คนเสเพล นิยาย บท 34

รถคันนั้นได้ขับออกไปแล้ว แต่ทั้งสองยังยืนอยู่ที่เดิม

"รุ้ง.. อย่าคิดอะไรมากนะ เรื่องนั้นมันผ่านไปแล้ว" เขาไม่คิดว่าหว่าหวาจะกล้าทำอะไรแบบนี้

หญิงสาวไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น เธอเดินกลับเข้าไปในบ้าน เพราะตอนนี้พิธีได้เสร็จสิ้นไปแล้ว ก็เหลือแต่ทานข้าวร่วมกันกับคนที่มาร่วมงาน

"แม่คะรุ้งเหนื่อย รุ้งขอพักก่อนนะคะ" เดินเข้ามาก็เจอแม่กำลังทำอะไรอยู่ในครัว

"ได้สิจ๊ะลูก เดี๋ยวที่เหลือผู้ใหญ่จะจัดการกันเอง หนูนอนเอาแรงเถอะ" นางเข้าใจดีว่าคนท้องต้องการพักผ่อน

ดินรีบเดินตามมาแต่ไม่ทัน ทอรุ้งปิดประตูล็อกห้องไว้ก่อน

"น้ามีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ"

"ไม่มีแล้วล่ะ ดินมีอะไรก็กลับไปทำก่อนเถอะ ตอนเย็นค่อยส่งตัวเข้าหอ"

"ครับ"

เย็นวันเดียวกัน.. ช่วงส่งตัวเข้าหอไม่ต้องมีพิธีอะไรมาก นอกจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

พอส่งตัวเข้าหอเสร็จ พ่อและแม่ก็ปล่อยให้คู่บ่าวสาวได้อยู่ในห้องกันตามลำพัง โดยกำชับว่าคืนนี้ห้ามออกมาจากห้อง

ทอรุ้งอาบน้ำเสร็จ ก็เดินมานั่งชโลมเครื่องสำอางที่ใบหน้าสำหรับทาก่อนนอน

ตั้งแต่ผู้ใหญ่ออกไปทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย แต่ดินก็รออยู่ว่าเธอจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่หว่าหวามาในวันนี้ไหม

จนทอรุ้งเดินกลับมาค่อยๆ เอนกายลงนอน เธอไม่พูดอะไรก็ดีแล้ว แต่ทำไมเขาถึงอึดอัดยังไงชอบกล

เช้าวันต่อมา

"ทำไมรุ้งไม่รู้เลยว่าพ่อจะไปออกรถวันนี้"

"วันนั้นพ่อให้เพื่อนขับแทน วันนี้ก็เลยจะไปขับแทนเพื่อนคนนั้น"

"เพิ่งจัดงานเมื่อวานนี้เองพ่อไม่เหนื่อยเหรอคะ" หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงพ่อ

"ไม่เหนื่อยหรอกลูก" คมสันสบายใจขึ้นเพราะต่อจากนี้ไปจะมีดินคอยดูแลลูกสาวเวลาไปทำงานหลายวัน

พอแม่ของเธอเตรียมของเสร็จ พ่อและแม่ก็ออกไป โดยมีพ่อของดินขอติดรถไปด้วย เพราะจะรีบกลับไปทำงาน

ค่ำๆ วันเดียวกันนั้น..

"กลับมาแล้วเหรอลูก"

"ครับแม่" มาถึงเขาก็เอาของมาเก็บไว้ที่บ้านก่อน

"แล้วนั่นอะไร"

"เย็นตาโฟครับ"

"อย่าบอกนะว่าคราวก่อนที่ลูกซื้อมา จะเอาไปให้หนูรุ้งทาน"

"เอ่อ..ครับ"

"แล้วทำไมไม่บอกแม่ตรงๆ ล่ะ" ธิมาพรนึกขำลูกชาย เมียแพ้ท้องเพราะอยากกินเย็นตาโฟนี่เอง เขาถึงซื้อมาบ่อยๆ

"ผมขอไปบ้านหลังนั้นก่อนนะครับ" ชายหนุ่มวางไว้ให้แม่ถุงหนึ่ง อีกถุงเขาก็ถือมาให้เธอ ดินรู้แล้วว่าพ่อกับแม่ของเธอไปออกรถ เพราะก่อนจะออกไปสอนพิเศษรุ่นน้อง คมสันได้ฝากให้ดูแลทอรุ้งด้วย

"ฉันซื้อเย็นตาโฟมาให้" ชายหนุ่มเอาเย็นตาโฟไปใส่ถ้วยแล้วยกมาให้กับเธอ

"นายไม่ต้องซื้อมาอีกแล้ว ฉันไม่อยากกิน" หญิงสาวขยับถ้วยเย็นตาโฟออก แล้วก็เดินเข้าห้องนอนไป

"ไม่กินเย็นตาโฟแล้วจะกินอะไร เดี๋ยวทำให้"

"ฉันกินแล้ว" ทอรุ้งพูดพร้อมกับไปนั่งลงที่หน้าตู้กระจก แล้วก็ทาครีม สำหรับใช้ทาก่อนนอน

ชายหนุ่มทำงานอยู่แบบนั้นกว่าจะเงยหน้าขึ้นมามองดูนาฬิกาก็ดึกแล้ว เขารีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็เดินมาที่บ้านของเธอ

แกร็ก~ ดินลองเปิดประตูดูแต่ว่าทอรุ้งล็อกไว้จากข้างใน

เช้าวันต่อมา

"เขาไม่ได้มานอนที่นี่เหรอ" ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดผ้าม่านหน้าต่างดูว่าตอนนี้เขาออกไปทำงานหรือยัง

พอไม่เห็นรถของเขาจอดอยู่เธอก็เลยเปิดประตูออกมา "??" ทอรุ้งแปลกใจว่าทำไมเขามานอนอยู่โซฟาหน้าห้องของเธอ

แต่หญิงสาวก็ทำเป็นไม่สนใจ เธอเดินเข้าไปในครัว เพื่อที่จะหาอะไรทาน

"วันนี้จะพาไปฝากท้อง"

เพล้ง! หญิงสาวตกใจอยู่ดีๆ เขาก็พูดขึ้น จนเผลอทำถ้วยเย็นตาโฟที่เธอกำลังจะแอบกินตกลงไปแตก

"อยู่นิ่งๆ ห้ามขยับ" เขากลัวว่าเธอจะเหยียบเศษที่มันแตก โชคดีที่เย็นตาโฟนั้นไม่ร้อน "ทำไมถึงไม่เอาไปนั่งทานที่โต๊ะดีๆ"

"ไม่ต้องมายุ่ง เดี๋ยวฉันทำเอง"

"เก่งจังเลยนะแม่คุณ บอกให้อยู่เฉยๆ ไง เดี๋ยวก็เหยียบ"

"นายไปเถอะ" หญิงสาวมองต่ำลงไปดูผู้ชายที่กำลังเก็บเศษถ้วยที่เธอทำแตก

ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมามอง เพราะคำพูดของเธอมันดูทะแม่งๆ

"ฉันไม่อยากจะเป็นภาระของนาย อนาคตของนายยังอีกไกล ไปเถอะ ไปมีอนาคตของตัวเอง"

"พูดอะไร"

"ในเมื่อใจของนายอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ฉันก็ไม่อยากจะรั้งตัวนายไว้ที่นี่ เธอคนนั้นกำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอก นายก็ไปกับเธอเถอะ" หญิงสาวพยายามพูดด้วยเหตุผล และพยายามเข้มแข็ง ให้เขาเห็นว่าเธออยู่ได้ถ้าไม่มีเขา