คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 26

หญิงสาวปิดไฟแล้วก็เดินมาเอนกายลงนอนข้างๆ เตียงเดียวกันกับเขา

ในห้องเงียบไปได้หลายสิบนาที จนต่างคนต่างก็คิดว่าอีกฝ่ายนอนหลับไปแล้ว คนร่างหนาแกล้งพลิกตัวมาแล้วเอื้อมมือไปโอบเอวบาง

น้ำอิงสะดุ้งเล็กน้อย เพราะเธอกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเรื่องแบบเมื่อคืนนี้เกิดขึ้นอีกเธอจะรับไหวไหม เพราะตอนนี้แม้แต่ก้าวขายังไม่ค่อยมีแรงเลย

สัมผัสเพียงเล็กน้อยเขาก็รู้แล้วว่าเธอยังไม่หลับ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้หยุดที่จะลูบคลำ เพราะถ้าให้นอนอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรอย่ามาเรียกเขาว่าแทนคุณ

น้ำอิงยังคงนอนนิ่ง ปล่อยให้เขาขยับมือลูบคลำไป เพราะถึงแม้จะปัดมันออกเขาก็คงไม่ยอมหยุดอยู่ดี

เสื้อผ้าบนเรือนร่างของหญิงสาวค่อยๆ ถูกจัดการทีละชิ้น จนไม่เหลืออะไรปิดบัง โชคดีที่ห้องนี้ไม่สว่างมาก เพราะมีแค่แสงไฟสลัวที่สาดส่องผ่านช่องผ้าม่านเข้ามา

พอจัดการกับเธอเสร็จเขาก็รีบจัดการสิ่งที่กีดขวางบนร่างกายของตัวเองบ้าง

"ห้องนี้ไม่มีถุงยาง คุณไปเอาที่ห้องของคุณมาก่อน" ดูแล้วคืนนี้คงจะไม่รอดอีก เรื่องยาคุมเธอกินแค่ยาคุมฉุกเฉินไว้ก่อน เพราะผ่านไปหลายชั่วโมงกลัวว่ายาคุมแบบเดือนจะเอาไม่อยู่ เรื่องนี้เธอก็รู้ดีเพราะเรียนมาทุกอย่างแล้ว

"ไม่มี"

"จะไม่มีได้ยังไง วันนั้นยังมีอยู่เลย"

"ก็มีแค่อันเดียวนั่นแหละ" ถุงยางนั้นเขาแค่จะเอามาหลอกเธอให้เปิดเจอ เพราะตอนนั้นไม่อยากจะแต่งงานด้วย เผื่อว่าเธอจะยอมยกเลิกงานแต่ง แต่ไม่คิดว่าจะได้เอามาฉีกใช้ตอนวันแต่งงาน.. คิดไปถึงตรงนั้นก็อดขำไม่ได้ ปล่อยให้เธอหลุดมือไปได้ยังไง

"ถ้าที่ห้องไม่มี ก็ไปเอาที่รถสิ" เพลย์บอยแบบเขาต้องมีติดรถไว้แน่

"คุณจะบ้าเหรอ มันไม่ใช่ยาสามัญนะพอจะมีติดบ้านติดรถไว้"

"....." เธอแอบแปลกใจเขาพูดเหมือนสิ่งที่เธอคิดในวันนั้นเลย "ถ้าไม่มีฉันก็ไม่ให้" ว่าแล้วหญิงสาวก็นอนพลิกกายหันหลังให้เขา

แต่มีเหรอที่แทนคุณจะหยุด เตรียมพร้อมขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่ไม่ได้ใส่ ชายหนุ่มจับความแข็งแกร่งส่งผ่านมาจากทางด้านหลัง

"คุณแทนคุณ!" หญิงสาวสะดุ้งลืมไปเลย ถึงแม้ไม่ได้นอนหงายเขาก็สามารถทำจากทางด้านหลังได้อยู่ดี

"ถ้าไม่อยากเจ็บ ก็อย่าดิ้น" ชายหนุ่มส่งผ่านมันเข้ามาจ่อไว้ตรงร่องเล็ก

"ฉันบอกแล้วไงถ้าไม่มีถุงยางอนามัยฉันไม่ให้"

"จะอะไรนักหนา" ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิดเมื่อเธอพยายามหนีบขาไว้

"การที่ผู้หญิงเขาปฏิเสธไม่ให้สด นั่นเพราะเขากลัวเชื้อโรคที่คุณรับมาจากผู้หญิงคนอื่น!"

"ไม่เคยสดกับใครสักหน่อย" ทำไมเขาต้องมานั่งอธิบายเรื่องแบบนี้ด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามพูด แต่ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าสิ่งนั้นอ่อนลงได้เลย มือแกร่งจับขาเรียวแยกออกจากกันโดยใช้แรงที่ตัวเองมีเหนือกว่า

"โอ๊ย" จังหวะที่ช่วงปลายกำลังสอดใส่เข้ามา รอยแผลที่เขาทิ้งไว้เมื่อคืนนี้ก็เริ่มเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง

"ผมบอกแล้วไงว่าอย่าดิ้น"

"ถึงไม่ดิ้นมันก็เจ็บ!" เสียงนั้นเริ่มสั่น ถึงแม้จะพยายามควบคุมไม่ให้เขารู้ว่าเธอกลัว แต่มันก็ยังสั่นอยู่ดี

"เดี๋ยวช่วยไม่ให้เจ็บ" ร่างหนาขยับต่ำลงมาทันทีที่พูดจบ

"คุณจะทำอะไรหยุดเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวตกใจกว่าตอนที่เขาจะส่งความแข็งเข้ามาเสียอีก เมื่อใบหน้าของเขาจ่ออยู่กับเนินอวบนูน "อื้อ คุณแทนคุณ!"

"อย่าดิ้นสิเดี๋ยวจะช่วย"