คนเสเพล นิยาย บท 33

พอดินกลับมาถึงก็เห็นพ่ออยู่ที่บ้านแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้พูดคุยอะไรด้วย ชายหนุ่มเดินผ่านหน้าผู้เป็นพ่อไป

"จะไม่คุยอะไรกับพ่อหน่อยเหรอ"

"จะให้ผมคุยอะไร" เขาหยุดแต่ก็ไม่ได้หันกลับมา

"ตกลงเราจะเอาใครกันแน่ เห็นบอกมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ"

"พ่อไม่ต้องยุ่งเรื่องนั้น"

"รู้หรือยังล่ะ" ก่อนที่จะพูดกับลูกชาย ศักดิ์มองออกไปข้างนอกกลัวว่าภรรยาจะกลับมาก่อน เพราะตอนนี้ธิมาพรออกไปตลาดเย็นกับแม่ของทอรุ้งอยู่

"พ่อจะพูดอะไร" ชายหนุ่มหันกลับมามองหน้าพ่อแบบเต็มตา

"ผู้ชายก็มีบ้าง เหมือนลูกในตอนนี้ไง"

"พ่ออย่าเอาผมไปเปรียบกับพ่อมันคนละอย่างกัน" ยังไงเขาก็จะไม่ทำเหมือนพ่อ ที่มีผู้หญิงสองคนพร้อมกันในเวลาเดียว

ดินเปลี่ยนใจไม่อยากจะเข้าบ้านแล้ว เขาก็เลยออกมา

"ไปไหนมา" ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นเธอขับรถกลับมาที่บ้านพอดี

"ไปทำงาน"

"พูดไม่เคยฟังกันเลยใช่ไหม บอกไม่ต้องไปทำงานแล้วไง"

หญิงสาวไม่เจรจาด้วย ลงจากรถได้เธอก็เดินเข้าบ้านโดยมีเขาเดินตามมา

"ออกไปเดี๋ยวนี้นะ" ทอรุ้งไม่คิดว่าเขาจะกล้าตามเข้ามาถึงในห้องนอนด้วย แต่ที่เขากล้าคงเพราะไม่เห็นพ่อและแม่อยู่บ้าน

"ตอนนี้ฉันมีงานทำแล้ว ฉันไม่อยากจะให้เธอขับมอเตอร์ไซค์มันอันตรายรู้ไหม"

"แต่ก่อนก็ไม่เห็นนายมาสนใจอะไรแบบนี้นี่"

"นั่นมันแต่ก่อนเดี๋ยวนี้ไม่เหมือนกัน"

หญิงสาวขี้เกียจพูดด้วย ก็เลยเดินเอาของไปวางที่หน้าตู้กระจก

"ตายแล้ว"

"อะไรตาย" ดินรีบเดินเข้ามาถามแบบตกใจ

"ไม่ใช่เรื่องอะไรของนายหรอก" หญิงสาวจับแป้งขึ้นมา แล้วทาทับรอยตรงที่มันจาง

"จะทาไปให้ใครดูนักหนา" ว่าแล้วชายหนุ่มก็แย่งแป้งตลับที่เธอกำลังทาอยู่ออกจากมือ

"เอาคืนมานะ"

"ต่อไปนี้ไม่ต้องใช้ของพวกนี้แล้ว มันไม่เหมือนเธอหรอก"

"ไม่เหมือนหมายความว่ายังไง"

"ทาไปก็เปลืองเปล่าๆ ไม่เห็นจะเปลี่ยนแปลงตรงไหนเลย"

"ฉันก็ไม่ได้จะแต่งไว้ให้นายมองนี่"

"ไม่แต่งให้กูมองแล้วมึงจะแต่งให้ใคร ไอ้กันต์น่ะเหรอ!"

"ถ้าทะเลาะกันเสร็จแล้วก็ออกมากินข้าวนะลูก"

พอมีเสียงระฆังดัง ทั้งสองถึงกับหันมองมาที่ประตูพร้อมกัน

"แม่" ทอรุ้งตกใจ เพราะนึกว่าพวกท่านยังไม่กลับ

"แบบนี้แหละฉันว่าหัวปีท้ายปีแน่เลย" ธิมาพรหันไปพูดกับเดือน ถ้าไม่พูดเบรคก่อน ทั้งสองคงจะยังทะเลาะกันอีกนานแน่

"น้าพูดอะไร" ทอรุ้งเริ่มอายขึ้นมา "นายออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ไม่ออก คืนนี้จะนอนที่นี่"

"ไม่!" ทั้งสองพูดคุยกันเบาๆ เพราะไม่อยากจะให้แม่ได้ยินด้วย