คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 60

วันศุกร์ตอนเย็นหลังเลิกงาน

"???" พิภพกลับมาที่แคมป์เพื่อเอาของก่อนที่จะไปขึ้นรถทัวร์กลับบ้าน แต่พอมาถึงก็เห็นว่ามีรถเบนซ์ที่คุ้นตาจอดอยู่หน้าแคมป์คนงานก่อสร้าง

"ฉันรู้แล้วว่าพี่จะกลับบ้าน ฉันก็จะกลับเหมือนกัน" น้ำอิงเห็นพี่ชายเดินมาก็เลยรีบลงจากรถ

"พี่กลับเองได้"

"พี่จะไปรอให้มันเสียเวลาทำไม กว่ารถจะออก..ตั๋วเหลือหรือเปล่าก็ยังไม่รู้"

เหตุผลของน้ำอิงฟังขึ้น เพราะสุดสัปดาห์แบบนี้รถไม่ค่อยว่างอยู่แล้ว พิภพก็เลยเดินเข้าไปเอากระเป๋าสะพาย เขาไม่ได้เอาเสื้อผ้าไปด้วยหรอก มีแค่ของจำเป็นอย่างอื่น

ขณะที่ปิดประตูและกำลังล็อกสายตาคมเหลือบไปมองผู้หญิงข้างห้อง ซึ่งเธอกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างที่หน้าห้อง

แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก พอล็อกเสร็จก็เดินออกมาหารถที่จอดรออยู่

"มันเรื่องจริงหรือวะ ที่ไอ้หัวหน้าใหม่คนนี้เป็นญาติเจ้าของโครงการ" ตั้งแต่แทนคุณเข้ามาดูไซต์งานนี้คนงานก็เริ่มรู้จักเขามากขึ้น

"ไม่แน่นะพี่หมู สองครั้งแล้วที่คุณแทนมาหามันที่นี่"

"ยังไงกูก็ยังไม่เชื่อหรอก โครงการเป็นพันล้านหมื่นล้านขนาดนี้จะให้ญาติมาเป็นหัวหน้ากระจอกๆ แบบนี้"

จากกลุ่มผู้ชายที่พูดนินทากัน ก็ไปที่กลุ่มผู้หญิงบ้าง เพราะตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน คนงานต่างก็กลับมาพักผ่อนที่แคมป์กันแล้ว

"ถ้ากูไม่มีผัวนะ เสร็จกูไปแล้ว"

"แต่กูยังไม่มีผัว..กูมีสิทธิ์ใช่ไหม"

"ดูเบ้าหน้าตัวเองก่อน หน้าตาแบบนี้เขาจะมาสนใจอะไร"

"แต่เราว่ายัยเหมือนฝันพอได้อยู่นะ" เพื่อนในกลุ่มนั้นต่างก็หันไปมองคนที่เพิ่งจะเอ่ยพูดถึง ตอนนี้เธอนั่งทำปลาอยู่หน้าห้องเพื่อที่จะเตรียมอาหารเย็นให้กับตัวเอง

"ยัยนี่รอแต่วันขึ้นคานนั่นแหละ หน้าตาดีเสียเปล่าแต่ไม่เคยที่จะพูดเพราะเลย ใครเขาจะไปสนใจ"

เพล้ง!! สิ่งที่เพื่อนๆ พูดเหมือนฝันก็ได้ยิน และกะละมังในมือก็ถูกเขวี้ยงมาตรงกลางวงพอดี

"ถ้ามันถูกหัวพวกกูมึงจะรับผิดชอบไหม"

"ใครบอกให้พวกมึงปากหมาล่ะ กูจะได้ผัวหรือไม่ได้ผัวแล้วมันหนักหัวอะไรพวกมึง"

เหมือนฝันมาทำงานก่อสร้างกับพ่อและแม่ เธอถูกย้ายให้มาอยู่กับหัวหน้าคนใหม่เมื่อไม่กี่วันนี้เอง ส่วนพ่อและแม่ทำอยู่อีกฝั่งหนึ่งของไซต์งาน ก็เลยต้องได้พักอีกที่ เพราะโครงการนี้กว้างขวาง เอาพนักงานมาไว้รวมกันทั้งหมดไม่ได้ไม่งั้นจะมั่วสุมมาก

ตั้งแต่เดินทางมาพิภพไม่ได้นั่งหรอก นอนหลับมาตลอดทาง เพราะตัวเองนั่งด้านหลังไม่มีใครมาเบียด จนแทนคุณขับมาถึงหมู่บ้านที่น้ำอิงและพี่ชายอาศัยอยู่

"จะมาทำไมถึงไม่โทรมาบอกแม่ก่อน"

"ถ้าโทรมาจะเซอร์ไพรส์เหรอคะ" พวกเธอเดินทางมาถึงในเช้าวันต่อมา พอดีกับตอนที่อิงนภาเข็นพี่ชายออกมาเดินเล่นรับแสงแดด

"สวัสดีครับ ผมขอตัวนะครับ" ว่าแล้วพิภพก็แยกตัวกลับบ้านตัวเอง เพราะคิดถึงแม่

"ภพกลับมาได้ไงลูก" ปราณีเห็นรถของแทนคุณขับผ่านหน้าบ้านไป ก็พยายามชะเง้อมองดูว่าลูกชายกลับมาด้วยไหม

"ว่าจะมาเอารถไปใช้งานครับแม่"

"ทำงานที่นั่นเป็นยังไงบ้าง กินข้าวกินปลายังไง"

"ก็เหมือนที่ทำในตัวจังหวัดนี้ล่ะครับ พักอยู่แคมป์คนงานสะดวกดี"

มือของปราณีเอื้อมไปลูบผมลูกชายเบาๆ เพราะสงสารในวาสนาของลูก

"แม่เป็นอะไร" พิภพเห็นน้ำตาแม่คลอเบ้าออกมา

"เปล่าหรอก แม่ดีใจที่ลูกกลับมา"

"พรุ่งนี้ผมต้องได้กลับไปแล้ว วันจันทร์ก็ได้ทำงานอีก"

"จะกลับไปแล้วเหรอ" ลูกทำงานในตัวจังหวัดยังได้กลับมาทุกอาทิตย์ แต่นี่ไปทำงานไกลกันหลายร้อยกิโลเมตร กว่าจะกลับมาอีกทีคงเป็นช่วงเทศกาล

พิภพควักเงินออกมาวางใส่มือให้แม่ "เอาไว้ใช้นะแม่"

"แม่พอมีอยู่..ลูกเก็บไว้ใช้เถอะ"

"ส่วนที่จะใช้ผมเก็บไว้แล้ว"

ปราณีก็เลยยอมรับเงินจากลูกชาย

"คุณพ่อดูหน้าผ่องใสขึ้นมากเลยนะคะ"