คนเสเพล นิยาย บท 22

ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างก็มองตามสายตาของดินไป

"คนสวยนี่" กอล์ฟเอ่ยพูดขึ้นมาก่อนเมื่อเห็นว่าเธอเป็นใคร

"??" หว่าหวาอาจจะจำไม่ได้ในทันที แต่พอเพ่งมองดูแบบพินิจแล้ว เธอก็จำได้ "เธอคนที่ไปหาหวาที่มหาวิทยาลัยนี่"

"ไปหาหมายความว่ายังไง" ประโยคนี้ดินและกอล์ฟแทบจะพูดขึ้นมาพร้อมกัน

"ก็เธอคนนี้แหละ ที่ไปพูดเรื่องของเรา ดีนะที่หวาไม่เชื่อ" หว่าหวารู้ได้ในทันทีที่ดินเปลี่ยนไปได้เร็วขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้แน่

เธอคิดว่าแค่เปลี่ยนแปลงตัวเอง จะสามารถเปลี่ยนใจผู้ชายที่เคยให้ฉันมาแล้วทั้งหัวใจได้งั้นเหรอ ..หว่าหวาได้แต่คิดอยู่ในใจยังไงเธอก็ต้องหาทางเอาดินกลับคืนมาให้ได้

"หวาหมายความว่ายังไง" ดินถามซ้ำอีกครั้ง เพราะเขาไม่รู้ว่าทอรุ้งไปที่มหาวิทยาลัย เพื่อไปคุยกับหว่าหวา

"ก็คุยเรื่องของเรานี่แหละ แถมยังบอกอีกนะว่า เธอจะแย่งดินไปจากหวาให้ได้"

"เดี๋ยวนะ ที่พูดนี่หมายถึง..??" ในขณะที่ดินกำลังคิดเรื่องทั้งหมดอยู่ กอล์ฟก็ได้เอ่ยพูดขึ้นมาก่อน เพราะฟังจากที่เพื่อนพูดกันแล้วสื่อให้รู้ว่า ผู้หญิงคนที่เขากำลังหมายตาอยู่คือป้า...?? "ไม่จริงใช่ไหม"

"ไม่จริงอะไรของนายกอล์ฟ" กระต่ายถามกอล์ฟดู เพราะกระต่ายยังไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย

ไม่รู้ว่าเราจะจูงรถผ่านหน้าร้านซ่อมมาทำไม สมน้ำหน้าตัวเองแล้วไหมล่ะ ..ความจริงที่เธอจูงรถมาถึงบ้าน เพราะอยากให้เขาเห็นว่ารถของเธอยางรั่ว และอยากรู้ว่าเมื่อเขาเห็นแล้ว จะเอารถไปร้านซ่อมให้ไหม แต่สิ่งที่มาเจอมันกลับทำร้ายจิตใจของเธออย่างหนัก

"โอ้มายก๊อด ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดใช่ไหม" กอล์ฟยังหันกลับมาพูดกับเพื่อนแบบไม่เชื่อสายตาอีก ว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขาแกล้ง

"นายจะไปไหนดิน" หว่าหวาเห็นดินรีบเดินออกจากบ้านก็เดินตาม แต่พอดินไม่ตอบเธอก็คว้าแขนของเขาไว้ "หวาไม่ยอมให้ดินไปนะ"

"ปล่อยนะหวา"

"ไม่! ยังไงหวาก็ไม่ยอมปล่อยดินไป"

ทอรุ้งได้แต่มองกระจกรถที่เธอกำลังจูงอยู่ เพราะไม่กล้าหันกลับมามอง แต่ก็เห็นฉากนั้นพอดี ฉากที่พวกเขากำลังจับมือกัน

จูงรถมาถึงร้านซ่อม เธอก็เลยต้องได้ฝากไว้ที่นั่น เพราะร้านปิดแล้ว

"รุ้ง"

"กันต์"

"มายืนทำอะไรลับๆ ล่อๆ อยู่ตรงนี้"

"นายเข้าไปส่งเราหน่อยสิ"

"ส่งที่ไหน"

"ส่งบ้าน"

กันต์มองไปในซอย เดินอีกแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงบ้านของเธอแล้ว

ที่จริงทอรุ้งออกมาจากร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ได้สักพักแล้ว แต่ถ้าเธอเดินกลับบ้าน พวกนั้นต้องมองมาแน่ หญิงสาวก็เลยยืนอยู่มุมที่คิดว่าพวกเขาจะมองมาไม่เห็น แต่ก็โชคดีของเธอที่ชนกันต์ขับรถผ่านมา

"ขึ้นมาสิ" พอทอรุ้งก้าวขึ้นรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ ชนกันต์ถึงกับแปลกใจ เพราะเธอกอดเอวเขาไว้แน่น

แค่บิดคันเร่งครั้งเดียว ก็มาจอดที่หน้าบ้านของเธอแล้ว

เป็นแบบที่ทอรุ้งคิดไว้ พวกเขาต้องมองมาแน่ เธอแอบมองไปแค่แว๊บเดียวเพราะความเคยชิน

"เข้าไปดื่มน้ำก่อนสิกันต์"

"ได้สิ" ชนกันต์เป็นคนที่เข้าใจอะไรง่าย เห็นแค่นี้ก็รู้แล้ว ว่าเธอคงเอาเขามาเป็นไม้กันหมา..หมาบ้าซะด้วย