คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 11

"ผมขอออกไปไม่นานหรอกครับ"

"พ่อบอกให้นั่งลงไง"

"ผมไม่อยากกินแล้ว"

"ไม่อยากกินก็ขึ้นห้อง"

"ผมเป็นลูกนะ ไม่ใช่นักโทษ"

"คุณลุงคะ" ระหว่างสองคนนี้เธอต้องเลือกห้ามใครคนใดคนหนึ่งก่อนที่จะบานปลาย แน่นอนว่าเธอคงห้ามเขาไม่ได้ น้ำอิงก็เลยเลือกที่จะห้ามลุงไว้ก่อน

"อะไรนักหนาวะ!" จากที่จะออกไปข้างนอกเขาก็เลยเดินขึ้นบนบ้าน

จริงๆ แล้วแทนคุณก็กลัวว่าพ่อจะช็อคอยู่เหมือนกัน ใครจะไม่เป็นห่วงพ่อของตัวเองทั้งคน แต่เพราะพ่อก้าวก่ายชีวิตของเขามากเกินไป

"เมื่อไรมันจะเป็นผู้เป็นคนเหมือนเขาบ้าง" สายตาของชายวัยกลางคนมองตามลูกชายขึ้นไป และอดที่จะมองหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ เพราะสงสารที่ดึงเธอเข้ามาเหนื่อยกับเรื่องนี้ด้วย แทนที่เธอจะได้อยู่บ้านกับพ่อและแม่

"คุณลุงไม่ต้องคิดมากนะคะ" เธอไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ลุงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่คงจะเป็นเรื่องของลูกชายนั่นแหละ

"ลุงฝากหนูดูแลมันหน่อยนะ"

น้ำอิงตอบออกไปด้วยรอยยิ้มหวานๆ เธอไม่กล้าให้คำมั่นสัญญา เพราะคนแบบเขาต้องเจอด้วยตัวเองเท่านั้นถึงจะรู้

เช้าวันต่อมา..

"ทำไมต้องให้ติดรถผมไปด้วย" ชายหนุ่มชักจะไม่พอใจเมื่อพ่อให้เธอคนนั้นติดรถไปที่ไซต์งานสระบุรีด้วย

"ไปทำงานที่เดียวกัน กว่าจะไปถึง ต้องฝ่ารถติดออกไปอีก ให้น้องไปด้วยดีแล้ว"

น้ำอิงไม่ได้ออกความคิดเห็นอะไร เธอแล้วแต่ลุงอยู่แล้ว

"จะไปด้วยก็รีบมาสิ!" ชายหนุ่มเดินไปกระชากประตูรถแบบไม่พอใจ

"อิงไปก่อนนะคะคุณลุง เย็นนี้อาจจะกลับค่ำหน่อยนะ ฝากพี่พยาบาลดูแลคุณลุงด้วยนะคะ" หญิงสาวพูดในขณะที่รีบวิ่งอ้อมไปขึ้นอีกฝั่งหนึ่ง

รถเบนซ์คันหรูขับมุ่งหน้าออกต่างจังหวัดด้วยความเร็วสูง

"ฉันว่าแทนที่เราจะได้ไปหน้างาน คงต้องไปโรงพยาบาลแทนล่ะมั้ง" จะไม่ให้พูดก็ไม่ได้ เพราะเธอไม่ได้ตัวคนเดียวยังมีพ่อและแม่

"ถ้ากลัวก็ลงไป"

"แบบนี้เองเหรอที่คุณขับรถเร็ว คุณไม่น่าจะเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงเพราะเรื่องแค่นี้เลยนะ" เพราะแค่อยากให้เธอลงจากรถของเขาเนี่ยนะ

"นี่เธอ"

"คุณ!!" หญิงสาวตะคอกเรียกสติให้เขาหันไปมองถนน

เอี๊ยดดด~

"นั่งอยู่เงียบๆ ไม่เป็นหรือไง" พอประคองรถได้เขาก็ลดความเร็วลง

ขับรถอีกเพียงไม่นานก็มาถึง..

[ไซต์งานสระบุรี]