คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 26

หญิงสาวปิดไฟแล้วก็เดินมาเอนกายลงนอนข้างๆ เตียงเดียวกันกับเขา

ในห้องเงียบไปได้หลายสิบนาที จนต่างคนต่างก็คิดว่าอีกฝ่ายนอนหลับไปแล้ว คนร่างหนาแกล้งพลิกตัวมาแล้วเอื้อมมือไปโอบเอวบาง

น้ำอิงสะดุ้งเล็กน้อย เพราะเธอกำลังคิดอยู่ว่าถ้าเรื่องแบบเมื่อคืนนี้เกิดขึ้นอีกเธอจะรับไหวไหม เพราะตอนนี้แม้แต่ก้าวขายังไม่ค่อยมีแรงเลย

สัมผัสเพียงเล็กน้อยเขาก็รู้แล้วว่าเธอยังไม่หลับ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้หยุดที่จะลูบคลำ เพราะถ้าให้นอนอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรอย่ามาเรียกเขาว่าแทนคุณ

น้ำอิงยังคงนอนนิ่ง ปล่อยให้เขาขยับมือลูบคลำไป เพราะถึงแม้จะปัดมันออกเขาก็คงไม่ยอมหยุดอยู่ดี

เสื้อผ้าบนเรือนร่างของหญิงสาวค่อยๆ ถูกจัดการทีละชิ้น จนไม่เหลืออะไรปิดบัง โชคดีที่ห้องนี้ไม่สว่างมาก เพราะมีแค่แสงไฟสลัวที่สาดส่องผ่านช่องผ้าม่านเข้ามา

พอจัดการกับเธอเสร็จเขาก็รีบจัดการสิ่งที่กีดขวางบนร่างกายของตัวเองบ้าง

"ห้องนี้ไม่มีถุงยาง คุณไปเอาที่ห้องของคุณมาก่อน" ดูแล้วคืนนี้คงจะไม่รอดอีก เรื่องยาคุมเธอกินแค่ยาคุมฉุกเฉินไว้ก่อน เพราะผ่านไปหลายชั่วโมงกลัวว่ายาคุมแบบเดือนจะเอาไม่อยู่ เรื่องนี้เธอก็รู้ดีเพราะเรียนมาทุกอย่างแล้ว

"ไม่มี"

"จะไม่มีได้ยังไง วันนั้นยังมีอยู่เลย"

"ก็มีแค่อันเดียวนั่นแหละ" ถุงยางนั้นเขาแค่จะเอามาหลอกเธอให้เปิดเจอ เพราะตอนนั้นไม่อยากจะแต่งงานด้วย เผื่อว่าเธอจะยอมยกเลิกงานแต่ง แต่ไม่คิดว่าจะได้เอามาฉีกใช้ตอนวันแต่งงาน.. คิดไปถึงตรงนั้นก็อดขำไม่ได้ ปล่อยให้เธอหลุดมือไปได้ยังไง

"ถ้าที่ห้องไม่มี ก็ไปเอาที่รถสิ" เพลย์บอยแบบเขาต้องมีติดรถไว้แน่

"คุณจะบ้าเหรอ มันไม่ใช่ยาสามัญนะพอจะมีติดบ้านติดรถไว้"

"....." เธอแอบแปลกใจเขาพูดเหมือนสิ่งที่เธอคิดในวันนั้นเลย "ถ้าไม่มีฉันก็ไม่ให้" ว่าแล้วหญิงสาวก็นอนพลิกกายหันหลังให้เขา

แต่มีเหรอที่แทนคุณจะหยุด เตรียมพร้อมขนาดนี้แล้ว ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่ไม่ได้ใส่ ชายหนุ่มจับความแข็งแกร่งส่งผ่านมาจากทางด้านหลัง

"คุณแทนคุณ!" หญิงสาวสะดุ้งลืมไปเลย ถึงแม้ไม่ได้นอนหงายเขาก็สามารถทำจากทางด้านหลังได้อยู่ดี

"ถ้าไม่อยากเจ็บ ก็อย่าดิ้น" ชายหนุ่มส่งผ่านมันเข้ามาจ่อไว้ตรงร่องเล็ก

"ฉันบอกแล้วไงถ้าไม่มีถุงยางอนามัยฉันไม่ให้"

"จะอะไรนักหนา" ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิดเมื่อเธอพยายามหนีบขาไว้

"การที่ผู้หญิงเขาปฏิเสธไม่ให้สด นั่นเพราะเขากลัวเชื้อโรคที่คุณรับมาจากผู้หญิงคนอื่น!"

"ไม่เคยสดกับใครสักหน่อย" ทำไมเขาต้องมานั่งอธิบายเรื่องแบบนี้ด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามพูด แต่ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าสิ่งนั้นอ่อนลงได้เลย มือแกร่งจับขาเรียวแยกออกจากกันโดยใช้แรงที่ตัวเองมีเหนือกว่า

"โอ๊ย" จังหวะที่ช่วงปลายกำลังสอดใส่เข้ามา รอยแผลที่เขาทิ้งไว้เมื่อคืนนี้ก็เริ่มเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง

"ผมบอกแล้วไงว่าอย่าดิ้น"

"ถึงไม่ดิ้นมันก็เจ็บ!" เสียงนั้นเริ่มสั่น ถึงแม้จะพยายามควบคุมไม่ให้เขารู้ว่าเธอกลัว แต่มันก็ยังสั่นอยู่ดี

"เดี๋ยวช่วยไม่ให้เจ็บ" ร่างหนาขยับต่ำลงมาทันทีที่พูดจบ

"คุณจะทำอะไรหยุดเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวตกใจกว่าตอนที่เขาจะส่งความแข็งเข้ามาเสียอีก เมื่อใบหน้าของเขาจ่ออยู่กับเนินอวบนูน "อื้อ คุณแทนคุณ!"

"อย่าดิ้นสิเดี๋ยวจะช่วย"

"เอาออกก็ไม่เสียวน่ะสิ" ประโยคนี้เขาพูดเพียงแค่เบาๆ พร้อมกับชักมันออกมา เพราะกลัวว่าเธอจะโวยวายอีก

พอเป็นอิสระหญิงสาวก็รีบเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายก่อน ยาคุมกำเนิดที่เธอทานเข้าไป มีฤทธิ์คุมได้ 2-3 วัน ถ้าเขาจะเล่นแบบนี้คงต้องได้หาแผงแบบเป็นเดือนมากินแล้ว

ที่เธอคิดวางแผนเรื่องยาคุมกำเนิด เพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

เช้าวันต่อมา..

โอ๊ย.. ร่างกายของเธอแทบจะขยับไม่ได้ มันเจ็บมากขนาดนี้เลยเหรอ แต่ทำไมเธอเจ็บแปลกๆ เจ็บเข้าไปถึงกระดูก ..มันควรที่จะเจ็บแค่อวัยวะส่วนที่ถูกเขากระแทกไม่ใช่เหรอ

"ถ้าลุกไม่ไหวก็นอนพัก" ชายหนุ่มออกมาจากห้องน้ำเห็นว่า เธอดันตัวลุกขึ้นแต่ก็ได้แค่นิดเดียว

น้ำอิงไม่ตอบ เธอยังคงกัดฟันลุกขึ้นทำให้เหมือนว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก และสิ่งที่เธอทำก็ได้ผล พอเขาอาบน้ำเสร็จก็ออกจากห้องเพื่อไปแต่งตัวที่ห้องของเขา

ชายหนุ่มลงมาข้างล่างก็สั่งแม่บ้านไว้ว่าไม่ต้องให้เธอไปทำงาน แล้วเขาก็ออกไป เพราะวันนี้ต้องได้วิ่งเข้าไซต์งานสระบุรีอีก

พอได้ยินเสียงรถเขาออกไปแล้วน้ำอิงก็ลงมา

หญิงสาวลงมาก็ได้ยินประโยคที่เขาสั่งไว้จากแม่บ้าน แต่เธอก็บอกว่าแค่จะออกไปซื้อของใช้ส่วนตัว

[คลินิก]

น้ำอิงขับรถมาจอดที่หน้าคลีนิคแห่งหนึ่ง แล้วก็เดินเข้าไปด้านใน..

"อะไรนะคะ" สิ่งที่เธอกลัวก็เป็นจริงจนได้ เพราะอาการที่เธอเป็นอยู่มันคืออาการแพ้ยาคุมกำเนิด คนที่แพ้ยาชนิดนี้ ต้องให้ฝ่ายชายเป็นคนคุมกำเนิดเองเท่านั้น..