คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 42

"คุณแทนคุณฉันไม่ได้พูดเล่นนะ เรื่องระหว่างเราถ้ายังไม่เคลียร์ ฉันจะปล่อยให้คุณทำแบบนี้ไม่ได้!" ประโยคคำพูดของเธอจริงจังมาก ไม่ว่าเขาจะเล้าโลมมากแค่ไหน หญิงสาวก็พยายามกัดฟันสู้กับอารมณ์ของตัวเอง ไม่ให้คล้อยตามอีกฝ่ายไป

"ผมก็บอกแล้วไง ว่าจะไม่มีวันเลิกกับคุณ"

"ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่คุณแล้วค่ะ ตอนนี้มันอยู่ที่เด็ก ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกของคุณจริง คุณคงต้องเลิกกับฉันแล้วล่ะ" ไม่ว่าพวกเขาจะมีลูกก่อนหรือหลังที่มีเธอเข้ามา แต่ถึงยังไงพวกเขาก็เคยรักกันมาก่อน หรืออาจจะยังรักกันอยู่ก็ได้ เธอต้องพยายามตัดใจคืนเขาให้กับผู้หญิงคนนั้นไปอยู่แล้ว

"คุณก็เห็นแล้วว่าครอบครัวนั้นทำยังไงกับผมบ้าง คุณยังจะให้ผมกลับไปหูหนวกตาบอดให้พวกเขาจูงจมูกอยู่อีกเหรอ"

"เรื่องนั้นฉันไม่รู้ แต่ถ้าคุณยอมปิดหูปิดตาเหมือนที่ผ่านมา ฉันก็คงช่วยอะไรคุณไม่ได้อีกแล้ว" ที่เธอยอมมาอยู่จุดนี้เพราะสงสารคุณลุงซึ่งเป็นพี่ชายของแม่ ท่านนั่งรถเข็นไปขอร้องเธอถึงที่ แค่เรื่องมรดกน่ะหรือที่จะทำให้ผู้หญิงแบบเธอยอมทิ้งอิสรภาพทั้งหมด ..เธอก็เหมือนแม่ ที่ไม่สนใจเงินทองของนอกกายเลย แต่เพราะเห็นลุงที่พิการทำอะไรไม่ได้แล้ว น้ำอิงก็เลยอยากเป็นแขนเป็นขาให้ท่าน แต่ตอนนี้เรื่องทุกอย่างมันใกล้จะจบลงแล้ว เธอควรที่จะกลับไปอยู่ในที่ของเธอได้แล้ว..ไม่ใช่เหรอ

"อิง" เสียงทุ้มถูกเปล่งออกมาเพียงเบาๆ

"คุณอย่าพูดอะไรอีกเลยค่ะ ฉันว่าเรากลับกรุงเทพฯ คืนนี้เลยดีกว่า"

"คุณนอนพักผ่อนต่อเถอะ ผมไม่กวนแล้ว" ชายหนุ่มปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด แล้วก็นอนหันหลังให้ ที่เขายังไม่อยากจะพากลับ กว่าจะขับรถถึงกรุงเทพฯ ไม่รู้ว่าจะนอนต่อหลับไหม เพราะพรุ่งนี้ยังมีงานให้สะสางอีกเยอะ

แต่พอเขานอนหันหลังให้เพียงไม่นาน ก็สัมผัสได้ว่าคนข้างๆ มีเสียงสะอื้น

"คุณร้องไห้เหรอ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับชะโงกหน้ามามอง แต่เธอก็ยังหลับตาสนิทเหมือนนอนหลับไปแล้ว

แต่พอเขาหันหลังให้..อีกไม่นานก็ได้ยินเสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง แทนคุณจับร่างของเธอพลิกให้นอนหงายขึ้น

"คุณร้องไห้ทำไม"

"ฉันอยากกลับบ้าน" เสียงพูดปนเสียงสะอื้นดังออกมาเบาๆ

"กลับก็กลับสิ ทำไมต้องร้องไห้ด้วย" เขาไม่รู้หรอกว่าอาการที่เธอกำลังเป็นอยู่คืออะไร เพราะคิดว่าเธออยากจะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ ..แต่ก็ไม่แปลกหรอกที่เขาไม่รู้ ขนาดเจ้าตัวเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร มันรู้สึกหวิวๆ หายใจติดขัด อยากจะร้องไห้ เมื่อคิดว่าต่อจากนี้ไปจะไม่มีผู้ชายคนนี้อยู่ข้างกายอีกแล้ว

เขาพาเธอขับรถมุ่งหน้ากลับสู่เมืองหลวง เวลานี้ก็ย่างเข้าวันใหม่แล้ว ถนนช่วงนี้โล่งมาก ก็เลยใช้เวลาขับรถเพียงไม่นาน

[คฤหาสน์เทพประทาน]

พอเสียงประตูหน้าบ้านเปิดออก ทุกคนในบ้านต่างก็รีบออกมาดูว่าเป็นใคร

"อิงทำให้ทุกคนตื่นเหรอคะ"

"ไม่หรอกลูก พ่อกับแม่ยังนอนไม่หลับ" ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกที่นอนหลับลง เมื่อรู้ว่าลูกไปเสี่ยงอันตรายขนาดนั้น ถึงแม้จะรู้ว่าทุกอย่างคลี่คลายแล้ว แต่ก็ยังหวาดหวั่นในใจอยู่ดี

"ลุงต้องขอบใจหนูอิงมากนะลูก ขอบใจหนูจริงๆ" ทัตเทพไม่รู้จะพูดยังไงอีกแล้ว ถ้าลูกชายได้สักครึ่งหนึ่งของหลานสาวก็คงจะดี นี่แค่บอกไม่ให้ออกจากบ้าน ยังบอกไม่ฟังเลย

"คุณลุงอย่าพูดแบบนั้นสิคะ อิงต่างหากที่ขอโทษเกือบทำทุกอย่างพังแล้ว"