ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 25

“ลูกพ่อ ลูกพ่อ เป็นอะไรไปลูก!”

จ้าวฝูหลินที่รู้สึกผ่อนคลายเมื่อครู่นี้เปลี่ยนไปเป็นตึงเครียดยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นจ้าวฉางเจี๋ย จากนั้นเขาจึงรีบเข้าไปกอดจ้าวฉางเจี๋ยทันที

“หยางซวน รีบดูลูกชายฉันเร็วเข้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น” จ้าวฝูหลินรีบตะโกนใส่หยางซวนที่กำลังตะลึงอยู่ข้างๆ

ในเวลานั้นหยางซวนตื่นตระหนกมากจนใบหน้าขาวซีด เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น ตามที่เขาตั้งใจไว้ เมื่อกดนิ้วลงไป จ้าวฉางเจี๋ยต้องอาการดีขึ้นจึงจะถูก แต่ทำไมถึงกลายเป็นอาการหนักขึ้นแบบนี้

“คนป่วยป่วยมานานมาก ดังนั้นร่างกายจึงอ่อนแอเกินกว่าจะรับพลังลมปราณเข้าสู่ร่างกาย แม้จะมีเข็มเงินสิบเข็มสามทะลวงเส้นเลือด เขาก็ยังทนไม่ได้ ผลลัพธ์เลยออกมาเป็นแบบนี้” เจียงเฉิงที่อยู่ข้างๆ เอ่ยเรียบๆ

จ้าวฝูหลินได้ยินดังนั้นจึงรีบหันไปมองเจียงเฉิง เอ่ยด้วยเสียงที่หนักแน่นว่า “หมอเทวดาเจียง หมอเทวดาเจียง ในเมื่อคุณรู้ทุกอย่างแล้วก็รีบช่วยลูกชายของฉันที”

หยางซวนเห็นดังนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา บุรุษพยาบาลคอยรับใช้คนอื่นกล้าดีอย่างไรมาชี้นิ้ววิจารณ์เขา เขารีบเอ่ยทันทีว่า “นายน่ะหุบปากซะ เป็นแค่บุรุษพยาบาลต่ำต้อย นายคู่ควรแล้วหรือไงถึงได้กล้าดียังไงมาชี้นิ้วใส่ฉัน”

เซียวเยว่ที่อยู่ด้านข้างรีบก้าวมาข้างหน้า มองเจียงเฉิงด้วยความดูถูกและกล่าวว่า “ที่นี่ใช่ที่ที่นายจะมาพูดได้เหรอ เป็นแค่บุรุษพยาบาลจะไปรู้อะไร”

จากนั้นเซียวเยว่จึงพูดกับจ้าวฝูหลินว่า “ลุงจ้าว อย่าไปฟังบุรุษพยาบาลคนนี้พูดมั่วๆ เลยนะคะ บางทีอาการของฉางเจี๋ยอาจจะเป็นปฏิกิริยาปกติก็ได้ค่ะ เลือดลมอุดตัน กระอักเลือดออกมาบ้างก็เป็นการทะลวงเลือดพอดี”

“เธอน่ะไสหัวไปซะ!”

จ้าวฝูหลินโกรธจนเส้นเลือดตรงหน้าผากปูดโปน ตอนนี้แม้แต่เขาที่ไม่มีความรู้ทางการแพทย์ยังดูออกว่าลูกชายของเขากำลังมีปัญหาร้ายแรง แต่ผู้หญิงโง่ๆ คนนี้กลับบอกว่านี่เป็นปฏิกิริยาปกติ!

เซียวเยว่รีบก้าวถอยหลังไปอย่างตกใจเพราะถูกเซียวเยว่ตวาดใส่

จ้าวฝูหลินรู้ตัวว่าก่อนหน้านี้เขาเองก็ดูแคลนเจียงเฉิง เจียงเฉิงบอกชัดเจนตั้งแต่แรกแล้วว่าวิธีของหยางซวนเป็นวิธีที่ไม่ถูกต้อง แต่พวกเขาไม่มีใครฟัง ดังนั้นผลจึงออกมาเป็นแบบนี้

ตอนนี้หลังจากรู้ถึงความสามารถของเจียงเฉิงเขาจึงเปลี่ยนท่าที ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่สุภาพบุรุษจะพึงกระทำ

จ้าวฝูหลินคิดแล้วจึงพรวดพราดลุกขึ้น โค้งคำนับให้เจียงเฉิงอย่างนอบน้อมและบอกว่า “คุณเจียง เมื่อครู่ที่ดูแคลนและสงสัยในทักษะทางการแพทย์ของคุณ ได้โปรดยกโทษให้ด้วย กระผมจะพยายามชดเชยให้ดีที่สุด ตอนนี้ขอแค่คุณช่วยลูกชายของผมก็พอ”

ว่าแล้วจ้าวฝูหลินก็ยิ่งโค้งกายต่ำลงไปอีก ตอนนี้เขารู้สึกขัดเคืองใจอย่างไม่มีอะไรเปรียบ เขาเป็นคนที่ประสบความสำเร็จแต่ก็ยังทำผิดพลาดเพราะตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก เขาไม่ควรหยาบคายกับเจียงเฉิงเลยจริงๆ

เจียงเฉิงถอนหายใจออกมาเช่นกัน แม้ว่าเขาจะนึกโกรธอยู่บ้างแต่เรื่องนี้ก็มีชีวิตของคนเป็นเดิมพัน ตอนนี้เขาต้องช่วยชีวิตคน ดังนั้นเจียงเฉิงจึงเอ่ยเบาๆ ว่า “ไม่ต้องห่วง”

เจียงเฉิงว่าแล้วจึงก้าวมาข้างหน้า หยิบเข็มเงินที่พกติดตัวตรงเข้ามาหาจ้าวฉางเจี๋ย