คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 27

ก่อนจะออกจากคลินิกมา หมอได้ฉีดยาแก้แพ้ให้ และบอกว่าอาจจะง่วงนอน ห้ามขับรถโดยเด็ดขาดเพราะมันอันตราย

เอี๊ยดดดด... จริงๆ ก็กะระยะเวลาที่ยาจะออกฤทธิ์ไว้แล้ว แต่เผอิญว่าเธอนึกอะไรขึ้นได้ก็เลยแวะซื้อของ จนทำให้ยาเริ่มออกฤทธิ์ก่อนจะถึงบ้าน

"ขับรถยังไงไม่มีเบรกหรือไง!!" รถคันหน้าที่เธอพุ่งชนรีบลงมาดูรถตัวเอง แถมตะโกนด่าเจ้าของรถคันที่มาชน

คนที่อยู่แถวนั้นต่างก็รีบวิ่งมาดูว่าเธอเป็นอะไรไหมเพราะไม่เห็นเปิดประตูรถลงมาเลย..

{"??"} แทนคุณกดรับโทรศัพท์เบอร์ของน้ำอิงที่โทรมา ที่เขาแปลกใจเพราะเธอไม่เคยโทรมาหาเขาสักที มีแต่เขาโทรตามวันที่เธอนั่งรถทัวร์กลับบ้านก่อน

{"สวัสดีครับ คุณเป็นญาติของเจ้าของเบอร์นี้ไหม..ตอนนี้เธอได้รับอุบัติเหตุ"} คนที่โทรมาก็คือหน่วยกู้ภัย และหน่วยกู้ภัยก็ดูจากเบอร์โทรที่ โทรเข้าเครื่องนี้ล่าสุด

{"อะไรนะครับ ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง เธออยู่ที่ไหน"} ชายหนุ่มที่ขับรถมาใกล้จะถึงไซต์งานก็ได้หยุดรถ

{"เธอไม่ได้สติครับ แต่ก็ไม่เห็นมีบาดแผลอะไร ตอนนี้พวกเรากำลังพาไปส่งโรงพยาบาลครับ"} หน่วยกู้ภัยก็เลยแจ้งรายละเอียดทั้งหมด

ได้ยินแค่นั้นแหละเขาก็รีบเลี้ยวรถกลับ แทนคุณไม่ได้โทรไปแจ้งที่บ้านเพราะกลัวว่าพ่อจะตกใจ เดี๋ยวช็อคขึ้นมาจะแย่อีกคน

ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็วสูงกลับเข้ากรุงเทพฯ

ขณะที่เขาขับรถอยู่..ทางไซต์งานก็ได้โทรตามหลายครั้งต่อหลายครั้ง แต่พอรู้ว่าเป็นเบอร์ของใครเขาก็ไม่รับสายเพราะกำลังตั้งใจขับรถ ที่ต้องดูเบอร์ก่อนกลัวว่าจะเป็นเบอร์ของทางโรงพยาบาลหรือเบอร์โทรของเธอ

[โรงพยาบาลรัฐบาล]

โรงพยาบาลนี้ใกล้ที่สุดแล้วหน่วยกู้ภัยก็เลยพาเข้ามา และเป็นสาขาที่พวกเขามาส่งคนไข้ประจำ

"ผมมาหาผู้หญิงชื่อน้ำอิงที่เกิดอุบัติเหตุครับ" ชายหนุ่มรีบตรงไปหน้าเคาน์เตอร์ของโรงพยาบาล และทางโรงพยาบาลก็แจ้งว่าตอนนี้เธออยู่ในห้องฉุกเฉิน

ชายหนุ่มรีบไปห้องฉุกเฉิน แล้วแจ้งไปว่าเป็นญาติของเธอ ทางคุณหมอก็เลยอนุญาตให้เข้าไป

"เธอเป็นยังไงบ้างครับ"

"เธอแค่หลับครับ"

"หลับ?" ชายหนุ่มถามพร้อมกับมองดูหน้าเธอที่ยังหลับอยู่ "เป็นไปได้ยังไงครับ คนอะไรจะหลับลึกขนาดนี้"

"เหมือนว่าเธอฉีดยาอะไรเข้าไปสักอย่าง" ที่คุณหมอรู้เพราะพลาสเตอร์ยังแปะอยู่ที่ฉีดยาอยู่เลย "คงต้องรอให้เธอตื่นเองครับ" ทางหมอก็พอจะรู้แหละว่ายาอะไรที่ทำให้คนหลับลึกได้ขนาดนี้ แต่ถ้าไม่ตรวจสอบให้แน่ใจก็ไม่อยากจะพูดออกไปก่อน

ฉีดยา? เธอเป็นอะไรทำไมต้องไปฉีดยา ชายหนุ่มทำได้แค่คิด และยังแอบคิดว่าเธอฉีดยาคุมกำเนิดหรือเปล่า แต่ยาคุมกำเนิดคงไม่มีฤทธิ์ร้ายแรงให้หลับได้

สามชั่วโมงผ่านไป..

ดวงตางามค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ และก็หลับลงอีกครั้ง ..แต่พอคิดได้เธอก็เปิดตาขึ้นอีกครั้ง เรากำลังขับรถอยู่ไม่ใช่เหรอ?! แล้วที่นี่ที่ไหน?? หญิงสาวหันมองซ้ายมองขวา

"คุณ?" มองไปก็เห็นเขานั่งอยู่ข้างๆ "ฉันยังไม่ตายใช่ไหม" นึกได้แล้วว่ารถตัวเองเกิดอุบัติเหตุ และตอนนั้นก็วูบไปเลย

"เจ็บตรงไหนไหม"

"คุณไปทำงานที่สระบุรีไม่ใช่เหรอ"

"ผมถามว่าเจ็บตรงไหนไหม"

หญิงสาวตอบโดยการส่ายหน้า อาการแพ้ของเธอดีขึ้นมากแล้วเมื่อได้ฉีดยาแล้วนอนพักผ่อน แถมยังได้น้ำเกลืออีก แต่ก็ยังคงมีครั่นเนื้อครั่นตัวอีกนิดหน่อย

ทัตเทพเห็นแล้วก็พอใจยิ่งนัก จากสายตาของคนที่ผ่านโลกนี้มามาก แค่นี้ก็มองออกแล้วว่าทั้งสองเริ่มมีความห่วงใยให้กัน

"กลับมาเหนื่อยๆ ก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวจะให้แม่บ้านเตรียมอาหารเย็นไว้ให้"

"ค่ะ" หญิงสาวรีบเดินนำหน้าเขาไป

พอขึ้นไปชั้นบน แทนคุณก็ได้แยกตัวเข้าห้องนอนของตัวเองก่อน เพราะต้องได้โทรเคลียร์เรื่องหน้างาน ว่าทำไมวันนี้ถึงได้ทิ้งการประชุม แถมยังทิ้งนัดคุยเรื่องวัสดุก่อสร้างที่ไม่ได้มาตรฐาน กับทางโรงงานที่สั่งซื้ออีกแล้ว

แกร็ก! แกร็ก!! อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็มาที่ห้องของเธอ แต่ประตูห้องล็อกไว้

ชายหนุ่มหายไปได้ครู่หนึ่งก็กลับมาพร้อมกับกุญแจสำรอง

เช้ามืดวันต่อมา..

"??" น้ำอิงตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าเขานอนอยู่ข้างกาย เมื่อคืนนี้เราล็อกห้องไว้ไม่ใช่เหรอ ..หญิงสาวรีบสำรวจร่างกายตัวเอง กลัวว่าเขาจะทำอะไรตอนที่เธอหลับอยู่ เพราะยังไม่ได้คุยเรื่องคุมกำเนิดกับเขาเลย

แต่ก็ดูไม่ออกว่ามีอะไรเกิดขึ้นไหม เพราะร่างกายของเธอก็ยังไม่เต็มร้อย

"คุณตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ" มือเรียวเขย่าตัวคนร่างหนา "คุณแทนคุณ คุณจะแอบเข้าห้องฉันแบบนี้ไม่ได้นะ"

"อะไรของคุณเนี่ย กวนคนหลับมันบาปไม่รู้เหรอ"

"คนแบบคุณรู้จักบาปด้วยเหรอ" หญิงสาวต้องรีบหยุดอารมณ์ตัวเองไว้ เพราะมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเขาก่อน "เมื่อคืนนี้คุณได้ทำอะไรฉันไหม"

"??" ดวงตาคมหรี่ขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย "คุณอยากจะถามว่าเมื่อคืนนี้ผมได้ลักหลับคุณไหม..เหรอ?"