คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 37

"อิง" แทนคุณคิดไว้อยู่แล้ว ว่านาเดียพูดออกมาแบบนี้ต้องมีนอกมีในอะไรสักอย่าง พอเขาหันกลับไปด้านหลังก็เห็นน้ำอิงกำลังเดินกลับห้อง

"แทนจะไปไหนคะ' นาเดียพยายามคว้าแขนของแทนคุณไว้ แต่ก็ไม่ทันเขารีบวิ่งตามหลังน้ำอิงไป "สมน้ำหน้า!"

"อิงฟังผมก่อนสิ" ชายหนุ่มรีบตรงเข้าไปหาเธอทันทีที่เข้ามาถึงในห้อง

"ฉันยังไม่อยากฟัง" หญิงสาวไม่โวยวายไม่ประชดประชัน แต่ตอนนี้เธอยังรับฟังเรื่องพวกนั้นไม่ได้

"มันไม่เป็นความจริง ผมป้องกันทุกครั้ง" เขาไม่อยากจะพูดเรื่องแบบนี้เลย เพราะกลัวเธอจะเสียความรู้สึก แต่ก็จำเป็นต้องพูด เพราะเขาใส่ถุงยางอนามัยทุกครั้งขณะที่มีอะไรกับนาเดีย

"คุณยิ่งพูดมันยิ่งดูแย่ หยุดพูดเถอะค่ะ" ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะมาก่อน แต่เธอก็ไม่อยากได้ยินเรื่องแบบว่าที่เขามีกับผู้หญิงคนอื่น

"ผมไม่รออีกแล้ว ผมจะเล่าให้คุณฟังเดี๋ยวนี้" มือหนาเอื้อมไปซับน้ำตาที่ค่อยๆ หยดลงมา ออกจากใบหน้างามๆ "วันนั้น วันที่ของหล่นลงมาเกือบจะถูกคุณ ผมได้ไปที่บ้านหลังนั้นเพื่อจะถามเอาความจริง"

จากที่เธอไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย ..ดวงตากลมกรอกมองขึ้นไปดูคนตัวสูง ที่มองเพราะเขาเอ่ยถึงเรื่องที่อุบัติเหตุในวันนั้น

"คุณรู้ไหมว่าวันนั้นผมเจออะไร ผมเจอผู้หญิงคนนั้นจูบกับผู้ชายคนอื่นบนรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน"

"คุณก็เลยเสียใจมาก"

"ฟังผมก่อนสิ..ผมจะไม่ปฏิเสธเรื่องที่เสียใจ"

"ค่ะ ฉันรู้ว่าคุณเสียใจมาก สู้นะคะ" หญิงสาวพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ แต่ที่จริงทุกคำที่พูด ก็แค่ลมผ่านออกจากปาก เพราะไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียง

"คุณก็รู้ว่าตอนนั้นผมโง่งมแค่ไหน คุณเป็นคนบอกผมเองไม่ใช่เหรอ"

"แล้วไงต่อ"

"ผมจะบอกคุณว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นท้องจริง ลูกในท้องคงไม่ใช่ลูกผมแน่"

"คุณจะพูดแค่นี้ใช่ไหม ดึกแล้วฉันง่วง"

เธอเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่ ทำไมเขาอ่านใจเธอไม่ออก ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะถูกโวยวาย แต่กับเธอดูนิ่งมาก..หรือเป็นเพราะเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขา

เช้าวันต่อมา..

"ไปไหนแล้ว" แทนคุณตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอน้ำอิงนอนอยู่บนเตียง ชายหนุ่มรีบจัดการกับตัวเองแล้วออกมาจากห้อง

ในใจตอนนี้คิดว่าเธอคงจะหนีกลับบ้านไปอีก หรือไม่คงเข้ากรุงเทพฯ โดยการนั่งรถโดยสาร

"ขอบคุณมากนะคะคุณเวย์ ถ้ากลับไปที่กรุงเทพฯ ฉันจะโอนเงินมาคืนคุณนะ"

"ไม่ต้องหรอกครับผมเลี้ยง"

"ไปไหนกันมา"

"เราออกไปทานข้าวกันครับ" นอร์เวย์เห็นว่าน้ำอิงไม่ตอบ ก็เลยเป็นคนตอบ

ได้ยินแบบนั้น แทนคุณก็ควักเอากระเป๋าออกมา แล้วก็ยื่นเงินคืนให้กับนอร์เวย์

"อะไรครับ"

"ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวเมียผม" เพราะเขารู้ว่าเธอไม่ได้เอาเงินติดตัวมาด้วย

"เออ..ไม่เป็นไรครับ"

"แต่ผมเป็น"

"คุณเวย์คะ เจอกันที่ห้องประชุมนะ" น้ำอิงพูดกับนอร์เวย์ โดยที่ไม่สนใจผู้ชายอีกคน

พอน้ำอิงไปแล้วนอร์เวย์ก็เอื้อมไปรับเงิน จะไม่รับก็ไม่ได้ เพราะกลัวงานเข้า

"พอดีว่าคุณน้ำอิงบอกหิวข้าวผมก็เลยพาไป"

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรนี่"

ถึงปากไม่ได้ว่าแต่แค่มองดูแววตาก็รู้แล้ว..

"หิวข้าวทำไมไม่ปลุกผม" ชายหนุ่มเดินตามกลับมาที่ห้อง

"ไม่อยากรบกวน"

"คุณก็รู้ว่านั่นมันเป็นอดีต ผมคงจะย้อนกลับไปแก้ไขมันไม่ได้" ถึงแม้เธอจะไม่พูดแต่เขาก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

"ค่ะ"

"น้ำอิง ทำไมเราไม่คุยกันดีๆ"

"วันนี้ฉันได้ยินว่าจะมีประชุมที่ไซต์งาน ฉันขอเข้าร่วมด้วย"

"ดะ ได้" อยู่ดีๆ เธอก็เปลี่ยนเรื่องแบบปรับอารมณ์ด้วยไม่ทัน

หน้าไซต์งาน..

"??" ชายหนุ่มลงจากรถพร้อมกับมองไปดูคนที่ยืนอยู่ข้างรถอีกคัน