คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 37

"อิง" แทนคุณคิดไว้อยู่แล้ว ว่านาเดียพูดออกมาแบบนี้ต้องมีนอกมีในอะไรสักอย่าง พอเขาหันกลับไปด้านหลังก็เห็นน้ำอิงกำลังเดินกลับห้อง

"แทนจะไปไหนคะ' นาเดียพยายามคว้าแขนของแทนคุณไว้ แต่ก็ไม่ทันเขารีบวิ่งตามหลังน้ำอิงไป "สมน้ำหน้า!"

"อิงฟังผมก่อนสิ" ชายหนุ่มรีบตรงเข้าไปหาเธอทันทีที่เข้ามาถึงในห้อง

"ฉันยังไม่อยากฟัง" หญิงสาวไม่โวยวายไม่ประชดประชัน แต่ตอนนี้เธอยังรับฟังเรื่องพวกนั้นไม่ได้

"มันไม่เป็นความจริง ผมป้องกันทุกครั้ง" เขาไม่อยากจะพูดเรื่องแบบนี้เลย เพราะกลัวเธอจะเสียความรู้สึก แต่ก็จำเป็นต้องพูด เพราะเขาใส่ถุงยางอนามัยทุกครั้งขณะที่มีอะไรกับนาเดีย

"คุณยิ่งพูดมันยิ่งดูแย่ หยุดพูดเถอะค่ะ" ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะมาก่อน แต่เธอก็ไม่อยากได้ยินเรื่องแบบว่าที่เขามีกับผู้หญิงคนอื่น

"ผมไม่รออีกแล้ว ผมจะเล่าให้คุณฟังเดี๋ยวนี้" มือหนาเอื้อมไปซับน้ำตาที่ค่อยๆ หยดลงมา ออกจากใบหน้างามๆ "วันนั้น วันที่ของหล่นลงมาเกือบจะถูกคุณ ผมได้ไปที่บ้านหลังนั้นเพื่อจะถามเอาความจริง"

จากที่เธอไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย ..ดวงตากลมกรอกมองขึ้นไปดูคนตัวสูง ที่มองเพราะเขาเอ่ยถึงเรื่องที่อุบัติเหตุในวันนั้น

"คุณรู้ไหมว่าวันนั้นผมเจออะไร ผมเจอผู้หญิงคนนั้นจูบกับผู้ชายคนอื่นบนรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน"

"คุณก็เลยเสียใจมาก"

"ฟังผมก่อนสิ..ผมจะไม่ปฏิเสธเรื่องที่เสียใจ"

"ค่ะ ฉันรู้ว่าคุณเสียใจมาก สู้นะคะ" หญิงสาวพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ แต่ที่จริงทุกคำที่พูด ก็แค่ลมผ่านออกจากปาก เพราะไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียง

"คุณก็รู้ว่าตอนนั้นผมโง่งมแค่ไหน คุณเป็นคนบอกผมเองไม่ใช่เหรอ"

"แล้วไงต่อ"

"ผมจะบอกคุณว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นท้องจริง ลูกในท้องคงไม่ใช่ลูกผมแน่"

"คุณจะพูดแค่นี้ใช่ไหม ดึกแล้วฉันง่วง"

เธอเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่ ทำไมเขาอ่านใจเธอไม่ออก ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะถูกโวยวาย แต่กับเธอดูนิ่งมาก..หรือเป็นเพราะเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขา

เช้าวันต่อมา..

"ไปไหนแล้ว" แทนคุณตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอน้ำอิงนอนอยู่บนเตียง ชายหนุ่มรีบจัดการกับตัวเองแล้วออกมาจากห้อง

ในใจตอนนี้คิดว่าเธอคงจะหนีกลับบ้านไปอีก หรือไม่คงเข้ากรุงเทพฯ โดยการนั่งรถโดยสาร

"ขอบคุณมากนะคะคุณเวย์ ถ้ากลับไปที่กรุงเทพฯ ฉันจะโอนเงินมาคืนคุณนะ"

"ไม่ต้องหรอกครับผมเลี้ยง"

"ไปไหนกันมา"

"เราออกไปทานข้าวกันครับ" นอร์เวย์เห็นว่าน้ำอิงไม่ตอบ ก็เลยเป็นคนตอบ

ได้ยินแบบนั้น แทนคุณก็ควักเอากระเป๋าออกมา แล้วก็ยื่นเงินคืนให้กับนอร์เวย์

"อะไรครับ"

"ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวเมียผม" เพราะเขารู้ว่าเธอไม่ได้เอาเงินติดตัวมาด้วย

"เออ..ไม่เป็นไรครับ"

"แต่ผมเป็น"

"คุณเวย์คะ เจอกันที่ห้องประชุมนะ" น้ำอิงพูดกับนอร์เวย์ โดยที่ไม่สนใจผู้ชายอีกคน

พอน้ำอิงไปแล้วนอร์เวย์ก็เอื้อมไปรับเงิน จะไม่รับก็ไม่ได้ เพราะกลัวงานเข้า

"พอดีว่าคุณน้ำอิงบอกหิวข้าวผมก็เลยพาไป"

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรนี่"

ถึงปากไม่ได้ว่าแต่แค่มองดูแววตาก็รู้แล้ว..

"หิวข้าวทำไมไม่ปลุกผม" ชายหนุ่มเดินตามกลับมาที่ห้อง

"ไม่อยากรบกวน"

"คุณก็รู้ว่านั่นมันเป็นอดีต ผมคงจะย้อนกลับไปแก้ไขมันไม่ได้" ถึงแม้เธอจะไม่พูดแต่เขาก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

"ค่ะ"

"น้ำอิง ทำไมเราไม่คุยกันดีๆ"

"วันนี้ฉันได้ยินว่าจะมีประชุมที่ไซต์งาน ฉันขอเข้าร่วมด้วย"

"ดะ ได้" อยู่ดีๆ เธอก็เปลี่ยนเรื่องแบบปรับอารมณ์ด้วยไม่ทัน

หน้าไซต์งาน..

"??" ชายหนุ่มลงจากรถพร้อมกับมองไปดูคนที่ยืนอยู่ข้างรถอีกคัน

ช่วงเย็นของวันเดียวกัน..

วันนี้การประชุมก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่คุยเรื่องรื้อถอนส่วนที่ไม่ได้มาตรฐานออก

"จะไปไหนกัน" ชายหนุ่มเดินมาที่รถก็เห็นเธอกำลังจะขึ้นรถของนอร์เวย์พอดี

"ไปเออ..."

"ขึ้นรถได้แล้วค่ะคุณเวย์" นอร์เวย์ยังไม่ได้ตอบแทนคุณเลยด้วยซ้ำ น้ำอิงก็รีบก้าวขึ้นรถโดยไม่สนใจคนถาม

"ผมถามว่าจะไปไหน" ชายหนุ่มเดินมาเปิดประตูรถที่เธอเพิ่งจะปิด

"ผมมีธุระจะเข้ากรุงเทพฯ คุณน้ำอิงก็เลยขอติดรถกลับด้วยครับ"

"ทำไมต้องติดรถคนอื่นกลับ" ประโยคนี้ชายหนุ่มพูดกับเธอที่นั่งอยู่หน้า

นอร์เวย์คิดไว้แล้วว่างานจะเข้าตัวเอง จะไม่ให้ติดรถไปด้วยก็ไม่ได้ ผู้หญิงขอไปด้วยใครจะกล้าปฏิเสธ

[คฤหาสน์เทพประทาน]

หญิงสาวนั่งหน้าบึ้งมาตลอดทาง จนแทนคุณขับรถกลับมาถึงบ้าน

"แม่?" น้ำอิงรีบเปิดประตูลงจากรถ เมื่อเห็นว่าคนที่เข็นคุณลุงอยู่คือแม่ของเธอ "แม่มาได้ยังไงคะ"

"แม่มาตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว"

"ทำไมแม่ไม่โทรไปบอกล่ะคะ"

"ก็เราไปทำงาน" นางและสามีเอาของของลูกสาวตามมาส่ง ถือโอกาสมาเยี่ยมพี่ชายด้วย

"มาถึงก็ดีแล้ว แม่กำลังจะพาคุณลุงเข้าไปทานข้าวพอดี"

"อิงเข็นให้ค่ะแม่" น้ำอิงอาสาเข็นรถให้กับผู้เป็นลุง

พอเข้ามาข้างใน อาหารก็ถูกจัดเตรียมไว้แล้ว

"ทำอะไรทานกันครับ ทำไมมันเหม็นจัง" ชายหนุ่มรีบเอามือมาปิดจมูก เมื่อได้กลิ่นอาหารที่แม่บ้านเพิ่งจะตั้งโต๊ะ

"เหม็น?" อิงนภาและแม่บ้านมองหน้ากัน

"อาการแบบนี้เหมือนแพ้ท้องแทนเมียเลยนะคะคุณแทน" แม่บ้านที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็ก พูดขึ้นตามภาษาคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน