คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 58

ด้วยความเมา ชายหนุ่มก็เลยเอนกายลงนอนข้างๆ แบบไม่สนใจแล้วว่าเป็นใครที่อยู่ในมุ้งด้วย

เช้าวันต่อมา..

"???" หญิงสาวที่ทำงานมาเหนื่อยๆ พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย ตื่นขึ้นมาเจอว่ามีผู้ชายนอนกอดตัวเองอยู่ แถมมือนั้นยังสอดเข้ามาวางไว้ที่หน้าอกด้านในของเสื้อ "นายเป็นใคร!!" หญิงสาวรีบดึงมือนั้นออกแบบตกใจ จะร้องก็ไม่ได้ เพราะแต่ละห้องอยู่ใกล้กันมาก ถ้ากรี๊ดนี่คือแคมป์คนงานแตกแน่ ที่เธอไม่รู้ว่าเป็นใครก็เพราะในห้องมืดมาก แต่รู้แหละว่าเป็นไซส์ผู้ชาย

ชายหนุ่มที่นอนร่วมมุ้งเดียวกัน สะดุ้งตื่นขึ้นมา "เธอนั่นแหละเป็นใครมานอนในมุ้งฉันทำไม" เขายังคงงัวเงียและปวดหัวจากฤทธิ์แอลกอฮอล์

"ตรงไหนห้องของนาย!" มือเรียวเอื้อมมือไปหยิบไฟฉายแล้วเปิดให้พอมีแสงสว่างเขาจะได้รู้ว่านี่เป็นห้องของใคร

"ห้องเธอเหรอ?" งานเข้าแล้วไหมล่ะ ..พอมองไปรอบๆ ห้องถึงรู้ว่าตัวเองเข้าห้องผิด "แล้วทำไมเธอไม่ล็อกห้องไว้"

"ฉันผิดหรือไง" มือเรียวรีบเปิดผ้าห่มดูช่วงล่างของตัวเอง ว่าถูกเขาทำอะไรไหม "คุณทำอะไรฉันหรือเปล่า" กางเกงที่ใส่นอนเอวยางยืดได้ขยับลงไปจนถึงสะโพก

"ไม่รู้..จำไม่ได้"

"พูดหมาๆ แบบนี้ได้ยังไง!!" ทั้งสองพูดคุยกันเพียงแค่ให้อีกฝ่ายได้ยิน

"เมาขนาดนี้มันคงไม่แข็งหรอกมั้ง" เขามองต่ำลงไปดูน้องชายตัวเอง กางเกงที่ใส่ก็เป็นบ๊อกเซอร์ควักออกมาง่ายด้วย แต่ถ้าเผลอทำอะไรมันจะไม่รู้สึกตัวเลยเหรอ

"ไอ้เลว พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง!"

"ก็แค่เมาทำไมต้องด่าขนาดนั้นด้วย"

"ทีหลังถ้ารู้ว่าตัวเองคออ่อนก็อย่าแดกเข้าไปสิ!"

พิภพโมโหตั้งแต่ถูกด่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน เขารีบกระชากมุ้งแล้วพาตัวเองออกมาจากห้องนั้น โดยไม่สนใจอีกแล้ว

พอเปิดประตูออกมาข้างนอกก็ยังไม่สว่าง แต่วงเหล้าก็เลิกกันไปหมดแล้ว

ห้องนอนของเขาอยู่ติดกับห้องของเธอคนนั้น ประตูห้องชิดผนังฝั่งเดียวกัน สงสัยตอนที่ผลักประตูเข้าไปจะผลักผิดบาน แต่ถ้าเธอล็อกห้องเขาคงจะเปิดไม่ได้ "ผู้หญิงอะไรนอนไม่ล็อกประตู"

08 : 00 น. สถานที่ก่อสร้างสมัยนี้ต้องมีเซฟตี้ นั่นคือทุกคนต้องเข้าแถวตอนเช้าเพื่อฟังเซฟตี้ผู้ควบคุมความปลอดภัยแต่ละไซต์งานพูดคุยให้ความรู้ และถามไถ่กันว่าโซนไหนจะขึ้นงานตรงไหน เพื่อที่จะไม่ได้ทำงานทับซ้อนให้เกิดอันตราย พอคุยกันเสร็จก็ต้องมีการออกกำลังกายยืดเส้นยืดสาย

"ห้องที่บ้านพักว่างแล้วนะ คืนนี้เราย้ายมานอนได้เลย" หลังเลิกแถวแล้ว เกรียงไกรก็เลยสั่งให้พิภพมาพักอยู่บ้านหลังเดียวกัน เพราะมันเป็นบ้านที่บริษัทเช่าไว้ให้

หัวหน้างานของผู้รับเหมาแต่ละไซต์งานไม่ได้มีแค่คนสองคน ซึ่งชุดผู้รับเหมาของเกรียงไกรมีหัวหน้างานคุมแต่ละโซนอยู่สิบกว่าคน บ้านพักก็เลยไม่พอที่จะให้อยู่กัน เพราะแต่ละคนก็มีครอบครัว

"ไม่เป็นไรหรอกครับผมพักที่แคมป์ได้" พิภพไม่เคยสุขสบายมาตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว เวลาไปทำงานในตัวจังหวัด เขาก็พักอยู่อาศัยอยู่แบบนี้ บางวันถ้าข้างห้องดื่มเมามากอาละวาดเขาก็มานอนหน้ารถ

ที่พิภพไม่เลือกไปพักอยู่รีสอร์ท เพราะเขาเป็นแค่หัวหน้างานธรรมดา แถมเวลาเดินทางมาทำงานก็จะลำบากเพราะไม่มีรถส่วนตัว ถ้าพักอยู่แคมป์ก่อสร้างตื่นสายหน่อยแล้วเดินเข้าไปก็ไม่ไกล

"เราก็เห็นแล้วว่าเมื่อวานนี้คุณแทนมา เราไม่กลัวพี่โดนเล่นงานหรือไง"

"ไม่หรอกครับเรื่องนั้นเดี๋ยวผมคุยเอง"

พอคุยกันเสร็จพิภพก็เข้าไปหน้างานตรงที่ตัวเองรับผิดชอบ นั่นคือตีแบบเพื่อเทคานใหม่ตรงที่ถูกรื้อถอนไป