คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 31

[บริษัทเทพประทาน]

ทำไมรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ เธอไม่อยู่ก็ดีแล้วจะได้รีบเคลียร์ทุกอย่าง เพราะถ้าเธออยู่คงจู้จี้ที่จะถาม แต่ทำไมเหมือนมันขาดอะไรไป

"กาแฟค่ะ" เครือวัลย์เลขาหน้าห้องเอากาแฟเข้ามาให้ แล้วกำลังจะเดินออกไป..

"ผมขอกาแฟด้วยนะ"

"คะ?" เครือวัลย์หันกลับมาแล้วมองไปดูกาแฟแก้วที่ตัวเองเพิ่งจะวางไว้

"ผมหมายถึงเอาเข้ามาอีกแก้ว" เพิ่งรู้ว่าตัวเองใจลอยมากจนไม่เห็นกาแฟที่เลขาเอาเข้ามาให้ ..แต่จะหลุดไม่ได้

"อ้อ..ค่ะ?" ตอบรับไปแบบงงๆ แก้วนี้ก็ยังไม่ได้ดื่มเลย แต่เลขาก็ต้องได้ทำตาม

เพียงไม่นานเครือวัลย์ก็นำกาแฟเข้ามาให้อีกแก้ว

"ผมจะไปสระบุรี มีอะไรก็โทรไปแล้วกัน" ชายหนุ่มหยิบของสำคัญแล้วเดินออกไป

"อะไร??" เลขาถึงกับงง กาแฟแก้วนั้นก็ยังไม่ได้ดื่ม แก้วที่สองยังไม่ได้วางเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เจ้านายเดินออกจากห้องไปแล้ว

และทุกอย่างที่เขาเป็นอยู่ก็ถูกรายงานไปถึงใครบางคน

{"แล้วคุณเครือวัลย์คิดว่ายังไงล่ะคะ"} พอได้ยินสิ่งที่รายงานมา ปลายสายก็ถามกลับ

{"ก็คิดว่าคงจะคิดถึงคุณนาเดียมาก จนไม่เป็นอันทำงานน่ะสิคะ"}

{"จริงหรือคะ"} นาเดียคิดว่าคงจะใช่ เพราะเมื่อวานนี้ที่ตัวเองแกล้งงอนแล้วเดินออกมาจากห้องทำงาน..ให้มันรู้ซะบ้าง

เย็นวันเดียวกัน..ที่รีสอร์ทสระบุรี

"นั่นรถใครครับ" เวลานี้เป็นเวลาเลิกงาน และที่หน้ารีสอร์ทก็กำลังนั่งกินลมชมวิวกัน ขณะนั้นได้มีรถคันหนึ่งวิ่งเข้ามา

".???" แทนคุณจำรถคันนี้ได้แม่น

"แทนขาาา" คนที่ลงจากรถก็คือนาเดีย พอเล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟัง พ่อก็รีบวางแผนใหม่ให้ลูกสาวตามเขามาที่ไซต์งาน คนเคยรักกันยังไงก็ลืมกันไม่ได้

"ใครครับคุณแทน" ไชยาเป็นคนเอ่ยถาม เพราะสาวสวยคนนี้แต่งตัวเซ็กซี่มาก

"มาทำไม" แทนคุณถามออกไปแบบไม่สบอารมณ์

"เดียคิดถึงแทนนี่คะ วันนี้เดียจะมาค้างกับแทนที่นี่"

ทั้งนอร์เวย์และไชยาต่างหันมองหน้ากัน แค่ฟังประโยคเดียวก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแทนคุณ

"กลับไปซะ"

ไชยาและนอร์เวย์ลุกขึ้นพร้อมกันแบบไม่ได้นัดหมาย

"ไม่ใช่พวกคุณ"

"อ้าว.." ทั้งสองคิดว่าประโยคเมื่อสักครู่ แทนคุณไล่พวกเขาเสียอีก

"เธอกลับไปซะ" เขาก็เลยพูดเพื่อยืนยันอีกครั้งว่าตัวเองไล่ใครกันแน่

"แทนจะให้เดียขับรถกลับกรุงเทพฯ ได้ยังไง กว่าจะถึงบ้านก็ดึกน่ะสิ"

"เราไปกินข้าวกันดีกว่าครับ" แทนคุณไม่สนใจแถมยังหันไปชวนนอร์เวย์กับไชยาไปทานข้าว ที่จริงพวกเขาชวนกันไปทานก่อนหน้านั้นแล้วแต่ยังคุยติดลมกันอยู่

"คุณจะไม่ชวนเธอมาทานด้วยหรือครับ" ไชยาแอบถามตอนที่เดินมาใกล้จะถึงร้านอาหาร

"ไม่ต้องไปสนใจ"

ทั้งสามทานข้าวและก็ดื่มกันเล็กน้อย กว่าจะกลับห้องก็มืดค่ำ

แกร็ก! ใครเข้ามาในห้อง? ..ก่อนออกไปแทนคุณไม่ได้เปิดไฟไว้ แต่พอกลับเข้ามาก็เห็นว่าห้องสว่าง

"กลับมาแล้วเหรอคะแทน"

"คุณเข้ามาห้องนี้ได้ยังไง"

"จะยากอะไรล่ะคะ ก็ไปขอกุญแจสำรองจากเจ้าของรีสอร์ทไง" แค่นาเดียโกหกเล็กๆ น้อยๆ คนที่ดูแลรีสอร์ทแห่งนี้ก็ให้มาแล้ว

"ออกไป"

"เอามาให้พ่อเซ็นต์ก็ได้นี่"

พ่อพูดมาแบบนี้แล้วเขาจะไปยังไงต่อล่ะ ชายหนุ่มก็เลยนั่งทานข้าวแบบเงียบๆ พอทานเสร็จก็กลับขึ้นห้อง

เดินมาถึงห้องของเธอเขาก็เปิดประตูเข้าไป แล้วเอนกายลงนอนที่เตียง แทนคุณคิดอะไรหลายๆ อย่าง ถ้าไม่เพราะคำพูดของเธอ ..ในหลายครั้งที่ถูกเขาด่ากลับบ้าง ดูถูกบ้าง แต่เธอก็ไม่ยอมท้อและถอย ยังคงสู้กับความมืดบอดของเขา

จนวันนั้น..วันที่ของหล่นลงมาเกือบถูกร่างของเธอ เขาได้ไปที่บ้านของพงษ์พิบูลย์ก่อนที่จะคุยกับพงษ์พิบูลย์ที่บริษัทเลยด้วยซ้ำ และภาพที่เขาเห็นก็คือ หญิงคนรักกำลังจูบกับผู้ชายคนอื่นบนรถแบบไม่อายฟ้าดิน เพราะกระจกรถไม่ได้มืดเลย

ดึกๆ ของคืนเดียวกันนั้น..

ก๊อก ก๊อก พยาบาลที่ดูแลทัตเทพได้ยินเสียงคนมาเคาะประตูห้องก็เลยมาเปิด

"คุณพ่อนอนหรือยังครับ"

"นอนแล้วค่ะ แต่ท่านตื่นตอนที่คุณเคาะนี่แหละ"

"ผมขอเข้าไปหน่อย" ว่าแล้วเขาก็เข้าห้องไป "พ่อครับ ผมอยากจะขอ.."

เวลาผ่านล่วงเลยมาจนถึงช่วงเย็นของอีกวัน.. ที่ต่างจังหวัด

"ชะอมมีแต่ยอดสวยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะแม่" น้ำอิงไปเก็บผักชะอมมาเพื่อที่จะปรุงเป็นอาหาร

"เอาไว้นั่นแหละลูก เดี๋ยวแม่ทำให้"

"มันแน่นอนอยู่แล้วค่ะ ฝีมือแม่อร่อยที่สุดในสามโลก"

"พ่อว่าสี่โลกเลยนะ"

"แหมมมม..อวยกันจังเลยนะคะ"

"ไม่อวยแม่ยอดขมองอิ่มแล้วจะให้อวยใครล่ะ" มือหนาของผู้เป็นพ่อเอื้อมไปหยิกแก้มภรรยาแบบมันเขี้ยว

ขณะที่ทุกคนกำลังหัวเราะหยอกเย้ากันอยู่ ก็ได้หันมองออกไปที่หน้าบ้านพร้อมกัน

"รถใครมา.."