คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 32

"นั่นสิรถใครมาค่ำมืดขนาดนี้แลัว" เอนกและภรรยาต่างก็ถามกัน เมื่อเห็นแสงไฟจากรถยนต์ วิ่งเข้ามาในรั้วบ้านของตัวเอง

หญิงสาวที่กำลังหัวเราะหยอกเย้าอยู่กับพ่อและแม่ ถึงกับรีบหุบรอยยิ้มนั้น เมื่อมองออกไปแล้วจำได้แม่นว่ารถคันนั้นเป็นรถของใคร เลือดในกายเริ่มหมุนเวียนไม่ปกติหัวใจเต้นแรงขึ้นมาแบบห้ามมันไม่อยู่..

"นั่นตาแทนนี่คะพี่" เมื่อเห็นเจ้าของรถลงมา อิงนภาก็จำหลานชายได้..ไม่สิ..ต้องเรียกว่าจำลูกเขยได้

"อ้าว..ไปไหนแล้ว" พ่อหันกลับมาดูลูกสาวก็ไม่เห็นแล้ว

"รู้จักบ้านของอาได้ยังไง" ทั้งสองเดินออกมาที่หน้าบ้าน

"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่"

"สวัสดีจ้า เรามาถูกได้ยังไง"

"ขอที่อยู่จากคุณพ่อมาครับ" ขณะที่พูดชายหนุ่มก็มองเข้าไปด้านใน แต่ไม่เห็นคนที่เขาอยากจะเจอ

"คงไปเก็บผ้าหลังบ้านมั้ง ดูสิฝนทำท่าจะตกแล้ว" เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วว่าลูกเขยมองหาใคร

"ชวนลูกเข้าบ้านก่อนเถอะคุณ" เอนกบอกกล่าวกับภรรยา ทั้งสองก็เลยชวนแทนคุณให้เข้ามาในบ้าน

บ้านหลังนี้ปลูกสร้างขึ้นแบบง่ายๆ อย่างที่รู้กันอยู่ว่าพ่อของน้ำอิงเป็นคนที่ไม่ค่อยมีฐานะ แต่ยังพอมีที่ทางทำมาหากินอยู่บ้าง

แทนคุณถือกระเป๋าเสื้อผ้าเดินเข้ามาด้วย อิงนภาก็เลยบอกให้หลานชายเอาเข้าไปเก็บในห้องลูกสาวก่อน

พอเข้ามาถึงสายตาคมก็ได้มองดูไปทั่วห้อง เตียงนอนที่ทำขึ้นมาจากไม้ไผ่ และมีที่นอนวางทับไว้ ส่วนเครื่องทำความเย็นก็มีแค่พัดลมตั้งโต๊ะตัวเล็กที่วางอยู่บนเก้าอี้ปลายเตียง

"อิงเก็บเสื้อผ้าของพ่อและแม่ไปไว้ที่ห้องให้แล้วนะคะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็ถือตะกร้าผ้าของตัวเองมาที่ห้องนอน

พ่อกับแม่ได้แค่มองหน้ากัน และสบายใจขึ้นมาหน่อย เพราะคิดว่าทั้งสองทะเลาะกันเสียอีก

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเปิดประตูห้องนอน เพราะเธอรู้ดีว่าตอนนี้เขาอยู่ในนั้น

แอดดด..

ประตูเปิดเข้ามาทั้งสองก็มองสบตากัน น้ำอิงไม่ได้พูดอะไรเธอเดินเอาผ้าไปพับไว้ที่ชั้น เพราะห้องนี้ไม่มีตู้เสื้อผ้า

"ทำไมมาไม่บอก" ชายหนุ่มเป็นคนที่ยอมแพ้บรรยากาศอันอึมครึมนี้ก่อน

"บอกคุณลุงไว้แล้ว" หญิงสาวตอบออกไปโดยที่ไม่ได้หันมามองคู่สนทนาเลย

"จะไม่ถามเหรอว่าผมมาทำไม"

"ถ้าถามแล้วคุณจะบอกเหรอ เห็นถามทุกครั้งคุณก็ไม่เคยบอกนี่"

"เดี๋ยวก่อนนะ คุณพูดประชดหรือว่างอน"

"ไม่ใช่ทั้งสอง" หญิงสาวยังคงพับผ้าวางไว้ที่ชั้นในขณะที่พูด

เห็นว่าเธอไม่มีอารมณ์จะพูดด้วย เขาก็เลยไม่ได้ชวนคุยต่อ ..ชายหนุ่มเดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัว

"ห้องน้ำอยู่ที่ไหนครับ" ในห้องนอนไม่มีห้องน้ำ เขาก็เลยต้องออกมาอาบน้ำด้านนอก

"พ่อพาลูกไปห้องน้ำหน่อยสิ" อิงนภาบอกให้สามีพาลูกเขยไปดูห้องน้ำ

"ทำไมฉันต้องโกรธด้วย ฉันบอกคุณลุงไปแล้วไงว่าคิดถึงแม่"

"แล้วทำไมถึงไม่รอให้ทุกอย่างจบก่อน เดี๋ยวจะพามา"

"เห็นทำเองได้อยู่ไม่ใช่เหรอ" เธอพยายามที่จะขอข้อมูลแต่เขาก็ไม่ให้สักที

"ก็บางเรื่องมันต้องได้เซ็นต์ร่วมกัน"

อ๋อเป็นแบบนี้นี่เอง อุตส่าห์ดีใจว่าคิดถึงเป็นห่วงเรา..แต่ที่ไหนได้

อะไรของมึงวะไอ้แทน ..คิดแล้วก็อยากตบปากตัวเองที่ปากไวไปหน่อย

"เตียงนี้รับแรงสั่นสะเทือนได้ไหม" ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะถ้ายังคุยเรื่องงานอยู่ มีหวังต้องได้ทะเลาะกันแน่

"ไม่ได้" หญิงสาวตอบออกไปแบบไม่ต้องคิด เพราะรู้ดีว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร

"ถ้างั้นตรงนั้นคงได้" เขามองไปที่ผนังห้อง เพราะครั้งแรกที่ทั้งสองได้เสียกันก็ผนังห้องอยู่แล้ว

"ตรงนั้นก็ไม่ได้ พ่อกับแม่นอนอยู่ข้างห้อง" หญิงสาวรีบพูดเอาตัวรอดไว้ก่อน เพราะกลัวว่าเขาจะปล่อยมันเข้ามาข้างในอีก คนแบบเขายิ่งพูดไม่รู้เรื่อง

"ตรงนี้ก็ไม่ได้ตรงนั้นก็ไม่ได้ แล้วทำยังไงล่ะ มันแข็งนะเนี่ย"

"คุณแทนคุณ!" หญิงสาวรีบเอามือปิดปากเขาไว้ เพราะห้องของเธอไม่มีเพดานขวางกั้น เสียงที่พูดดังเล็ดรอดไปอีกห้องได้ง่ายมาก

จังหวะนั้นเขาใช้ความไวจับมือเธอออกแล้วก็โน้มใบหน้าลงมาขยี้จูบ ..ไม่ลองก็คงไม่รู้ว่าเตียงนี้มันจะรับแรงสั่นสะเทือนได้ไหม เพราะเขารู้ดีว่าเธอก็ยังไม่เคยลองใช้งานมันในรูปแบบนั้น..