คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 29

หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาแบบไม่พอใจ แล้วก็รีบเข้าห้องน้ำไปล้างออก ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังท้องแน่เลย จะคุยกับเขายังไงดี คนดื้อรั้นแบบนั้นจะยอมช่วยเหรอ

ไปไหนแล้ว ..ออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอเขาอยู่ในห้อง หญิงสาวชะโงกหน้าลงไปดูเพราะได้ยินเสียงสตาร์ทรถ เขาจะไปสระบุรีอีกเหรอ แล้วทำไมเมื่อคืนไม่ค้างที่นั่นกลับมาทำไม

น้ำอิงคิดว่าที่เขากลับมาคงมาเอาเอกสารที่บริษัทอีกน่ะสิ หญิงสาวก็เลยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเผื่อว่าเขาจะยังไม่ไปไหน

[บริษัทเทพประทาน]

"อะไรนะคะ เขาไม่ได้เข้าบริษัทเหรอ?" น้ำอิงมาถึงก็ตรงไปดูที่ห้องแทนคุณ แต่เลขาบอกว่าเขาไม่ได้เข้าบริษัท แล้วเขาขับรถกลับไปกลับมาทำไมให้เหนื่อย ..ที่ไม่อยากจะคิดว่าเขามาเพราะเธอ นั่นเพราะเปอร์เซ็นต์มันน้อยมาก แทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ

น้ำอิงก็เลยเข้าไปขอเอกสาร ไซต์งานสระบุรีกับฝ่ายที่เกี่ยวข้อง แต่ของที่ได้มาก็เหมือนเดิม เพราะเอกสารพวกนี้เธอได้เก็บรายละเอียดไว้หมดแล้ว

เย็นวันเดียวกันที่บ้าน..

"มองอะไรเหรอลูก" ทัตเทพเห็นหลานสาวชะเง้อมองไปที่ประตูบ้านหลายครั้งแล้ว

"เออมองหา..พยาบาลกะดึกยังไม่มาหรือคะ" ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงดี

"เดี๋ยวก็คงมาค่ะ คุณน้ำอิงมีอะไรจะคุยกับพยาบาลคนนั้นหรือคะ"

"เปล่าหรอกค่ะ เห็นว่ามันใกล้จะค่ำแล้ว"

ทัตเทพและพยาบาลได้แต่มองหน้ากัน เพราะเขาก็มาเปลี่ยนเวรกันแบบนี้ทุกวัน

หญิงสาวพาลุงเข้านอนแล้วก็ขึ้นมาบนห้อง ป่านนี้ก็ยังไม่กลับอีก ..หรือว่าเขาจะไปบ้านผู้หญิงคนนั้น เราลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง เขาไม่ได้มีแค่เราคนเดียวสักหน่อย หรือเขาอาจจะไม่เคยมีเราเลยก็ได้

อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลออกมา ..เธออ่อนแอตั้งแต่เมื่อไรน้ำอิง พ่อแม่ไม่ได้สอนให้อ่อนแอสักหน่อย

เช้าวันต่อมา..

ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงเพียงคนเดียว หรือว่าเขาลืมเอากุญแจสำรองออกไปด้วย ก็เลยเข้ามาไม่ได้ หญิงสาวมองไปดูตรงที่เขาเคยวางกุญแจสำรองไว้ มันอยู่ตรงนั้นจริงๆ เธอก็เลยรีบเดินไปดูห้องนอนของเขา

ไม่ได้กลับมาเหรอ? ที่รู้ว่าไม่ได้กลับเพราะเตียงนอนยังอยู่ในสภาพเดิม คงไปหาผู้หญิงคนนั้นจริงๆ

"หนูไม่สบายหรือเปล่าลูก" ทัตเทพเห็นหลานสาวลงมาด้วยใบหน้าที่ไม่ผ่องใสเอาเสียเลย

"เปล่าค่ะ"

"ถ้าไม่สบายก็ไม่ต้องเข้าบริษัทหรอก"

"อิงไม่ได้เป็นอะไรค่ะ" ใบหน้างามยิ้มจางๆ ออกมาให้กับลุงได้เห็น

[บริษัทเทพประทาน]

"เป็นไงครับสบายดีไหม" ทั้งสองเจอกันที่ลานจอดรถพอดี

"ทำไมถามแบบนั้นล่ะคะ หน้าฉันเหมือนคนไม่สบายงั้นหรือคะ"

"ถ้าผู้ใหญ่ทักทายแบบนี้ เราแค่ตอบว่าสบายดี ทำไมต้องต่อความยาวสาวความยืดด้วยล่ะ"

"อ้าวเหรอคะ ขอโทษด้วยค่ะ เผอิญว่าฉันไม่ค่อยชอบ.." น้ำอิงพูดทิ้งท้ายไว้แค่นี้ คนฟังคงจะรู้แล้วว่าเธอไม่อยากจะเจรจาด้วย

"อีกแค่ไม่นานหรอก ไอ้พวกเด็กเมื่อวานซืน" พงษ์พิบูลย์มองตามหลังเธอเข้าไปในบริษัท อยากจะรีบจัดการเสี้ยนหนามพวกนี้ให้หมดไปเร็วๆ

บ่ายโมงวันเดียวกัน..

"ก็ที่นั่นมีผู้รับเหมาเจ้าเดียวนี่"

"ตอนนี้คุณนิกรคง ให้คำตอบอะไรไม่ได้หรอกครับ"

"ทำไม" พงษ์พิบูลย์หันขวับมองหน้าแทนคุณอย่างไว เพราะเขาก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมนิกรถึงไม่โทรมารายงานว่าจะมีการเอาเรื่องนี้มาเข้าที่ประชุม

หลังประชุมเสร็จ..

ที่จริงประชุมยังไม่เสร็จหรอกเพราะไม่มีใครรับสารภาพ แทนคุณก็เลยบอกว่าจะหาหลักฐานมาเอาผิดให้ได้ ถ้าถึงตอนนั้นแล้วคงไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่

"......" ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาในห้อง หันกลับไปก็เห็นว่าเธอเดินตามมา และเขารู้ดีว่าคนขี้สงสัยแบบเธอจะตามมาทำไม แทนคุณก็เลยทำเป็นไม่สนใจถือเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะ เพื่อรอให้เธอเป็นคนถามเอง

"คุณไปคุยกับคนที่ส่งวัสดุมาแล้วเหรอคะ"

"ผมคิดว่าคุณจะถามเรื่องที่ผมไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืนนี้ก่อนเสียอีก" แอบน้อยใจอยู่บ้างที่เมียถามเรื่องงานโดยไม่ได้สนใจว่าเมื่อคืนนี้เขาไปค้างที่ไหนมา

"ฉันคงไม่กล้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคุณหรอกค่ะ"

"ไม่อยากรู้จริงนะ"

"ค่ะ"

"เมื่อคืนนี้นัดคุยกับผู้รับเหมาคนเก่า แล้วก็เลยจัดการอะไรอีกนิดหน่อย จนตอนนี้ยังไม่ได้นอนเลย" ถึงแม้เธอบอกว่าไม่อยากรู้ แต่เขาก็อยากบอก เพราะกลัวว่าเธอจะคิดมาก เดี๋ยวหาว่าไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นอีก

"คุณยังไม่นอนจนถึงตอนนี้เนี่ยนะ? แล้วนี่กินข้าวหรือยัง"

"ยังเลย"