คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 47

ตุ๊บ! กว่าตำรวจจะหยุดแทนคุณได้ พงษ์พิบูลย์ก็เจอเข้าไปหลายดอกจนหงายลงเก้าอี้ และตอนนี้พงษ์พิบูลย์ถูกนำตัวออกไปทำแผล เพราะตอนถูกเท้าล้มลงไปศีรษะกระแทกพื้นก็เลยทำให้แตก

แทนคุณถูกพาออกมาสงบสติอารมณ์ แต่ทำยังไงอารมณ์ก็ไม่ลง เขาลุกขึ้นกำลังจะเตะเก้าอี้แถวนั้นอีก เพราะสติหลุด จะไม่ให้หลุดได้ยังไง ฆาตกรที่ฆ่าแม่ทำให้พ่อพิการและเกือบจะฆ่าภรรยา..อยู่ตรงหน้าแท้ๆ

"อย่านะคะคุณแทนคุณ" หญิงสาวรีบคว้าตัวเขาไว้ เพราะไม่อยากให้ทำลายข้าวของของราชการ

"คุณไม่ได้ยินเหรอ อีกข้อหาหนึ่งมันจ้างวานฆ่าคุณเลยนะ"

"แต่ฉันก็ไม่เป็นอะไรนี่คะ"

ตอนนี้เครือข่ายของพงษ์พิบูลย์ถูกจับเข้าซังเตหมดแล้ว นิกรหัวหน้าคนเก่า แม้กระทั่งคนงานก่อสร้างที่ถูกว่าจ้าง แทนคุณให้ฝ่ายกฎหมายของบริษัทดำเนินคดีให้ถึงที่สุด

พอเสร็จธุระจากสำนักงานตำรวจ ทั้งสองก็เข้าบริษัท

[บริษัทเทพประทาน]

"ใครนะ?" ชายหนุ่มถามอีกครั้งเมื่อได้ยินรายงานจากเครือวัลย์เลขาหน้าห้อง

"คุณนาเดียค่ะ" สิ่งที่เครือวัลย์รายงานนั้นคือ..นาเดียเข้ามารับตำแหน่งรองประธานแทนพงษ์พิบูลย์ แทนคุณก็รู้สึกโมโหมาก

ส่วนน้ำอิงได้ยินแบบนั้นก็แยกตัวเข้าห้องทำงานของตัวเอง เพราะเรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวอะไรกับเธออีกแล้ว ถ้าเขายืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้ เธอก็คงจะไปจากที่นี่ เพราะเธอได้เซ็นต์หุ้นทั้งหมดคืนให้กับเขาไปแล้ว เรื่องของนาเดีย ยังไงผู้หญิงคนนั้นก็กำลังท้องกับเขาอยู่ และนาเดียก็ไม่ได้มีคดีความเกี่ยวกับเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นด้วย

..ห้องรองประธาน..

"เก็บของแล้วออกไป" ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

"แทนอย่าลืมนะคะ ว่าหุ้นของคุณพ่อ ก็ยังคงมีอยู่ในบริษัทนี้ โอ๊ย" นาเดียที่นั่งอยู่เก้าอี้ถูกเขากระชากตัวให้ลอยขึ้นมา "เดียเจ็บนะคะ คุณทำแบบนี้เดี๋ยวลูกก็.."

"ไม่ต้องเอาเด็กมาอ้าง ถึงแม้เด็กคนนี้จะเป็นลูกของผมจริง ถ้าคลอดแล้วผมก็จะเอาแค่เด็กมาเลี้ยง"

"เดียไม่ยอม"

"ตามใจ..ถ้าคุณคิดว่าจะเลี้ยงเอง" เขาดูไม่แคร์เลยด้วยซ้ำ "แต่เชิญคุณออกไปจากบริษัทนี้ เรื่องหุ้นคุณคิดว่าหุ้นที่ได้มาโดยไม่โปร่งใส ทนายจะจัดการไม่ได้เหรอ"

"ให้มันถึงเวลานั้นก่อนสิคะ แต่ตอนนี้เดียขอใช้สิทธิ์เพื่อที่จะนั่งเก้าอี้ตัวนี้" ว่าแล้วนาเดียก็แกะมือเขาออกพร้อมกับนั่งลง

แทนคุณเปิดประตูออกมาจากห้องของนาเดีย จังหวะเดียวกับที่น้ำอิงออกมาเช่นกัน

"คุณจะไปไหน" ชายหนุ่มเห็นเธอสะพายกระเป๋าออกมาด้วย

"ฉันเหนื่อยค่ะอยากกลับไปพักผ่อน" ทำงานไปก็ไม่เป็นอันทำ ยิ่งได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นมาเป็นรองประธาน เธอก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ทำไม

"เดี๋ยวผมไปส่ง"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันให้รถที่บ้านมารับแล้ว"

"คุณไม่สบายเหรอ" มือหนายื่นไปแตะหน้าผากของอีกฝ่ายเพื่อเช็คอุณหภูมิ เพราะเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดี

"ฉันก็บอกว่าเหนื่อยไง คงจะเพราะเรื่องวุ่นวายในหลายวันนี้มั้ง..ฉันไปล่ะ"

แทนคุณได้แต่ยืนมองตาม จนประตูลิฟต์ปิดลงเขาถึงได้เข้ามาในห้อง

เข้ามาถึงชายหนุ่มก็เลยโทรเช็ครถที่บ้านว่าออกมารับเธอหรือยัง เพราะตอนนี้เธอกำลังลงไปข้างล่าง ..คำตอบที่ได้คือ คนที่บ้านไม่รู้ว่าเธอโทรมาให้รถไปรับ ชายหนุ่มวางสายแล้วก็รีบออกมาจากห้อง

ลงมาถึงก็มองหาว่าเธออยู่ที่ไหน

"ไหนบอกว่าให้รถมารับไงทำไมต้องมายืนรอแท็กซี่แบบนี้"

"คุณลงมาทำไม" หญิงสาวรีบหันกลับไปมองคนที่เพิ่งจะเอ่ยพูด พร้อมกับรีบเช็ดน้ำตาที่มันไหลลงมา