คนเสเพล นิยาย บท 20

"รุ้งคุยกับใครอยู่ลูก"

"ทำไมแม่ถึงมารดน้ำแต่เช้าจังไม่หนาวหรือไงคะ" หญิงสาวค่อยๆ แง้มหน้าต่างเปิดออกเพื่อคุยกับแม่

"แม่ฝากเรารดน้ำผักกับต้นไม้แล้วใช่ไหม ดูจากดินก็รู้ว่ามันไม่ชุ่มน้ำเลย ว่าแต่เมื่อกี้เราพูดกับใครอยู่"

อุตส่าห์ชวนคุยไปเรื่องอื่นแม่ยังไม่วายที่จะลืมเรื่องนี้

"รุ้งคุยโทรศัพท์ค่ะ" จะบาปไหมเนี่ยโกหกแม่ แถมมีผู้ชายแอบเข้ามานอนในห้องด้วยอีกต่างหาก

"คุยกับใครแต่เช้า"

"คุยกับแพรไหมค่ะ รุ้งให้ไหมหางานให้ทำ"

"หางานทำ?"

"ก็ใช่น่ะสิคะต้องได้ใช้หนี้ ไอ้กันต์มันอีก" เอาวะดึงความสนใจแม่ไปที่ชนกันต์เลยแล้วกัน

"แม่ไม่อยากให้เราไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเงินเรื่องทองของบ้านหลังนั้นเลย ก็รู้อยู่ว่าพ่อของเขาทำอะไร"

"แต่กันต์ไม่เหมือนพ่อเขานะคะ"

"พ่อลูกจะไปแตกต่างอะไรกัน เป็นหนี้เท่าไรเดี๋ยวแม่จะให้เงินไปจ่ายคืน"

"ไม่เอาค่ะแม่ รุ้งขอหาเอง"

สายๆ ของวันเดียวกัน

ตอนนี้ทอรุ้งกำลังนั่งทานข้าวกับพ่อและแม่ เธอพยายามดึงความสนใจพวกท่านไว้ เพื่อที่จะให้เขาปีนออกทางหน้าต่างแล้วกระโดดข้ามรั้วบ้าน..

ทานข้าวเสร็จทอรุ้งรีบเปิดเข้ามาดูในห้องของตัวเอง อยากเห็นว่าตอนนี้เขาออกจากห้องไปแล้ว เพราะเธอไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้เรื่องนี้กลัวพวกท่านจะเสียความรู้สึก และถ้าพวกผู้ใหญ่รู้คงเกิดเรื่องใหญ่แน่

"รุ้ง..ไหมมาหาลูก"

"ไหม" ทอรุ้งรีบวิ่งออกมาจากห้อง เพราะกลัวแม่จะสอบถามเรื่องคุยโทรศัพท์กับแพรไหมด้วย

"เราจะมาบอกเรื่องนั้น"

"ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่า" ทอรุ้งรีบคว้าแขนของเพื่อนให้ออกมาคุยข้างนอก

"เขาไม่รับวุฒิต่ำกว่ามอ 6."

แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอคงไม่ได้งานนี้ "โชคดีจังที่แกเรียนจบม 6 ได้"

"เดี๋ยวฉันจะลองหางานใหม่ให้นะ"

"ขอบใจนะเพื่อน"

ทั้งสองยืนคุยกันอยู่ข้างบ้านของดินซึ่งตอนนี้เขาก็นอนอยู่ในห้องและได้ยินที่พวกเธอคุยกัน

วันต่อมา..

"แม่ตาฝาดหรือเปล่า"

"มีอะไรคะแม่" ทอรุ้งซึ่งกำลังกวาดบ้านอยู่ได้ยินแม่พูดอยู่ที่แปลงผักก็เลยออกมาดู

"ก็เมื่อกี้แม่เห็นดินใส่ชุดนักศึกษาแล้วออกจากบ้านไป"

"เหรอคะ" เขากลับไปเรียนแล้วเหรอ เพราะตั้งแต่เมื่อวานนี้เธอยังไม่ได้คุยกับเขาเลย ความคิดหนึ่งแว๊บขึ้นมาในหัว ที่เขากลับไปเรียนคงจะกลับไปสานสัมพันธ์กับแฟนเก่า

"หนูเป็นอะไรลูก"

"ก็กวาดบ้านเมื่อกี้ไงแม่ฝุ่นเข้าตา" หญิงสาวรีบขยี้ตาทำเหมือนว่าฝุ่นเข้าตาจริงๆ แต่ที่จริงน้ำตามันไหลออกมาเองเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น

"ทำอะไรไม่ระวังเลย"

[มหาวิทยาลัย]

"ได้งานเยอะเลยเหรอวะมึง" กอล์ฟเห็นเพื่อนหอบงานออกมาจากห้องของอาจารย์

"อืม" มันเป็นงานที่เขาถูกทำโทษ ที่ขาดเรียนหลายวัน ต้องได้ช่วยงานอาจารย์

"เราดีใจนะที่ดินกลับมาเรียน" หว่าหวาพูดยังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำดินก็หอบงานเดินผ่านหน้าไป

"เห็นไหมเราบอกแล้ว ถ้าเธอยอมคุยกับดินดีๆ มันก็จะกลับมาเรียน" กอล์ฟที่เดินตามหลังดินมาก็เลยหยุดพูดกับหว่าหวาก่อน "เดี๋ยวมันก็ใจอ่อน"

ในระหว่างรออาจารย์ผู้สอนแต่ละวิชาผลัดเปลี่ยนกันเข้ามา ดินก็เอางานที่ได้ จากอาจารย์ขึ้นมาทำเป็นการฆ่าเวลา หว่าหวาพยายามเข้ามาชวนคุย แต่ดินก็ทำเป็นว่าตัวเองกำลังวุ่นอยู่กับการทำงานให้อาจารย์