คนเสเพล นิยาย บท 21

"เขาเอาไปให้นายตั้งแต่เมื่อไร"

"วันที่จะออกทริปนั่นแหละ" ทีแรกชนกันต์ว่าจะไม่รับแล้ว แต่รีบเพราะต้องได้ไปออกทริปกับเพื่อน ถ้าไม่รับ ดินก็ไม่ยอมปล่อยไป

"เขาให้นายมาเท่าไร"

ชนกันต์ล้วงเอาเงินที่ดินให้มา ส่งคืนให้กับทอรุ้ง เพราะเงินส่วนนั้นเขายังไม่ได้เอาออกมาใช้อะไรเลย

"ฉันขอคืนก่อนนะ เดี๋ยวพอเงินเดือนออกจะเอาไปให้ใหม่"

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรีบ" ชนกันต์ได้แต่พูดตามหลังซึ่งตอนนี้เธอขับรถออกไปแล้ว

เพียงไม่นานหญิงสาวก็กลับมาถึงบ้าน และตอนนี้พ่อกับแม่ก็คงจะออกไปแล้ว เพราะบ้านถูกล็อกไว้อย่างดี พอจอดรถได้ทอรุ้งก็เดินไปที่บ้านอีกหลัง

"นายไปเอาเงินมาจากไหน" เงินในมือถูกวางลงตรงหน้า ของคนที่กำลังนั่งทำรายงานหรืออะไรสักอย่างอยู่หน้าบ้าน เพราะเธอดูไม่ออกอยู่แล้ว

"เงินอะไร" เขาเงยหน้าขึ้นมอง แต่ก็พอจะเดาได้ว่าเงินนี้คือเงินอะไร

"กันต์บอกว่านายเอาเงินไปให้เขา"

"ก็เธอกำลังต้องการเงินไปคืนมันไม่ใช่เหรอ"

"ฉันหาเองได้" ทอรุ้งรู้ดีว่าเงินนี้คงจะเป็นเงินที่พ่อของเขาทำงานแล้วส่งมาให้

"โดยการไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเนี่ยนะ แต่ละวันจะได้กี่บาทเชียว"

"จะได้กี่บาทมันก็เรื่องของฉัน นายเอาเงินของนายกลับคืนไปเลย"

"เป็นอะไรของเธอ"

"นายกลับไปเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ" ใจจริงเธออยากจะถามว่า..นายกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วมาวุ่นวายอะไรกับเธออีก

"มันก็เป็นความต้องการของเธออยู่แล้วไม่ใช่ไง ที่จะให้ฉันกลับไปเรียน"

"จริงเหรอที่มันเป็นความต้องการของฉัน ก่อนหน้านี้ฉันพูดแทบปากเปียกปากแฉะ นายก็ยังนอนแช่เหล้าอยู่เลย แต่พอ.."

"แต่พออะไรพูดมาให้จบสิ"

"แต่พอผู้หญิงคนนั้นกลับมา นายก็ตั้งหน้าตั้งตาที่จะเรียนต่อ คงอยากจะให้เธอคนนั้นเห็นมากสินะ"

"สมองคิดได้แค่นี้เองเหรอ"

"ขอบใจนะ..ที่นายเตือนว่าสมองฉันมีอยู่แค่นี้" ที่เขาพูดมาก็ถูก มอ 3 แทบจะเรียนไม่จบ

คนร่างบางรีบหันหลังแล้ววิ่งกลับไปที่บ้านของตัวเอง เธอพยายามค้นหากุญแจในกระเป๋าด้วยมือไม้ที่สั่นเพราะความโมโหความน้อยใจมันประดังเข้ามาพร้อมกัน

ขณะที่เจอกุญแจและกำลังจะเปิดมัน ก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ของเขาขับออกไปจากบ้าน

ดึกๆ ของวันเดียวกัน..

เธอนอนร้องไห้จนเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทียังคงอยากจะร้องไห้อยู่ "มึงเป็นอะไรของมึงนักหนา!"

จิตใจช่วงนี้ดูอ่อนแอยังไงไม่รู้ และก็ดูรักสวยรักงาม หรืออาจเพราะเธอเห็นตัวเองในลุคใหม่ หญิงสาวรีบลุกไปส่องกระจกดูใบหน้า เพราะคิดว่าขอบตาต้องช้ำแน่ มันก็เป็นจริงอย่างที่คิด เธอก็เลยเอาครีมบำรุงที่ทางร้านให้ขึ้นมาพอกหน้าไว้

ก่อนเข้านอนอีกครั้งยังอดไม่ได้ที่จะมองไปดูบ้านหลังนั้น ดูจนแน่ใจแล้วว่าเขาคงจะยังไม่กลับเพราะไม่เห็นรถจอดอยู่หน้าบ้าน จะร้องไห้อีกก็เสียดายครีมที่เพิ่งทาไป

เช้าวันต่อมา..ที่บ้านของกอล์ฟ

"ตื่นได้แล้ว นึกยังไงถึงอยากกินเหล้าอีกวะ"

"สายแล้วเหรอ" ดินรีบลุกขึ้น

"นี่บ้านดินเหรอ" คนที่ถามก็คือกระต่าย เพราะไม่เคยมาบ้านดินสักครั้ง

"ใช่" หว่าหวาตอบเพื่อนแต่สายตามองเข้าไปข้างใน เพราะกลัวว่าเจ้าของบ้านจะไม่ต้อนรับ

"มากับเราไม่ต้องกลัวหรอกน่า" คนนี้คือเจ้าแผนการเลยแหละ "ตามมา" ว่าแล้วกอล์ฟก็เดินนำหน้าสาวๆ ทั้งสองคนเข้าไป

"มาทำไมกัน" ดินมองผ่านหน้าต่างออกมาตั้งแต่แรกแล้ว และเขาจำได้แม่นว่ารถคันนี้เป็นของใคร

"ทำไมมึงถามแบบนี้วะ หวาอุตส่าห์คิดถึงมึง" กอล์ฟเป็นคนเปิดประตูเชิญพวกผู้หญิงเข้าไป..เขาทำเหมือนกับเป็นบ้านของตัวเอง ..มิหนำซ้ำยังเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อเอาน้ำออกมาบริการ

"เราขอคุยกับนายหน่อยได้ไหมดิน" หว่าหวายังไม่ทานน้ำ เพราะเห็นเขายืนทำหน้าบึ้งอยู่ก็เลยเดินเข้าไปหา

"มีอะไรก็พูดมา"

"หวา..เออ..หวาอยากจะมาขอโทษดินเรื่องที่เกิดขึ้น"

"แล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น"

"ดิน!" หว่าหวาทำท่างอนคืนบ้าง

"งอนกันไปงอนกันมาคู่นี้น่ารักจัง สงสัยลูกจะดกแน่เลย" กระต่ายเอ่ยพูดแซวเพื่อเปิดทางให้เพื่อน

คนที่เพิ่งจูงมอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าบ้านได้ยินคำนี้พอดี เธอเอาขาหยั่งรถลงไว้แล้วก็ชะเง้อเข้าไปมอง ว่าใครที่พูด แล้วรถเก๋งคันนี้เป็นของใคร

"เรายังคงมีงานต้องทำต่อ ไม่ว่างรับแขก" ดินไม่ได้ยินเสียงรถก็เลยไม่รู้ว่าเธอกลับมาแล้ว

"ดิน..หวายังรักดินเหมือนเดิมนะ" หว่าหวารีบพูดออกไปก่อนที่ดินจะกลับเข้าบ้าน และคำนี้ทอรุ้งได้ยินชัดเลย

พอดินได้ยินคำนั้น จากที่กำลังจะก้าวเข้าบ้านถึงกับหยุดแล้วค่อยๆ หันกลับมามองดูหน้าหว่าหวา และจังหวะนั้นเขาก็มองเลยผ่านออกไป เห็นผู้หญิงอีกคนยืนอยู่คู่กับมอเตอร์ไซค์ ที่หน้าบ้านของเธอ