ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 32

เจียงเฉิงเห็นสีหน้าแววตาที่รังเกียจเดียดฉันท์ของพนักงานสาวที่ชื่อเสี่ยวหลาน แต่เขาไม่สนใจและบอกไปว่า “จะซื้อเสื้อผ้าให้น้องสาวสักสองชุดน่ะ”

ว่าแล้วเจียงเฉิงจึงพาเจียงหลายเดินเข้าไปข้างใน เจียงหลายเพิ่งเคยเข้ามาในร้านเสื้อผ้ายี่ห้อหรูแบบนี้เป็นครั้งแรก เมื่อเห็นเสื้อผ้าแฟชั่นมากมายเธอจึงรู้สึกตื่นตาตื่นใจเล็กน้อย

เสี่ยวหลานเห็นทั้งสองคนเดินเข้าไปข้างในทั้งแบบนั้นก็นึกรังเกียจขึ้นมาในใจ แค่แมลงสาบสองตัวจะไปซื้ออะไรได้ ยิ่งแสร้งทำเป็นมาเลือกดูแบบนี้ มันจะไม่เป็นการทำให้เธอเสียเวลาหรอกหรือ

แต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นแค่พนักงานคนหนึ่ง ดังนั้นเธอจึงพูดอะไรมากไม่ได้และทำได้เพียงตามหลังเจียงเฉิงไป

เจียงหลายเดินๆ หยุดๆ ทันใดนั้นเธอก็เห็นชุดเดรสสีดำตัวหนึ่งที่มีไข่มุกฝังอยู่ แค่เหลือบมองเจียงหลายก็รู้สึกว่ามันสวยมาก

“ชุดนี้น่ะ ช่วยปลดมาให้น้องสาวของผมลองที” เจียงเฉิงมองออกทันทีว่าเจียงหลายชอบ ดังนั้นจึงบอกกับเสี่ยวหลาน

เสี่ยวหลานเหลือบมองชุดนั้นก่อนจะเหลือบมองเจียงเฉิงอย่างเฉยเมย เธอบอกว่า “คุณผู้ชาย ชุดนั้นเป็นชุดรุ่นล่าสุดในร้านของเรา คุณลูกค้าน่าจะจ่ายไม่ไหวนะคะ”

เจียงเฉิงได้ยินดังนั้นก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ผู้หญิงคนนี้เป็นแค่พนักงานในร้าน แม้ว่าของที่ขายจะหรูหราฟุ่มเฟือยไปบ้าง แต่เธอมาเกี่ยวอะไรด้วย เธอมีสิทธิ์อะไรไปดูถูกคนอื่น

“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมจ่ายไม่ไหว” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างเย็นชา

เสี่ยวหลานตกใจเมื่อเห็นท่าทางเจียงเฉิงที่มองมาอย่างมั่นใจในตัวเอง หรือว่าเธอจะมองพลาด ผู้ชายคนนี้เป็นคนรวยจริงๆ งั้นหรือ

ในขณะที่เสี่ยวหลานกำลังกังวลว่าตัวเองจะทำให้คนใหญ่คนโตไม่พอใจ อยู่ๆ ที่ข้างกันก็มีเสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นมา “เอ๊ะ นี่มันบุรุษพยาบาลเจียงไม่ใช่หรือ”

เจียงเฉิงได้ยินดังนั้นจึงหันไปมอง จากนั้นจึงเห็นชายวัยกลางคนหัวล้านคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพร้อมกับหญิงสาววัยยี่สิบกว่าปี

เจียงเฉิงรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นแพทย์ประจำคนหนึ่งที่อยู่ในโรงพยาบาลเดียวกัน ชื่อว่าเจี่ยเต๋อเซิ่ง และเขายังเป็นสามีของหัวหน้าพยาบาลฉินหลาน เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ได้กลับบ้านและพากิ๊กออกมาเดินซื้อของ

เจี่ยเต๋อเซิ่งมักจะอาศัยความเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลคบหากับสาวสวย และตอนที่อยู่โรงพยาบาลเขาก็มักจะรังแกบุรุษพยาบาลเจียงเฉิงเสมอ สาเหตุเพราะเขาเคยคิดจะจีบสวี่ฉิงแต่ว่าล้มเหลว ดังนั้นเขาจึงอิจฉาที่คนปวกเปียกอย่างเจียงเฉิงได้คบกับสวี่ฉิง

เจี่ยเต๋อเซิ่งเดินเข้ามาใกล้ๆ และเห็นว่าข้างๆ เจียงเฉิงมีสาวสวยบริสุทธิ์คนหนึ่งอยู่กับเขาด้วย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกขัดใจขึ้นมา ให้ตายเถอะ ไอ้คนปวกเปียกนี่ทำไมถึงได้มีสาวสวยข้างกายมากมายขนาดนี้นะ

เมื่อเสี่ยวหลานเห็นเจี่ยเต๋อเซิ่งเธอจึงรีบทักทายด้วยรอยยิ้ม ถึงอย่างไรเขาก็เป็นลูกค้าประจำที่พาผู้หญิงสาวๆ มาที่นี่บ่อยๆ

“หมอเจี่ยมาแล้วเหรอคะ” เสี่ยวหลานมองเจี่ยเต๋อเซิ่งและถามว่า “ที่แท้คุณก็รู้จักคุณคนนี้นี่เอง”

เจี่ยเต๋อเซิ่งเหลือบมองเจียงเฉิงอย่างดูแคลนและบอกว่า “จะว่ารู้จักก็ไม่เชิง เขาเป็นแค่บุรุษพยาบาลคนหนึ่งในโรงพยาบาลของเรา เป็นคนคอยดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำคนป่วยน่ะ”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง!”

ขณะที่เจี่ยเต๋อเซิ่งกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่นั้น เจียงเฉิงก็ก้าวตรงมาและบอกว่า “เดี๋ยวก่อนสิ ชุดนั้นพวกเรามองไว้ก่อนนะ”

เสี่ยวหลานรู้สึกจนปัญญาเมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง เป็นแค่บุรุษพยาบาลจนๆ แต่ยังมาแสร้งทำอยู่ได้

เมื่อเจี่ยเต๋อเซิ่งเห็นว่าเจียงเฉิงกำลังคิดจะแย่งกับเขา เขาจึงยิ้มเยาะและเอ่ยว่า “เจียงเฉิง คุณหยุดแสร้งทำสักทีเถอะน่า ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าคุณเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งงานเข้าตระกูลสวี่ ก็แค่คนปวกเปียก มีเงินมาใช้เสื้อของที่นี่ด้วยหรือ”

แม้ว่าเจี่ยเต๋อเซิ่งจะตัดใจจ่ายเงินไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ยอมให้คนอื่นมาทำเสแสร้งต่อหน้าเขา

เสี่ยวหลานได้ยินที่เขาพูด หมอนี่ที่แท้ก็เป็นแค่ผู้ชายที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงและพึ่งพาฝ่ายหญิง แบบนี้ไม่น่าขายหน้าเกินไปหรอกเหรอ

ทันใดนั้นเสี่ยวหลานก็หันไปมองเจียงเฉิงด้วยแววตาที่ยิ่งดูถูกดูแคลน จนแต่ยังแสร้งทำเป็นมีเงิน คนสมองกลวงแบบนี้น่ารังเกียจเป็นที่สุด

“คุณคะ อย่าว่าแต่เสื้อผ้าในร้านเราเลยค่ะ ฉันว่าแม้แต่เสื้อผ้าที่ฉันใส่อยู่คุณยังซื้อไม่ได้ด้วยซ้ำ โปรดอย่าทำให้ฉันเสียเวลาทำงานเลยค่ะ” สายตาที่เสี่ยวหลานมองเจียงเฉิงเต็มไปด้วยความดูหมิ่นดูแคลน

เจียงเฉิงรู้ว่าพนักงานคนนี้กำลังสั่งให้เขากลับออกไป นอกจากนี้ยังดูถูกเขามาก

เจียงเฉิงหัวเราะเยาะและบอกว่า “สองแสน ผมต้องการชุดชุดนี้ แล้วก็ชุดบนตัวคุณด้วย ว่ายังไงล่ะ”