คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 14

"ถอยออกไปนะ" มือเรียวค้ำอกแกร่งของอีกฝ่ายไว้ ไม่ให้เข้ามาใกล้มากกว่านี้

"ทำไม? คุณกลัวผมเหรอ" ชายหนุ่มสัมผัสได้ว่ามือของเธอสั่น แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเธอคงแค่มารยา

"เรากำลังคุยธุระกันอยู่ คุณอย่านอกเรื่องได้ไหม"

"นอกเรื่องตรงไหน" ใบหน้าคมคายค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ซอกคอ จนหญิงสาวต้องได้ใช้แรงผลักอีกครั้ง

"คุณไปกับผู้หญิงคนนั้นทั้งวัน ยังไม่อิ่มอีกหรือไง" นี่แหละคือสิ่งที่เธอไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ เพราะรู้สึกขยะแขยง "คุณคิดถึงหน้าคนรักของคุณหน่อยสิ ถ้าเธอรู้ว่าคุณทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นเธอจะคิดยังไง"

และมันก็ได้ผล เพราะเขาหยุดครู่หนึ่งจนเธอมีจังหวะผลักเขาออก ..หญิงสาวรีบวิ่งออกจากห้องไปในทันที

"หึ" พอคิดได้ว่าตัวเองเผลอไปยิ้มให้กับเธอเขาก็รีบหุบมันลง

เช้าวันต่อมา..

"ทำไมไม่นั่งรถคันเดียวกันเข้าบริษัท ยังไงตอนบ่ายก็จะได้ไปลองชุดแต่งงานด้วยกันอยู่แล้ว" ทัตเทพเอยขึ้นเมื่อเห็นทั้งสองกำลังจะออกจากบ้านด้วยรถคนละคัน

"ค่ะ" หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่าย อยากรู้ว่าเขามีสีหน้ายังไงเมื่อเห็นว่าเธอจะติดรถไปด้วย แต่เขาก็ไม่ว่าอะไร

รถเบนซ์คันหรูค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ ชายชราที่นั่งอยู่รถเข็นเห็นภาพนี้แล้วก็พึงพอใจมาก เพราะมันเป็นสัญญาณที่ดี

"อยากให้มันตาสว่างสักที" ท่านได้แต่พูดพึมพำกับพยาบาลที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

[บริษัทเทพประทาน]

"นี่งานอะไร" หญิงสาวเข้ามาในห้องก็เห็นแฟ้มเอกสารหลายแฟ้มวางอยู่บนโต๊ะทำงาน เธอก็เลยต้องได้เรียกเลขาเข้ามาถาม

"โครงการใหม่ที่จะให้คุณทำค่ะ"

"แต่โครงการสระบุรีฉันยังทำไม่เสร็จเลย ใครเป็นคนเอางานนี้มาให้"

"ท่านรองประธานค่ะ"

น้ำอิงหอบเอกสารนั้นเดินไปที่ห้องของพงษ์พิบูลย์

พอเข้ามาในห้องเธอก็วางงานพวกนั้นลงบนโต๊ะ ..พงษ์พิบูลย์ยกคิ้วขึ้นสูงเพื่อถามว่ามันคืออะไร

"คุณควรเอาเอกสาร โครงการสระบุรีมาให้ฉันมากกว่า"

"ผมได้แจ้งคุณแทนไปแล้วว่าโครงการนั้นผมจะทำเอง"

"เรื่องนั้นฉันไม่รู้ว่าพวกคุณคุยอะไรกัน แต่ฉันไม่อนุมัติ"

"คุณไม่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็น ในเมื่อคุณแทนเป็นคนให้ผมทำแต่เพียงผู้เดียว"

ก่อนอื่นเธอต้องไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง หญิงสาวก็เลยออกมาจากห้องนั้นเพื่อไปที่ห้องของแทนคุณ ..เพราะเมื่อคืนนี้ไม่เห็นเขาพูดอะไร

แกร็ก..

"เดี๋ยวก่อนค่ะ" เลขาหน้าห้องเรียกไว้ไม่ทัน เพราะน้ำอิงเปิดประตูเข้าไปก่อน

แทนที่แทนคุณจะตามนาเดียออกไป แต่เขาไม่แม้แต่มองตาม เพราะตอนนี้สายตาของเขามองมาที่เธอ ..จนน้ำอิงรู้สึกเสียวสันหลัง เพราะเขาคงจะโกรธที่เธอประกาศตัวต่อหน้าผู้หญิงของเขาแบบนั้น

"เราค่อยคุยเรื่องนี้กันที่บ้านต่อก็ได้" หญิงสาวรีบหันหลังให้แล้วเดินตรงไปที่ประตู แต่ไม่ทัน จังหวะนั้นประตูที่เธอกำลังจะเปิดกับถูกเขาผลักปิดกลับคืนไว้

"ถ้าคุณอยากจะคุยตอนนี้ก็ได้ค่ะ" น้ำอิงรีบเดินกลับมานั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขา

"คุณพงษ์พิบูลย์บอกว่าคุณยกโครงการสระบุรีให้เขาทำ" หญิงสาวเริ่มเข้าเรื่องงาน แต่ก็พูดแบบหวาดเสียว เพราะตอนนี้คนที่เธอคุยด้วยยืนอยู่ข้างๆ

ทันใดนั้นร่างของเธอก็ถูกเขากระชากให้ลุกขึ้น

"โอ๊ย" นี่เขาโกรธเรามากขนาดนี้เลยเหรอ "ฉันไม่รู้นี่ว่าผู้หญิงของคุณอยู่ในห้องนี้ด้วย ฉันแค่จะเข้ามาคุย อืมมม" เสียงนั้นถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากอีกฝ่ายบดขยี้จูบลงมา ทุกครั้งเขาแค่แกล้งว่าจะจูบ แต่ครั้งนี้เขาเล่นจู่โจมจนเธอตั้งรับไม่ทัน

มือที่ผลักอกเขาอยู่เริ่มหมดแรง ริมฝีปากหนาขยี้จูบพร้อมกับแทรกเรียวลิ้นเข้าไปสัมผัสในโพรงปาก ถึงแม้ว่าเธอจะต่อสู้โดยการใช้ลิ้นดัน แต่มันยิ่งเป็นการเปิดทางให้เขาดูดลิ้นเธอได้

"อืมมม" ลิ้นเรียวถูกดูดจนโผล่พ้นออกมาจากปาก กำปั้นเล็กทุบลงลำแขนอีกฝ่ายเพื่อให้เขาปล่อย เพราะตอนนี้เธอเจ็บไปทั้งปากแล้ว

ยิ่งต่อสู้เขาก็ยิ่งจูบแรง หญิงสาวก็เลยหยุด

พอหยุดได้ไม่นานเขาก็ปล่อย

มือเรียวยกขึ้นมาเช็ดรอยจูบของเขาออก

"ถ้าคุณห่วงความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้นมาก ทำไมไม่ตามไปง้อเธอล่ะ คุณทำแบบนี้กับฉันทำไม"

"ก็แค่อยากจะลองชิมดูว่าผู้หญิงคนที่กำลังจะเป็นเมียรสชาติจูบจะเป็นยังไง.. แต่ก็งั้นๆ" ขณะที่พูดสายตาคมยังคงจับจ้องที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย