คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 28

"ทำไมต้องพูดตรงขนาดนั้นด้วย ก็แค่ตอบมา" พยายามจะไม่ทำสีหน้าให้เขารู้ว่าอาย เล่นถามตรงขนาดนั้นใครจะไม่อาย

"เผอิญว่าผมเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่อยากจะพูดอ้อมค้อม"

"ฉันไม่อยากรู้ก็ได้" ก่อนอื่นเธอต้องไปชำระร่างกายก่อน หญิงสาวจึงรีบเข้าห้องน้ำ

ออกมาก็ไม่เจอเขาอยู่ในห้องแล้ว ที่แทนคุณรีบไป เพราะยังไงวันนี้เขาจะพลาดการประชุมและคุยกับโรงงานที่ส่งวัสดุก่อสร้างมาที่ไซต์งานไม่ได้อีกแล้ว เพราะถ้าเรื่องนี้ยืดเยื้อหลักฐานทั้งหมดอาจจะถูกทำลายไปด้วย

"คุณจะไปไหน" หญิงสาวได้ยินเสียงประตูห้องข้างๆ เปิด ก็เลยรีบออกมาดู

"ไปที่หน้างาน"

"ฉันไปด้วย"

"ไม่ได้"

"ฉันไม่กวนคุณหรอก"

"ก็บอกว่าไม่ให้ไปไง" ชายหนุ่มกำลังจะก้าวเท้าลงบันไดถึงกับหยุดแล้วหันกลับมา เพราะเหมือนเธอจะไม่ฟัง

เห็นสายตาของเขาเท่านั้นแหละ น้ำอิงก็เลยรีบกลับเข้าห้องไป ..เรากลัวเขาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย แอบแปลกใจตัวเองขึ้นมาเพราะแต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย

สายๆ ของวันเดียวกัน..ที่ไซต์งานสระบุรี

"ทางเราติดต่อไปแล้วครับ ทางนั้นบอกว่าวันนี้ไม่ว่างจริงๆ"

"ติดต่อไปใหม่ ยังไงวันนี้ผมต้องคุยกับคนที่ส่งของเข้ามาให้ได้"

ตอนติดต่อได้ก็ไม่มาคุย ..คนที่เข้ามารายงานทำได้แค่คิด เพราะสองครั้งแล้วที่ผิดนัดทางนั้น..แล้วใครเขาอยากจะคุยด้วย

ระหว่างที่รอคำตอบ แทนคุณก็เดินเข้าไปดูหน้างาน แน่นอนว่าการที่เจ้าของโครงการจะเข้ามาเดินดู ทุกคนต้องเซฟตี้ให้ดีที่สุด บางจุดถึงกับหยุดทำงาน เพื่อให้กลุ่มคนที่ตรวจงานเดินผ่านไปก่อน

"ผมสั่งให้รื้อถอนออกหมดแล้วไม่ใช่เหรอ" ตั้งแต่วันนั้นเขายังไม่เข้ามาดูด้านใน และการก่อสร้างยังคงดำเนินต่อไป

"คุณพงษ์พิพัฒน์น่ะสิครับ สั่งให้ทำต่อไป แล้วค่อยหาวัสดุที่มันเกรดดีหน่อยต่อเติมไป"

"เดี๋ยวนะครับคุณผู้รับเหมา คุณไปเรียนวิชานี้มาจากไหน ฐานของมันไม่ได้มาตรฐาน ถึงแม้คุณจะทำข้างบนให้เลิศเลอเพอร์เฟคแค่ไหน มันก็ถล่มลงมาอยู่ดี แล้วนี้คุณพงษ์พิพัฒน์มีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ทำต่อ"

"เออ.." หลายคนที่เดินตามมา ต่างก็ไม่กล้ามีปากเสียง

"ไม่ได้ยินหรือไงวะ เขาบอกให้หยุดไง!" นิกรตะโกนบอกคนงานก่อสร้างที่กำลังทำงานอยู่ ให้หยุดงานก่อน ประหนึ่งเหมือนอยากระบายอารมณ์ที่ทำอะไรไม่ได้ ก็เลยไปลงกับลูกน้อง

"คุณช่วยติดต่อผู้รับเหมาคนเก่าเข้ามาคุยกับผมหน่อย" ชายหนุ่มหันไปพูดกับนอร์เวย์ ถึงแม้เขาจะเป็นเจ้าของโครงการนี้ แต่ดูเหมือนทุกคนไม่ค่อยให้ความร่วมมือ ทำกับเขาเหมือนผักชีโรยหน้ายังไงยังงั้น ที่พอจะคุยด้วยได้ก็มีแค่นอร์เวย์และไชยา ซึ่งงานของทั้งสองก็ไม่ได้มาเกี่ยวข้องอะไรกับการสั่งวัสดุก่อสร้างเลย

"คุณหมายความว่ายังไง" นิกรได้ยินแล้วไม่พอใจเอามากๆ

"คุณอย่าลืมนะว่าผมมีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้"

"แต่คุณยังมีสัญญากับผมอยู่"

"คุณอย่าเอาสัญญามาอ้างดีกว่า เพราะถ้าผมพูดเรื่องสัญญาขึ้นมาใครจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบมากกว่ากัน" ถ้าสืบรู้ว่ามีการโกงกินเรื่องวัสดุ จากทางผู้รับเหมา เขาซึ่งเป็นเจ้าของโครงการไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบคนละครึ่งเลยด้วยซ้ำ นิกรก็เลยทำได้แค่กัดฟันเงียบไว้ก่อน

19 : 30 น. กว่าจะจัดการงานเสร็จก็ปาเข้าไปค่ำมืด