่ลูกน้องเขาเขา?”

“ฉันได้ยินมาเหมือนกัน พวกบอสใหญ่ของหลูหยางเคารพบุคคลนั้นมาก และเขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน”

คนทั้งโต๊ะได้ยินสิ่งที่ติงลี่ พูด พวกเขาทั้งหมดก็มองติงลี่ ด้วยความเคารพ ติงลี่ รู้สึกถึงแววตาแบบนั้น เขารู้สึกได้ใจขึ้นมาทันที

อุ้ย!

เจียงเฉิงที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาก็อดหัวเราะไม่ได้

“เฮ้ หัวเราะอะไร”

ติงลี่มองไปที่เจียงเฉิงด้วยความโกรธทันที

“ไม่มีอะไร” เจียงเฉิงโบกมือเบาๆ เขาไม่คาดคิดว่าข่าวลือที่เขาทำในงานกุศลของฮั่วเซาฟง จะมีคนมาหิวแสงแบบนี้ และบอกว่าตัวเองเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา

ติงลี่ด่าเจียงเฉิงในใจว่าไอ้โง่ แล้วมองเจียงเฉิงต่อไปและกล่าวว่า "ลูกพี่ลูกน้องของฉันบอกแล้วว่า เขาไม่อยากให้ใครมารบกวน ฉะนั้นก็เลยถ่อมตัวมาก เขาเก่งมากนะ..........”

ฮ่าๆ!

ยิ่งเจียงเฉิงฟังมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากจะหัวเราะมากขึ้นเท่านั้น แต่เขาก็ไม่อดไม่ได้

“หัวเราะอะไรอีกล่ะ”

“ไม่มีอะไร ภรรยาของฉันกำลังจะมีลูก” เจียงเฉิงพูดกับติงลี่ด้วยรอยยิ้ม

“นายจะมากเกินไปแล้วนะ เห็นอยู่ว่านายหัวเราะเยาะฉัน” ติงลี่ตบโต๊ะอย่างโกรธเคือง แต่เขาคิดขึ้นมาได้ทันที ภรรยาของเขา? ก็คือเจียงหลายไม่ใช่เหรอ?

“เธอท้องเหรอ?” ติงลี่รีบถามเจียงหลายด้วยความตื่นตระหนก

“ไม่ ฉันล้อเล่น แต่สิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้ค่อนข้างตลก” เจียงเฉิงมองไปที่ติงลี่ และพยักหน้า

“หึหึ ดูเหมือนนายจะไม่เชื่อฉันใช่ไหม” ติงลี่ กล่าวอย่างเย็นชา

“ฉันจะบอกให้ ลูกพี่ลูกน้องของฉันแข็งแกร่งมาก แม้แต่ฟางเจี้ยนกั๋วก็ต้องให้เกียรติลูกพี่ลูกน้องของฉัน เถ้าแก่อสังหาริมทรัพย์คนอื่นๆ เถ้าแก่ไนท์คลับ ทุกคนต้องก้มหัวเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกพี่ลูกน้องของฉัน ถ้านายล้อฉันอีก ระวัง ฉันจะให้ลูกพี่ลูกน้องของฉันฆ่านายได้ทันที” ฟางเจี้ยนกั๋วตะโกนใส่เจียงเฉิงด้วยความโกรธ

“แล้วแต่นายแล้วกัน นายไปตามสวี่เหวินเฉียงมาก็ได้”

เจียงเฉิงพูดเบา ๆ โดยไม่สนใจเด็กที่อวดดีคนนี้เลย

“โอเค คอยดูแล้วกัน” ติงลี่พูดอย่างเย็นชา แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา ราวกับว่าเขากำลังส่งข้อความ

มีคนใหญ่คนโตหลายคนมาที่มาร่วมงานชมรมของผู้ปกครอง เพราะผู้ปกครองของเด็กบางคน เป็นนักธุรกิจเล็กๆที่ประสบความสำเร็จ และมีคนไม่น้อยเป็นคนสนิทของผู้อำนวยการ

“เห็นนั่นไหม วันนั้นผู้อำนวยการของโรงเรียนของเราก็ดื่มกับลูกพี่ลูกน้องของฉัน” ติงลี่ มองเจียงเฉิงและพูดอย่างภาคภูมิใจ

เจียงเฉิงเหลือบมองผู้อำนวยการที่กำลังดื่ม วันนั้นมีคนมากมายที่ดื่มกับเขาในงาน แต่เขาพอจำผู้อำนวยการหัวโล้นนั้นได้

“ฉันควรจะไปดื่มกับเขาหน่อยไหม?”

“ทำไมล่ะ?” เจียงหลายถาม

“ให้เขาดูแลเธอให้มากๆไง”

เจียงเฉิงรู้ด้วยว่าในโรงเรียน ถ้าผู้อำนวยการดูแลเธอ เธอจะใช้ชีวิตได้ง่าย และเขาเองก็จะได้วางใจ

“ถ้าไม่อวดดี นายจะตายเหรอ?”

เมื่อติงลี่ได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง เขาก็พูดอย่างไม่พอใจทันที "นายคิดจะดื่มกับผู้อำนวยการเหรอ์ คิดว่าใครอยากดื่มกับผู้อำนวยการก็ทำได้งั้นเหรอ?”

“นายไม่เชื่อเหรอ?” เจียงเฉิงมองไปที่ติงลี่ และถาม

“แน่นอน ฉันไม่เชื่อ ถ้านายสามารถดื่มกับผู้อำนวยการได้ ฉันจะเรียกนายว่าพ่อ” ติงลี่กล่าวพร้อมกับเยาะเย้ย

เสียงของติงลี่ ดังขึ้น และเขาก็ดึงดูดความสนใจของผู้อำนวยการที่อยู่ไม่ไกลออกไปในทันที

"ต่อไปนี้เรื่องที่ลูกชายของผมจะอยู่ที่โรงเรียนในอนาคต ได้โปรดรบกวน..."

“เดี๋ยวก่อน” ผู้อำนวยการเห็นเจียงเฉิงและขัดจังหวะคำพูดของผู้ปกครองคนอื่นอย่างรวดเร็ว

ผู้อำนวยการชื่อหยินไห่ และเขาได้พบกับเจียงเฉิงในงานกุศลนั้น ตอนนั้นเพลงเปียกโนของเจียงเฉิง ได้พิชิตผู้ชมทั้งงาน และเขาเป็นชายลึกลับที่เหล่าเถ้าแก่พากันไปขอดื่มด้วย

บุคคลเช่นนี้มาที่การประชุมชมรมของโรงเรียนของเขาจริงๆเหรอเนี่ย

“ขอโทษครับ ขอตัวก่อนนะครับ”

ผู้อำนวยการหยินรีบหยิบแก้วไวน์และรีบไปหาเจียงเฉิง

“ผู้อำนวยการมาแล้ว”

เจียงหลายเห็นผู้อำนวยการเห็นเห็นว่าผู้อำนวยการหยินเดินมาทางนี้ ก็เร่งพูด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ติงลี่ ก็มองไปที่ผู้อำนวยการทันที เขาเป็นคนเดียวในโต๊ะนี้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้อำนวย เนื่องจากพ่อของเขาให้ของขวัญกับผู้อำนวยการ ฉะนั้นผู้อำนวยมาเพื่อดื่มกับเขา

“เห็นไหม ผู้อำนวยการหยิน มาดื่มกับฉัน” ติงลี่กล่าวอย่างภูมิใจในทันที

“ผู้อำนวยการหยิน ผม...”

ทันทีที่ติงลี่ ยกแก้วขึ้น เขาเห็นผู้อำนวยการเดินข้ามเขาไปและเดินตรงไปหาเจียงเฉิง

“ท่านอาจารย์ ท่านมาที่นี่ทำไมไม่แจ้งอะไรเลย ขอโทษที่ต้อนรับไม่ดี” ผู้อำนวยการหยินกล่าวกับเจียงเฉิงด้วยความเคารพอย่างยิ่ง

ติงลี่ตกตะลึงเมื่อเห็นสถานการณ์ดังกล่าว ผู้อำนวยการมาชนแก้วกับคนคนนี้ด้วยตัวเอง? และยังเรียกเขาว่าท่านอาจารย์ด้วยความเคารพอีก? นี่มันเรื่องอะไรกัน?

“ผู้อำนวยการหยิน ผมค่อนข้างเป็นถ่อมตน คุณเองก็รู้” เจียงเฉิงหยิบแก้วไวน์ขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ คืนนั้นอาจารย์บดบังทุกอย่าง โดยเฉพาะบทเพลงเปียโนนั้น มันน่าทึ่งมาก แต่คุณถ่อนตนจริงๆ ให้คุณหนูหลิงจัดการสื่อเอาไว้ได้ เหลือไว้เพียงภาพด้านหลัง” ผู้อำนวยการหยินอดไม่ได้ที่จะพูดชม

เมื่อติงลี่ ได้ยินที่ผู้อำนวยการหยินพูด เขาก็มองไปที่ผู้อำนวยการ แก้วไวน์ในมือของเขาตกลงพื้นทันที

ก่อนหน้านี้เขาเรียกคนลึกลับนั่นว่าลูกพี่ลูกน้อย แต่ไม่คิดว่าเศรษฐีลึกลับนั้นจะเป็นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ติงลี่ หน้าแดงขึ้นมาทันที เขาเขินอายอย่างมาก และอยากมุดดินหนีไป

“ที่แท้เด็กคนนี้โม้นี่เอง เอาแต่พูดว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน แต่กลับไม่รู้จักเขาเลย”

“เสแสร้งเก่งจังเลย ฉันคิดว่าเรื่องจริงซะเอง ที่แท้ก็แค่ไอ้ขี้โม้”

คนอื่นๆ ในโต๊ะเริ่มดูหมิ่นติงลี่

ติงลี่รีบเดินออกจากที่นั่นไปอย่างเขินอาย ไม่สนใจแม้แต่จะสารภาพรักกับเจียงหลาย

“ผู้อำนวยการหยินมากพิธีรีตองเกินไป” เจียงเฉิงยกแก้วขึ้นด้วยรอยยิ้มและดื่มกับผู้อำนวยการ

“อาจารย์ครับ วันนี้มาที่นี่ในฐานะผู้อกครองของใครครับ” ผู้อำนวยการหยิน ถามด้วยรอยยิ้ม เป็นญาติของคนระดับนี้ เขาจะต้องดูแลช่วยเหลือให้ดี

“น้องสาวของผม เจียงหลาย” เจียงเฉิงชี้ไปที่เจียงหลายข้างๆเขา

“เจียงหลายนี่เอง ผมมักจะได้ยินครูชมเธอเสมอ” ผู้อำนวยการหยิน ชื่นชทเจียงหลายทันที J

ด้วยเช่นนี้ เจียงเฉิงกลายเป็นศูนย์กลางของงาน แต่สุดท้ายกว่าพวกเขาจะออกมาจากงานนั้นได้

“พี่ชาย ทำไมไปที่ไหนพี่ก็ทำให้เกินเรื่องใหญ่ได้?” เจียงหลายเดินแตะหญ้าข้างทาง แล้วพูดกับเจียงเฉิง

“บางทีพี่อาจจะมีเสน่ห์มากไป” เจียงเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"หลงตัวเอง!"

เจียงหลายกล่าวกับเจียงเฉิงและยิ้ม

“ไปกันเถอะ พี่ไปส่งที่บ้าน” เจียงเฉิงเห็นว่าเย็นแล้ว และตอนนี้เขาสามารถกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่ของเขาได้

“พี่ อันที่จริงวันนี้ที่ฉันตามพี่มา ไม่ใช่แค่เรื่องงานสมาคมผู้ปกครองเท่านั้น” เจียงหลายกล่าว

“มีเรื่องอะไรอีกล่ะ”

“ครูสอนเต้นของฉัน เธออยากเจอพี่”เจียงหลายมองไปที่เจียงเฉิงและกล่าว