คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 41

จังหวะนั้นคนที่อยู่ในโกดังหันไปมองหน้าประตูพร้อมกันแบบอัตโนมัติเพราะว่าอยู่ดีๆ ก็มีเสียง

"เฮ๊ย!" จากที่หันกระบอกปืนไปหาแทนคุณ พงษ์พิบูลย์รีบสะบัดมือหันมาที่ประตู "ถ้าพวกมึงเข้ามากูจะยิงมัน" ว่าแล้วพงษ์พิบูลย์ก็หันกลับไปหาแทนคุณอีกครั้ง

แทนคุณมองไปเห็นผู้หญิงที่เดินเข้ามากับกลุ่มผู้ชายอีกหลายคน เขาหายใจโล่งขึ้น เพราะนั่นคือคนที่เขากำลังตามหาอยู่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร กลัวถ้าพูดไปแล้วพงษ์พิบูลย์จะให้ความสนใจกับเธอ

"ทางที่ดีคุณวางปืนลงดีกว่า ตอนนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ล้อมพื้นที่ไว้หมดแล้ว" หนึ่งในกลุ่มชายที่เข้ามากับเธอได้เอ่ยพูดขึ้น ตำรวจพยายามไม่วู่วาม เพราะวิถีกระสุนปืนอยู่ใกล้ตัวประกันมาก

"ตำรวจ?" ทีแรกพงษ์พิบูลย์ไม่แน่ใจว่าผู้ชายพวกนี้เป็นตำรวจไหม เพราะพวกเขาอยู่นอกเครื่องแบบ พอได้ยินแบบนั้นมันยิ่งสร้างความตื่นตระหนกให้ "พวกมึงแจ้งตำรวจเลยเหรอ มึงไม่กลัวว่าจะเป็นข่าวกันหรือไง!"

หลายครั้งแล้วที่เกิดเรื่อง แต่ทางนี้เงียบเพราะกลัวหุ้นตก ถ้าภายนอกรู้ว่ามีการขัดแย้งในบริษัท ใครเขาจะอยากมาร่วมลงทุนด้วย ทุกครั้งที่พงษ์พิบูลย์ก่อเรื่องก็เลยถูกปล่อยผ่านไป เพราะเขาก็มีหุ้นอยู่ในบริษัทนั้นมากพอสมควรจนได้เป็นรองประธาน

"คุณทำแบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ยิ่งจะทำให้ตัวเองติดข้อหาหนักขึ้น แต่ถ้าคุณปล่อยสามีฉัน จะเหลือแค่ข้อหาฉ้อโกงในบริษัท"

"กูไม่เชื่อมึงหรอก"

"ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวและมีอาวุธปืน ฉันคิดว่ามันเป็นแค่ข้อหาเล็กๆ สำหรับคุณ เป็นคดีเล็กๆ สำหรับคุณ แต่ถ้าคุณเหนี่ยวไกเมื่อไรต้องมีการเสียชีวิตเกิดขึ้นแน่ ต่อจากนั้นคุณคงรู้นะว่ามันจะกลายเป็นข้อหาอะไร"

ตำรวจหลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะมีคำพูดมาโน้มน้าวผู้ก่อเหตุได้ถึงเพียงนี้ เพราะแค่ตำรวจฟังก็รู้แล้วว่าพงษ์พิบูลย์คงใจอ่อนไปได้เกินครึ่ง

ลูกน้องของพงษ์พิบูลย์เห็นท่าไม่ดี เพราะดูแล้วเจ้านายคงจะวางปืนแน่

ปัง!

"พวกกูไม่คิดว่ามึงจะใจเสาะถึงขนาดนี้" พวกมันจะถูกตำรวจจับไม่ได้เพราะมีคดีติดตัวกันทุกคนก็เลยยิงปืนขู่ไป ..คิดว่าจะเอาค่าจ้างงานนี้แล้วหนีไปต่างประเทศ

"พวกมึงทำอะไรกัน กูยังไม่ได้สั่งให้ยิงปืนเลย!"

ตำรวจดูแล้วว่ามันเป็นการขัดแย้งในกลุ่ม แค่จ่อปืนหันมาหาพวกมันไว้ก่อน

"พวกกูไม่อยู่แล้วโว้ย" ลูกน้อง 3-4 คนที่พงษ์พิบูลย์จ้างมา ต่างก็รีบวิ่งหนีออกทางด้านหลังโกดัง ส่วนพงษ์พิบูลย์ค่อยๆ วางปืนลงพื้นแล้วก็ชูมือขึ้น

ตำรวจรีบเข้ามาเคลียร์ ขณะนั้นก็ได้ยินเสียงปืนด้านนอกตรงที่พวกมันวิ่งหนีออกไป เพราะตำรวจอีกชุดดักรออยู่ตรงนั้น

"คุณเป็นยังไงบ้าง" น้ำอิงรีบตรงเข้ามาดูว่าเขาเป็นอะไรไหม

"คุณนั่นแหละเป็นอะไรไหม"

"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันให้คนเฝ้าคุณไม่ใช่เหรอ แล้วนี่คุณออกมาทำไม!"

"หึหึ" ผู้ชายหลายคนอยู่ในที่นั้นต่างก็อดขำไม่ได้ถึงแม้ สถานการณ์จะตึงเครียด แต่เพราะประโยคที่เธอพูดมามันสมควรที่จะเป็นผู้ชายที่พูดมากกว่า

"พวกคุณขำอะไรกัน"

"อย่าทำแบบนี้อีกได้ยินไหม" แทนคุณเอื้อมมือไปลูบผมของเธอเบาๆ แล้วก็ดึงเข้ามาโอบกอดไว้ "ผมรู้ว่าคุณเก่ง แต่คุณอย่าทำเรื่องอะไรที่มันเสี่ยงแบบนี้"

"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย" ความคิดของเธอก็แค่หลอกให้พวกมันสับสน โชคดีที่มีหลายฝ่ายยื่นมือเข้ามาช่วยก็เลยไม่เสี่ยงมาก

"นี่ขนาดยังไม่ได้ทำนะ"

ขณะที่ทั้งสองคุยกัน ตอนนี้ตำรวจได้เอานายพงษ์พิบูลย์ออกไปที่รถแล้ว