ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 158

“เราไปทางประตูหลังกันเถอะ มีคนที่ฉันไม่อยากเจออยู่ประตูหน้า” เฉินเหยาพูดพร้อมกับดึงแขนของเจียงเฉิง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงเฉิงก็มองตรงไปที่ประตูโรงเรียน และตามที่คาดไว้ เขาเห็นชายผมยาวสวมเสื้อลายดอกไม้หน้าตาดูร้าย มีสร้อยทองห้อยรอบคอของเขา เขายืนพิงรถBM ข้างๆมีลูกน้องถือร่มให้เขาด้วย

เจียงเฉิงยังไม่ทันได้พูด เฉินเหยาก็ดึงเขาไปทางประตูหลัง

หน้ามหาวิทยาลัยหลูหยาง

“พี่เหวิน สาวคนนั้นจะออกมาไหม?” ลูกน้องที่กางร่มให้ชายเสื้อลายดอกถาม

“ไม่ต้องห่วง ออกมาแน่นอน มีคนเห็นเธอมาโรงเรียนแต่เช้า” หลินเซิ่งเหวินถือดอกไม้และมองเข้าไปในโรงเรียน

“เรารอมาครึ่งเช้าแล้วนะ เข้าไปหาเธอที่โรงเรียนเถอะ” ลูกน้องปาดเหงื่อออกจากหน้าผากแล้วพูด

“ก็ดี ฉันได้ยินมาว่าชุดเต้นของพวกเธอเซ็กซี่มาก คงจะดีถ้าสามารถจัดการสาวคนนั้นในห้องซ้อมเต้นได้ สนุกดีเนอะ” หลินเซิ่งเหวินพูดขณะบีบคางอย่างเจ้าเล่ห์

“ใช่ครับพี่เหวิน ผมมีความคิดบางอย่าง…”

"เอาไป!"

พี่เหวินหยิบธนบัตรสีแดงสองใบออกมาแล้วโยนให้ลูกน้องและพูดว่า " ไป ไปหาเธอข้างในกัน”

“ขอบคุณพี่เหวินมากครับ ขอบคุณพี่เหวินครับ” ลูกน้อยพูดพร้อมกับถือร่มและตามหลินเซิ่งเหวินเข้าไปในโรงเรียน

เฉินเหยาพาเจียงเฉิงไปที่ตรอกซอยเล็ก ๆ ร้านค้าในนี้ไม่ใหญ่มากและการตกแต่งก็เรียบง่าย เฉินเหยาพาเจียงเฉิงไปที่ร้านบะหมี่ซ่โครงหมูซอสสูตรแม่

“เถ้าแก่ บะหมี่เย็นสองชาม ชามหนึ่งน้อยชามหนึ่งเยอะ” หลังจากที่เฉินเหยานั่งลง เธอก็สั่งอาหารกับเภ้าแก่

“เสี่ยวเหยามาแล้วเหรอ? วันนี้ไม่ทำงานเหรอ?”

เจ้าของร้านดูเหมือนจะสนิทสนมกับเฉินเหยามาก

“วันนี้มีกิจกรรมที่โรงเรียน ฉันไม่ได้ทำงาน” เฉินเหยาพูดด้วยรอยยิ้ม

“นี่แฟนหนูเหรอ เขาดูหล่อมาก” เจ้าของร้านมองไปที่เจียงเฉิงและพูด

เมื่อเฉินเหยา ได้ยินที่เจ้าจองร้านพูด เธอก็หน้าแดงทันที และเธอก็พูดอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ ไม่ เป็นพี่ชายของนักเรียนคนหนึ่งของฉัน”

“อ๋อ เดี๋ยวรออีกสักพักนะ บหมี่ใกล้จะเสร็จแล้ว” เจ้าของร้านเดินเข้าไปในครัวด้วยรอยยิ้ม

“ผู้ชายที่อยู่นอกโรงเรียนเมื่อสักครู่นี้ เป็นคนที่มาตามจีบเธอใช่ไหม?” เจียงเฉิง มองไปที่ เฉินเหยาและถาม

"ไม่ใช่"

เฉินเหยาส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เป็นแค่นักเลงแถวโรงเรียน ฉันเพิ่งมาฝึกงานได้ไม่นาน เขาก็คอยจับจ้องฉัน รอฉันที่หน้าประตูโรงเรียนทุกวัน ฉันบอกแล้วว่าเราสองคนไม่เหมาะสมกัน เขาก็ยังไม่หยุด”

“แบบนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นเมื่อสักครู่เราควรเดินประตูหน้าสิ” เจียงเฉิงกล่าว

"ทำไมล่ะ?"

“ผมช่วยคุณสั่งสอนมันได้พอดี ให้เขาอย่ามากหาเรื่องคุณอีก”

“อย่างดีกว่า ถ้าไม่อยากยุ่งฉันหนีก็ได้ ถ้าต่อไปเขามาแก้แค้นฉันทำยังไงล่ะ” เฉินเหยากล่าวอย่างกังวล

“ทั้งสอง บะหมี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว” เจ้าของร้านรีบยกบะหมี่ออกมา วางตรงหน้าเจียงเฉิงและเฉินเหยา

หลังจากกินไปสองสามคำ เฉินเหยาก็วางตะเกียบลง หยิบทิชชู่มาเช็ดปากของเธอแล้วพูดว่า “ฉันอิ่มแล้ว”

“คุณกินแค่นี้เองเหรอ?” เจียงเฉิงพูดด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ ฉันเป็นคนกินน้อยอยู่แล้ว” เฉินเหยากล่าวด้วยรอยยิ้ม