คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 34

"ทำไมกลับมามือเปล่าล่ะลูก" อิงนภาเห็นลูกสาวปั่นจักรยานกลับมา ถ้าสามีของนางไปหาปลาไม่ได้มากก็ได้น้อย ลูกน่าจะถือติดไม้ติดมือมาด้วยบ้าง

"เดี๋ยวอิงไปเก็บชะอมมาให้ทอดไข่ค่ะแม่"

"พ่อหาปลายังไม่ได้เหรอลูก"

"ได้ค่ะ..แต่ปล่อยกลับคืนที่เดิมไปหมดแล้ว"

"อ้าวทำไมเป็นงั้นไป"

น้ำอิงไม่ได้บอกเหตุผลแม่ว่าทำไม หญิงสาวก็เลยเข้าไปในสวนหลังบ้านเพื่อเก็บยอดชะอมมาทอดไข่ และก็ลวกจิ้มน้ำพริก

"????" เก็บชะอมกลับมา หญิงสาวถึงกับตกใจเมื่อเห็นปลาที่อยู่ในถัง "แถวคลองบ้านเรามีปลาพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไรคะพ่อ" ส่วนมากก็จะเป็นปลาตัวเล็กๆ ที่มีก้างเยอะๆ ถ้าปลาช่อนก็เป็นปลาช่อนที่รอดจากเงื้อมือของชาวบ้านที่หาปลาเก่งๆ พวกนี้ส่วนมากจะหาเป็นอาชีพ

"แม่ก็สงสัยอยู่เหมือนกัน เหมือนปลาเลี้ยงเลย" ปลานิลตัวละเกือบ 2 กิโลกรัม แถมมีปลาช่อนตัวใหญ่อีก

"จะถามอะไรกันนักหนา อยากทำอะไรกินก็ไปทำกันเถอะ" พ่อตาก็นึกอยากจะขำลูกเขย แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ส่วนตอนนี้แทนคุณไปอาบน้ำชำระร่างกาย กลับมาก็เห็นเธอยืนมองถังปลาอยู่

แต่เขาก็ทำเป็นไม่ใส่ใจ เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง ปล่อยให้ข้างนอกทำกับข้าวกันไป

"แทนไม่ชอบกินผักชะอมเหรอลูก" อิงนภาเห็นหลานชายไม่ตักอาหารที่มีชะอมเลย

"แต่ก่อนก็ทานอยู่ครับ แต่ชะอมที่นี่ทำไมเหมือนกลิ่นมันฉุนจัง" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับหันหน้าออกไปทางอื่น

"คนกรุงเทพฯ ไม่ค่อยกินอะไรพื้นบ้านแบบเราหรอก"

ขณะที่ทุกคนนั่งคุยกันอยู่ น้ำอิงก็เอาแต่นั่งทานเงียบๆ พอทานเสร็จเธอก็นำถ้วยชามออกไปล้างหลังบ้าน โดยมีแทนคุณยกไปช่วย

"ฉันทำเอง"

"ช่วยกันจะไม่เสร็จเร็วกว่าเหรอ"

"ถ้าคุณอยากช่วยก็ช่วยสิ" หญิงสาววางทุกอย่างไว้ แล้วก็เดินเข้าบ้านปล่อยให้เขาเป็นคนทำ

"ทำแบบนี้ไม่งามเลยนะลูก" อิงนภาที่กำลังยกของที่เหลือออกมา เห็นลูกสาวก็เลยตำหนิ

"เดี๋ยวอิงทำเองค่ะแม่" หญิงสาวก็เลยยกของต่อจากแม่ออกมาที่เดิม "ขำอะไรมิทราบ" พูดค้อนเขาไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายเหมือนจะยิ้ม

"ไปกินรังแตนมาจากไหน"

"คุณว่าฉันกัดเหรอ"

"หนักกว่าเดิมอีก" แทนคุณก็เลยไม่พูดอะไร รับหน้าที่ล้างชามให้กับเธอจนเสร็จ.. ทั้งๆ ที่ไม่เคยแตะงานพวกนี้เลย

เย็นวันเดียวกัน..

"คงออกไปเดินเล่นกับเพื่อนแถวนี้" อิงนภาพูดกับลูกเขยที่นั่งมองออกไปหน้าบ้าน ..แม่ก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไรที่ลูกหายออกจากบ้านตั้งแต่บ่ายแก่ๆ แล้ว

"ครับ" แทนคุณไม่คิดว่าตัวเองจะมาอยู่ได้หลายวัน ว่าจะชวนเธอรีบกลับไปสะสางงานที่ค้าง แต่คุยกับเธอทีไรเหมือนไม่รู้เรื่อง บางทีก็เหมือนคุยคนละเรื่องเดียวกัน "ผมขอออกไปเดินเล่นหน่อยนะครับ"

"ให้แม่ไปเดินเป็นเพื่อนไหม"

"ไม่ต้องหรอกครับผมไปไม่ไกล"

ชายหนุ่มเดินมาตามซอยเล็กๆ หมู่บ้านแถวนี้คอนกรีตยังไม่มี จะมีก็แต่ลาดยางทางเข้าหมู่บ้าน

"??" เดินมาอีกไม่ไกลก็เห็นภรรยาตัวเองยืนคุยอยู่กับ..

ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบเดินกลับไปทางเดิม

คนที่น้ำอิงยืนคุยด้วยสะกิดให้มอง พอมองตามไปก็จำได้ในทันทีเลยว่าเขาเป็นใคร

"เราไปก่อนนะ" หญิงสาวรีบเดินตามหลังมา เพราะคิดว่าเขาคงจะเห็นที่เธอยืนคุยอยู่กับเพื่อนผู้ชาย

"กลับมากันแล้วเหรอลูก แม่เตรียมข้าวเย็นไว้พอดีเลย"

"ผมไม่หิวครับ" ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้อง

"อิงขอตัวนะคะแม่" หญิงสาวรีบเดินตามเข้าไป "คุณจะทำอะไร"

"กลับ" ชายหนุ่มกำลังเก็บของลงกระเป๋า

เช้าวันต่อมา..ที่ไซต์งานสระบุรี

น้ำอิงตื่นขึ้นมาในห้องที่คุ้นตา ..?? เขามาถึงตั้งแต่เมื่อไร อะไรกันเราหลับไม่รู้เรื่องขนาดนี้เลยเหรอ เพราะถ้าเธอนอนอยู่บนเตียงนั่นแสดงว่าเขาต้องอุ้มเธอลงจากรถแน่

หญิงสาวเดินเข้าไปดูในห้องน้ำก็ไม่เห็น แสดงว่าออกไปหน้างานแล้ว น้ำอิงก็เลยออกมาสั่งอะไรทานเพราะเริ่มรู้สึกหิว

พอทานข้าวเสร็จเธอก็กลับที่ห้อง ..เหมือนร่างกายไม่ค่อยเต็มร้อยเท่าไรหญิงสาวก็เลยนอนต่อ

แกร็ก.. น้ำอิงสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อมีคนมาเปิดประตูห้อง

"อะไรคะ" หญิงสาวถามเพราะเห็นเขาส่งถุงผ้ามาให้

"เสื้อผ้าเอาไว้เปลี่ยน"

"คุณไปซื้อมาเหรอ"

"ผมไม่ซื้อใครจะซื้อล่ะ" พอเคลียร์งานเสร็จเขาก็เลยออกไปหาซื้อเสื้อผ้าแถวนี้มาให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวแอบมองดูหน้าอีกฝ่ายว่ายังโกรธอยู่ไหม แต่ใบหน้านั้นก็ยังคงเงียบขรึมดุดัน "คนนั้นชื่อสมหมาย เป็นเพื่อนฉันเอง เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล"

"เหรอครับ"

เหรอครับ? แล้วทีตัวเองล่ะ อย่าให้ได้เอ่ยถึงนะ หญิงสาวถือถุงผ้านั้นไปเลือกดูว่าจะเปลี่ยนชุดไหน โดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

แทนคุณแอบยิ้มเล็กน้อย ที่เธอยอมอธิบายให้ฟังโดยที่ไม่ได้ถาม

"ไปไหนอีกแล้ว?" อาบน้ำออกมาก็ไม่เห็นเขาอยู่ในห้อง หญิงสาวก็เลยเปิดประตูออกมาดู

"คุณพักอยู่ห้องนี้หรือคะ"

"ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"พอดีวันก่อนผู้หญิงคนที่พักอยู่ห้องนี้ไปถามเอากุญแจห้องสำรอง แต่ไม่ได้นำกลับไปคืน ฉันก็เลยมาถามเอานี่แหละค่ะ"

"ผู้หญิงวันก่อน?"