คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 15

เย็นวันเดียวกัน.. ที่คฤหาสน์เทพประทาน

"ทำไมลุงไม่ได้ยินเสียงรถล่ะ" ทัตเทพเห็นหลานสาวเดินเข้ามา ถ้าวันไหนได้ยินเสียงรถท่านจะให้พยาบาลพาออกไปรับ

"พอดีว่าคุณแทนติดงานด่วนค่ะ อิงก็เลยนั่งรถแท็กซี่กลับมาก่อน" จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย ทั้งสองไปลองชุดแต่งงานคนละรอบด้วยซ้ำ เพราะตั้งแต่ถูกเขาจูบในห้องทำงาน เธอก็ไม่อยากเจอหน้าเขาอีก "อิงขอตัวเอาของขึ้นไปเก็บก่อนนะคะเดี๋ยวลงมา"

ขึ้นมาถึงชั้นบน หญิงสาวต้องรีบเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำ ทั้งแปรงฟันล้างหน้า ล้างตามตัวตรงที่ถูกเขาแตะ

เรามาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่ มันคุ้มแล้วเหรอ กับชีวิตทั้งชีวิตที่พ่อแม่อุตส่าห์ฟูมฟัก ..แต่พอคิดถึงหน้าลุงที่นั่งรถเข็นรอแค่ความหวังให้เธอช่วย..หรือเราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้

เธอต้องรีบทำอะไรสักอย่าง จะรอให้เป็นเหยื่อเขาฝ่ายเดียวไม่ได้แล้ว เพราะอีกแค่สองวันก็ถึงวันแต่งงาน

พอทานข้าวเสร็จเธอก็คิดหาหนทาง ตั้งแต่มาอยู่กรุงเทพฯกับลุง ไม่ค่อยรู้จักใครเลย แม้กระทั่งที่ทำงาน เพราะเธอไม่กล้าคุยกับใครกลัวว่าจะเป็นพรรคพวกของพวกนั้น

"คุณลุงนอนแล้วหรือคะ" วันนี้เธอไม่ได้พาลุงเข้านอน ปล่อยให้พยาบาลทำหน้าที่

"ใช่ค่ะเดี๋ยวกะดึกก็จะมาเฝ้าแทน"

"ขอบคุณมากนะคะ ที่ดูแลคุณลุงเป็นอย่างดี"

"เป็นหน้าที่ของพวกพี่อยู่แล้วค่ะ"

เช้าวันต่อมา..

"เมื่อคืนมันไม่กลับบ้านใช่ไหม" ทัตเทพถามแม่บ้านที่ยกเครื่องดื่มออกมาให้

"ค่ะ" แม่บ้านต้องได้ตอบไปตามตรงเพราะมันเห็นๆ กันอยู่

"คุณลุงตื่นแต่เช้าเลยนะคะ" หญิงสาวได้ยินแล้วล่ะว่าลุงคุยอะไรกับแม่บ้าน พรุ่งนี้เธอจะแต่งงานแล้วแต่เจ้าบ่าวยังคงหมกตัวอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

"หนูจะไปทำงานแล้วเหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"ถ้าไอ้เจ้าแทนมันได้สักครึ่งหนึ่งของหนูก็คงจะดี"

"เราคุยกันแล้วไงคะคุณลุง ไม่เอาไม่คิดมากนะคะ"

"แทนที่ประโยคนี้มันจะออกจากปากลุง แต่กลับออกจากปากเรา" ทัตเทพอดเอ็นดูหลานสาวไม่ได้

"อิงไปนะคะ" ยิ่งพูดมากไปกว่านั้นมันยิ่งทำให้ผู้เป็นลุงไม่สบายใจ เธอก็เลยต้องได้รีบออกจากบ้านไปก่อน

[บริษัทเทพประทาน]

{"อะไรนะ เมื่อวานนี้มันไปที่ไซต์ก่อสร้างเหรอ"}

{"ผมไม่ได้เป็นคนเห็นเองเหรอกครับ ลูกน้องมาบอกอีกที"}

{"แล้วมันไปทำไม"}

{"เห็นว่ามาคุยกับสถาปนิกคนใหม่"}

{"ใครคือสถาปนิกคนใหม่"}

ก๊อก ก๊อก พอได้ยินเสียงเคาะประตูพงษ์พิบูลย์ก็รีบตัดสายไป

"มีอะไร"

"มีคนบอกว่า คุณน้ำอิงไปค้นเอาเอกสาร โครงการสระบุรีค่ะ" คนที่เข้ามารายงานก็คือเลขา

"ปล่อยมัน" ..ในเมื่อมันรนหาที่ตายดีนัก

แกร็ก!

"คุณ" หญิงสาวที่กำลังเปิดเอกสารอยู่ตกใจเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่บอกกล่าว

"ทำอะไรของเธอ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องทำอะไรแล้ว" ชายหนุ่มเดินเข้าไปปิดแฟ้มเอกสารที่เธอกำลังเปิดอยู่กลับคืนไว้

"ทำไมเหรอคะ คุณกลัวฉันเห็นอะไรในนั้น" หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมมาเพื่อที่จะแย่งเอกสารกลับคืน

"คุณดวงตา เอาเอกสารพวกนี้กลับไปคืนที่แผนก" ชายหนุ่มยื่นเอกสารกลับไปให้เลขาของเธอที่ยืนอยู่ไม่ไกล

"คุณแทนคุณ เมื่อไรคุณจะตาสว่างสักที อืมม" หญิงสาวยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกเขาปิดปากไว้

"ค่ะคุณลุง"

"แหมทีพูดกับลูกใช้คนแล้วโทนเสียงเลยนะ" แทนคุณแค่พูดเปรยๆ แล้วก็เดินขึ้นห้องไป

"ดูมันนะ"

"ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะคุณลุง เขาก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้วไม่ใช่เหรอคะ"

"เปล่าหรอก มันเป็นแบบนี้ตอนที่แม่.." ทัตเทพพูดมาถึงตรงนี้ก็หยุด ..พอเห็นว่าลุงไม่ได้พูดต่อเธอก็เลยให้พยาบาลพาท่านเข้าไปนอน

วันต่อมา.. ที่โรงแรม

หญิงสาวมาถึงทุกอย่างก็ถูกจัดเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว ทั้งห้องจัดเลี้ยง ห้องแต่งตัว ทุกอย่างถูกจ้างให้คนอื่นทำทั้งหมดรวมไปถึงการ์ดเชิญ ของชำร่วย

คนที่เป็นเจ้าสาวนั่งแต่งตัวอยู่ในห้อง แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าคืนนี้เจ้าบ่าวของเธอจะมาไหม เพราะถึงตอนนี้ยังไม่เห็นเขาโผล่หน้ามาเลย

แต่งตัวเสร็จก็มานั่งรอที่ห้องรับรองซึ่งไม่ไกลจากห้องจัดเลี้ยง

"คุณลุงมาแล้วหรือคะ" น้ำอิงเห็นพยาบาลเข้ามาหา

"มาแล้วค่ะ รออยู่ในงานกับคุณหมอค่ะ"

ใจจริงเธอก็อยากจะถามหาเจ้าบ่าวนั่นแหละว่าเขามาหรือยัง แต่ก็อายปากตัวเองที่จะถาม

ในเวลาต่อมา.. และตอนนี้แขกเหรื่อก็ได้ทยอยกันเข้ามาบ้างแล้ว

ส่วนทัตเทพได้แต่นั่งมองไปที่ประตูทางเข้างานเลี้ยง ถ้าวันนี้ลูกชายไม่มาคงเป็นข่าวดังแน่

ณ.เวลาเดียวกันนั้น.. ที่ลานจอดรถของโรงแรม

ครื่นน ครื่นนน

ชายหนุ่มที่เพิ่งจะก้าวลงจากรถ ต้องได้เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่เขาคิดว่าจะไม่เอาเข้าไปด้วยขึ้นมารับสายก่อน

{"แทนคะ..เดียเจ็บท้อง..โอ๊ยย"}