คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 30

"แล้วนี่คุณจะทำอะไร ทำไมไม่ไปกินข้าวก่อน" ตอนนี้ก็ใกล้จะค่ำแล้ว ไม่รู้ว่าเขายังไม่ทานข้าวเช้าหรือข้าวเที่ยงกันแน่

"เป็นห่วงผมเหรอ"

"เปล่าค่ะ เป็นห่วงคุณลุง ท่านมีลูกชายแค่คนเดียว" หญิงสาวตอบออกไปแบบไม่ใช้เวลาคิดเลย ใครจะบ้าเป็นห่วงเขา ไปอ้อนคนรักตัวเองโน่นไป!

"จะบอกเป็นห่วงเราสักนิดก็ไม่มี" ชายหนุ่มพูดพึมพำแต่ก็หวังให้เธอได้ยินนั่นแหละ

"เรานอกเรื่องมาไกลแล้ว คุณตอบฉันได้หรือยัง ไปคุยกับผู้รับเหมาคนเก่าเขาว่ายังไงบ้าง.. และก็เรื่องที่คุยกับโรงงานที่ส่งของมาเขาว่ายังไง"

"ตอนนี้ผมยังไม่ว่างคุย เดี๋ยวคืนนี้จะเล่าให้ฟังแล้วกัน" จริงๆ ก็อยากจะพูดกับเธอต่ออยู่หรอก แต่งานที่กองอยู่ตรงหน้าเนี่ยมันจะท่วมหัวอยู่แล้ว

คืนนี้? ใบหน้างามแดงขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มที่เผยอออกมาเล็กน้อย จนหญิงสาวต้องรีบหันหลังให้แล้วเดินออกจากห้องไป กลัวเขาจะรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เราเป็นบ้าไปแล้วเหรอคิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาได้ยังไง

"เอ้า..บทจะไปก็ไปง่ายๆ" ชายหนุ่มมองตามหลัง แต่ก็ไม่ได้เดินตามออกไปเพราะงานอีกนั่นแหละ

ช่วงใกล้เวลาเลิกงาน..

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาครับ" ที่แทนคุณรีบอนุญาต เพราะคิดว่าน้ำอิงจะเข้ามาชวนกลับบ้าน แต่พอประตูเปิดออกกลับไม่ใช่คนที่เขาคิดไว้

"แทนขา หายหน้าหายตาไปไหนตั้งหลายวัน"

"คุณมาทำไมที่นี่"

"ทำไมแทนถึงพูดแบบนั้นล่ะคะ หลายวันแล้วนะที่เราไม่ได้ออกไป.."

"ผมกำลังทำงานอยู่"

"คืนนี้ไปค้างกับเดียนะคะ" นาเดียไม่สนใจว่าเขาจะมีท่าทีปฏิเสธ มือเรียวเอื้อมไปลูบแผ่นอกกว้างของคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่

แอดดด.. ขณะเดียวกันนั้นประตูห้องของเขาก็ได้ถูกผลักเข้ามาเบาๆ เพราะมันไม่ได้ปิดสนิท

"...." คนที่เข้ามาก็คือน้ำอิง ไม่รู้หรอกว่าจะเข้ามาทำไม แต่ถ้าเขาถามก็จะบอกว่ามาชวนกลับบ้าน "ขอโทษค่ะที่มารบกวน" แต่ภาพที่เธอเห็นมันทำให้ทำอะไรไม่ถูก

หญิงสาวรีบกลับหลังหันแล้วเดินออกไป

แทนคุณลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่ก็ถูกนาเดียโอบกอดไว้ก่อน

"แทนจะไปไหนคะ" ก็รู้อยู่หรอกว่าจะตามไปง้อผู้หญิงคนนั้น แต่มันก็คือหนึ่งในมารยาหญิงที่แกล้งทำเป็นไม่รู้

"ค่ำแล้วผมจะกลับบ้าน"

"เดียรอออกไปทานข้าวกับแทนอยู่นะ"

"อีกสามวัน เดี๋ยวผมจะไปหาคุณที่บ้าน" เขาแค่กำหนดระยะเวลาไว้คร่าวๆ เพราะตอนนี้เขายังทำอะไรมากไม่ได้ ไม่งั้นสิ่งที่ทำมาทั้งหมดอาจจะเสียเปล่า

"ทำไมต้องสามวันด้วยล่ะคะ ตั้งแต่คุณแต่งงาน คุณเริ่มตีตัวออกห่างเดียนะ ไหนคุณบอกว่าแค่แต่งงานตามใจผู้ใหญ่ไง"

"มีด้วยเหรอแค่แต่งงานตามใจผู้ใหญ่ การแต่งงานคือการผูกมัดกันทั้งชีวิต"

"แต่คุณเป็นคนพูดเองนะ" นาเดียยังจำคำของเขาได้

"คุณอย่าเชื่อผู้ชายง่ายๆ ยิ่งผู้ชายเจ้าชู้แบบผมแล้ว" เขาไม่จำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว เพราะขนาดเธอยังไม่แคร์ความรู้สึกเขาเลย

"แทน?? แทนพูดแบบนี้กับเดียได้ยังไง"

"ผมพูดได้มากกว่านี้อีก..คุณอยากจะฟังไหมล่ะ"

"แทน!!" นาเดียกระทืบส้นเท้าแล้วเดินออกจากห้องไป เพราะดูเหมือนว่าแทนคุณจะไม่สนใจตัวเองแล้ว ผิดกับแต่ก่อนแทบไม่อยากจะออกจากห้องเลย ..หรือว่าเขาไปรู้อะไรมา? ตัวเองมีความผิดก็เลยรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา

พอนาเดียออกไปแล้ว แทนคุณก็รีบเก็บงาน แล้วหอบทุกอย่างลงมาที่รถ เพราะเขาจะเอาเอกสารพวกนี้ทิ้งไว้ที่บริษัทไม่ได้