คนไม่เอาถ่าน นิยาย บท 1

“มาดาม ผมไม่อยากทำงานหนักอีกแล้ว...”

เมฆ เมฆา เวหานุกูล แก้ไขข้อความก่อนจะส่งต่อเป็นจำนวนมาก

ตาคมฉายชัดอารมณ์ที่ซับซ้อนและลึกล้ำ

เป็นเวลาสามปีแล้ว

เพื่อตอบแทนบุญคุณ เขากลับมาจากดาร์กเวิลด์และแต่งงานกับตระกูลนิรันดร์กุล ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากการดูถูกเหยียดหยามจากคนรอบข้าง เพราะเขาไม่มีทั้งเงิน อำนาจ หรือแม้กระทั่งหน้าที่การงาน

เขาตกเป็นทาสของนิรันดร์กุลเหมือนวัวที่ทำงานกลางทุ่ง การดุด่าหรือการเฆี่ยนตีกลายเป็นเรื่องปกติโดยปริยาย เมฆาผู้เคยเป็นอดีตจักรพรรดิมืดจะไม่ทนอีกต่อไป

และในตอนนี้ การตัดสินใจอันแสนยากลำบากนี้ก็ได้ถูกกระทำแล้ว

ติ๊ง ๆ ๆ!

ทันใดนั้นเสียงข้อความก็ดังติดกันรัว

เมฆาเปิดหน้าจอมือถือก่อนจะเห็นข้อความเหล่านั้นปรากฏ

วิไลรรณจากแวดวงธุรกิจ “คุณเมฆ ในที่สุดฉันก็ได้เห็นวันที่คุณพูดคำพวกนี้ออกมา จากนี้ไป แหล่งน้ำมันภายใต้โกลบอลกรุ๊ปจะเป็นสินทรัพย์ของคุณ อีกทั้งโกลบอลกรุ๊ปจะโอนหุ้น 51% เป็นของคุณอย่างไม่มีเงื่อนไข คุณจะกลายเป็นประธานคนใหม่และผู้ถือหุ้นที่แท้จริงของโกลบอลกรุ๊ป ทุกอย่างจะอยู่ในมือคุณ คุณสามารถตัดสินใจได้โดยไม่ต้องแจ้งให้บอร์ดบริหารทราบ”

อัมราจากองค์กรใต้ดิน “คุณเวหา ในที่สุดคุณก็ตัดสินใจได้แล้วสินะ พันธนาการแห่งเลือดกำลังรอการกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ของคุณ เรารอมานานเกินไปแล้ว ฉันจะบอกทางเหยียนหวงทันที คุณจะได้กลายเป็นราชาแห่งองค์กรใต้ดินของเหยียนหวง”

รุ่งนภาแห่งกองกำลังทหาร “หนุ่มน้อย ในที่สุดเราก็เห็นตรงกันซักที ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่เป็นลูกเขยบ้านนั้นต่อไป มาเป็นขุนศึกของกองกำลังทหารดีกว่า จากนี้กองกำลังพิเศษของเหยียนหวงจะยกให้คุณเป็นผู้บังคับบัญชาการ จากนี้ไปคุณคือพลเอกพายุ อัครเหมันต์ ผู้บังคับบัญชากองกำลังพิเศษแห่งเหยียนหวง

“...”

เนื้อหาในข้อความเหล่านี้เพียงพอที่จะทำให้โลกประหลาดใจได้ แต่เมฆาทำเพียงพยักหน้าขึ้นลงหลังอ่านจบ ไม่ได้แสดงอาการประหลาดใจอะไรออกมา

นัยน์ตาคมมีนัยยะของอารมณ์ที่ลึกซึ้งและซับซ้อน “มันผ่านมาสามปีแล้ว ทีแรกเราแค่ต้องการตอบแทนผู้มีพระคุณที่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นช่วยเราไว้ด้วยซาลาเปาลูกนั้น แต่ความจริงที่โหดร้ายและความหยิ่งทะนงของผู้คนทำให้เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับมาเป็นจักรพรรดิมืดอีกครั้ง!”

ฟู่!

เมฆาเป่าวงแหวนควันออกมาเบา ๆ เมื่อควันม้วนตัวอยู่กลางอากาศ รูปร่างของโครงกระดูกก็ก่อตัวขึ้นก่อนที่มันจะค่อย ๆ สลายไป

สิ่งนี้ทำให้เมฆาดูลึกลับชอบกล

ทันทีที่ก้นบุหรี่ในมือหนาถูกโยนลงพื้น เสียงตะโกนด่าทอก็ดังมาจากคฤหาสน์ด้านหลังเขา “เมฆ! หายหัวไปไหน มานี่เดี๋ยวนี้ มาเอาน้ำล้างเท้าไปเท!”

ทันทีที่เห็นเมฆาเดินเข้ามา นางสโรชาก็ทำเหมือนแมวเพิ่งเห็นหนู นางพองขนและเริ่มด่าทอ “เฮอะ! ไอ้เศษขยะไร้ค่านี่ กล้าดียังไงไปแอบอู้งาน พื้นก็ไม่ถู ผ้าก็ซักไม่เสร็จ ไม่รู้ว่าทำไมนิรันดร์กุลถึงยังเก็บขยะไร้ค่าอย่างแกไว้!”

“เร็วเข้าสิ ชักช้าอยู่ได้ ระบายน้ำออกจากอ่างล้างเท้าเร็วสิ”

เมฆาคุ้นชินกับท่าทางอันน่ากลัวของแม่ภรรยาอย่างสโรชามานานแล้ว ชายหนุ่มหยิบน้ำสองถังไปยังห้องน้ำด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอย่างน่าประหลาด

ไร้ประโยชน์!

ขี้ขลาด!

เมื่อมองไปยังท่าทางอันน่าสมเพชของสามี ภรรยาอย่างของขวัญก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแย่ เธอรู้สึกว่าจำเป็นต้องช่วยเมฆาโต้แย้งอะไรบ้าง

แต่ก่อนจะทันได้เอ่ยปาก ข่าวด่วนก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอพร้อมรายงานเสียงดังกึกก้อง

“ขออภัยในความไม่สะดวกค่ะ: ข่าวล่าสุดจากสหรัฐอเมริกานะคะ โกลบอลกรุ๊ปที่ควบคุม 70% ของเศรษฐกิจโลกได้ประกาศอย่างเป็นทางการค่ะว่าแหล่งน้ำมันดิบทั้งแปดแห่งที่ได้ครอบครองเมื่อเดือนที่แล้วจะถูกโอนไปให้แก่บุคคลหนึ่งอย่างไม่มีเงื่อนไขค่ะ”

“นอกจากนี้ หุ้น 51% ของบริษัทยังมอบให้กับบุคคลดังกล่าวอีกด้วยค่ะ”

ฟืด!

สองแม่ลูกสูดอากาศเย็นเข้าสู่ปอดหลังจากได้ฟังจบ

แหล่งน้ำมันดิบทั้งแปดแห่งเหรอ?

มูลค่าหลายหมื่นล้านเลยนะนั่น

แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ การถือหุ้นของโกลบอลกรุ๊ปที่มูลค่ามันมิอาจคำนวณได้

แน่นอนว่ามันมีอยู่จริงสำหรับผู้มีอิทธิพลที่แม้แต่ทั่วโลกก็คุมได้!

นางสโรชาและของขวัญนึกไม่ออกเลยว่าคนประเภทไหนจะได้รับทรัพย์สินมากมายไปฟรี ๆ เช่นนี้ มันยากยิ่งที่จะจินตนาการ

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

“ข่าวสำคัญค่ะ: กองกำลังรบพิเศษแห่งเหยียนหวงได้จัดงานแถลงข่าวค่ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะมีการเพิ่มบุคคลเข้ารับตำแหน่งผู้บังคับบัญชาหนึ่งคน คือพลเอกพายุ อัครเหมันต์ จากนี้ไป กองกำลังรบพิเศษแห่งเหยียนหวงจะมีผู้บังคับบัญชาสี่นายค่ะ”

อะไรกัน!

มันเป็นอีกข่าวที่น่าตกใจสำหรับสองแม่ลูก

ตำแหน่งผู้บังคับบัญชาเป็นตำแหน่งสูงสุดสำหรับนายพลในประวัติศาสตร์ทั้งหมดของกองกำลังรบพิเศษ ทุกคนสามารถเอาชนะศัตรูนับหมื่นได้ ทุกคนสามารถนำกองทหารเอาชนะกองกำลังภายนอกทั้งหมด บางคนในตำแหน่งนี้ถือเป็นไอดอลทางจิตวิญญาณของผู้คนทั้งหมดในเหยียนหวง

และตอนนี้ด้วยการเพิ่มผู้บังคับบัญชาอีกคน มันเป็นเรื่องง่ายที่จะคาดเดาว่าบุคคลที่รู้จักกันในชื่อ พายุ อัครเหมันต์ นั้นน่ากลัวเพียงใด

ใบหน้าของนางสโรชาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา “คนที่มีอำนาจควบคุมโกลบอลกรุ๊ปที่เป็นเจ้าพ่อเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดในโลก งั้นก็เป็นเหมือนเป็นเจ้าของคนใหม่ของโลกเลยสิ! บุคคลที่กลายเป็นผู้บังคับบัญชาของคนรุ่นใหม่ ให้ตายเถอะ เฮอะ! คนนั้นชื่อพายุงั้นเหรอ ครอบครัวของเราก็มีนะ แต่มีแค่เมฆ เห็นทีเมฆนี้จะถูกแสงอาทิตย์เผาไปจนหมด ไม่มีความสามารถหรืออำนาจเหมือนพายุ เป็นก้อนไอน้ำที่ไร้ค่าที่พรากชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งไป...”

ด้วยเหตุนี้นางสโรชาจึงอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเมฆา บุคคลที่กำลังถือน้ำจากสกปรกจากการล้างเท้า ความโกรธบนใบหน้าของเธอรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ “หึ! เมฆ ดูแกสิ! ทั้ง ๆ ที่อยู่บนฟ้าเหมือนกัน แต่เขาช่างยิ่งใหญ่และมีอำนาจ แต่แกมันก็แค่ก้อนไอน้ำไร้ค่า แกมันเหมือนพวกสันหลังยาวที่วัน ๆ เอาแต่กินแล้วก็นั่งรอความตาย เราจะเก็บแกไว้ทำไมกันล่ะเนี่ย!”

เราแทบรอไม่ไหวแล้ว รอวันที่แม่เมียผู้หยาบคายและร้ายกาจคนนี้รู้ว่าพลเอกพายุที่ตัวเองพูดถึงคือเรา คนที่รวยที่สุดที่เธอพูดถึงก็คือเรา อยากรู้ชะมัดว่าสีหน้าเธอจะเป็นยังไง

แล้วเมฆล่ะ?

งานเลี้ยงอาหารเย็นเหรอ?

สามปีแล้ว!

แต่ตอนนี้เรากลับมาแล้ว!

“เมฆ นายอยากทำให้ขวัญอับอายหรือไง ชุดนี้มันเมื่อสามปีที่แล้วนี่ ไม่ต่างอะไรจากผ้าขี้ริ้วเลย! ถ้านายแต่งตัวแบบนี้ออกไป มีหวังตระกูลเราได้เอาหน้ามุดดินแน่”

“ไอ้ก้อนไอน้ำไร้ค่า นายขายหน้าชะมัด”

สโรชาแสดงสีหน้ารังเกียจ

แม้แต่ของขวัญก็ยังไม่ชอบใจนัก หญิงสาวขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงโน้มน้าว “เมฆ ชุดนี้เก่าเกินไปแล้วนะ นายน่าจะไปเปลี่ยนชุดใหม่หน่อย”

หืม?

เมฆาชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำบ่นจากคู่แม่ลูก ชายหนุ่มเหยียดแขนออกก่อนจะเอ่ยถามด้วยความงงงวย “ผมว่ามันดูดีนะครับ ชุดนี้สวมสบายมาก ผมไม่ค่อยอยากใส่บ่อย ๆ จะหยิบมาใส่ตอนโอกาสสำคัญเท่านั้น”

อะไรนะ!

คำพูดของร่างสูงเล่นเอาสองแม่ลูกแทบบ้า

เขาคิดอะไรอยู่เนี่ย ในหัวเขาทำงานยังไง!

ชุดที่ซื้อมาเมื่อสามปีก่อน เขาช่างกล้าที่จะบอกว่าไม่กล้าหยิบมาใส่บ่อย ๆ ใส่ตอนโอกาสสำคัญงั้นเหรอ!

ของขวัญหน้าแดงก่ำด้วยความโมโหก่อนจะเอ่ยอย่างหงุดหงิด “เอาเถอะ อยากใส่ก็ใส่ ถ้าเกิดว่าทำตัวเองขายหน้าต่อหน้าเพื่อนของฉัน อย่ามาโอดครวญแล้วกัน! ฮึ่ย!”

หลังจากพูดจบของขวัญก็ลุกขึ้นด้วยความโกรธ คว้ากระเป๋าถือแล้วเดินออกไป

อายตัวเองเหรอ?

เมฆาแตะจมูกพลางกระตุกมุมปาก

ชุดของเขาเป็นผลงานชิ้นโดดเด่นที่สุดของ ‘เปเล่ แคทเธอรีน’ นักออกแบบเสื้อผ้าชั้นนำของอิตาลี ซึ่งใช้เวลาถึงสามปีในการรังสรรค์มันออกมา

มันถูกสร้างขึ้นตามคำสั่งส่วนตัวระหว่างประเทศ มันเป็นสินค้าชิ้นเดียวในโลก จึงมีมูลค่าในตลาดถึงพันล้าน

ในตอนแรกพวกผู้มีอิทธิพลระดับโลกที่น่าเกรงขามหลายต่อหลายคนพยายามใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อมันก่อนจะได้ยินว่าแคทเธอรีนต้องการมอบชุดนี้ให้เขาเป็นของขวัญ ทั้งหมดจึงล่าถอยไปด้วยความกลัวและล้มเลิกความคิดที่จะซื้อเสื้อผ้าชุดนี้

เมฆาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวก่อนจะเดินตามของขวัญไปยังประดู “เราจะไปไหนกันครับ”

“โกลเด้นเอจคลับส์” ของขวัญมุ่งหน้าไปทางประตูโดยไม่สนใจอีกร่าง

โกลเด้นเอจคลับส์เหรอ?

เมฆาชะงักนิดหน่อย ถ้าจำไม่ผิด ที่นี่ไม่ใช่สินทรัพย์เล็ก ๆ ที่โกลบอลกรุ๊ปครอบครองอยู่เหรอ?