คนเสเพล นิยาย บท 51

"ฉันอิ่มแล้ว" ถูกจ้องมองเข้าไปมากๆ ก็เริ่มจะอายจนกลืนไม่ลงอยู่แล้ว

"อิ่มได้ยังไงเพิ่งจะกินไปแค่ไม่กี่คำเอง"

"แล้วนายทำไมไม่กินบ้างล่ะ"

"มองแค่เธอกินก็อิ่มแล้ว"

"นายจะมาไม้ไหนกันแน่ ฉันไม่ชิน"

ดวงตาของเขายังมองเธอแบบหวานหยดย้อย จนคนที่ถูกมองรู้สึกประหม่าไปหมดแล้ว

"ฉันจะกลับเข้าไปหาลูก" ทอรุ้งลุกขึ้นกำลังจะเดินไป..แต่ไม่ทัน "อุ๊ย ปล่อยนะดิน" หญิงสาวมองซ้ายมองขวา เพราะตอนนี้เขาคว้าร่างของเธอมานั่งลงที่ตัก

"ไม่กินของหวานก่อนเหรอ"

"ไม่" แค่สายตาของเขาก็หวานจนจะเลี่ยนอยู่แล้ว "..กลัวอ้วน" เธอตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย นี่ขนาดพูดให้ปกติที่สุดแล้วนะ

"ของหวานอันนี้รับรองกินแล้วไม่อ้วน" ชายหนุ่มชี้มาที่ริมฝีปากของตัวเอง เพื่อสื่อให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

"ไอ้บ้าดิน! ขนลุก ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" ปากตำหนิแต่ใบหน้าหุบยิ้มไม่ลงเลย แทนที่ดินจะปล่อยมือแต่เขากลับค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาใกล้ จนหญิงสาวกลั้นหายใจไว้แล้วหลับตาลง

"ตกลงจะให้ปล่อยหรือว่าจะให้จูบ"

"ไอ้บ้า!" ทอรุ้งเริ่มจะเขินหนักขึ้น เธอแกะมือของเขาออกแล้วรีบเดินกลับมาที่ห้อง ดินไม่ทิ้งโอกาสให้เสียเปล่า เขารีบเดินตามมาติดๆ

มาถึงหญิงสาวก็แทรกตัวไปนอนฝั่งที่เธอจัดเตรียมไว้ โดยมีลูกสาวตัวเล็กๆ นอนคั่นกลาง

"จะนอนแล้วเหรอ" ชายหนุ่มเดินมานั่งลงอีกข้างหนึ่ง เพราะตรงนั้นไม่มีที่ให้เขาแทรกได้เลย

ทอรุ้งไม่ตอบ เธอแกล้งหลับตาลงไม่กล้ามองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ ..ดินเอื้อมมือข้ามลูกมาแล้วก็ลูบผมเธอเบาๆ แต่ก่อนเขามัวทำอะไรอยู่ ทั้งๆ ที่เธออยู่ใกล้สายตาของเขาตลอดเวลา ทำไมเขาถึงมองไม่เห็น

ใช่แล้วทอรุ้งพยายามทำให้เขามองเห็นเธอ แต่เขากลับมองไม่เห็นเธอเลย

ดึกๆ ของคืนเดียวกันนั้น

"แง้~"

"จุ๊จุ๊ ไม่งอแงนะลูกแม่นอนหลับอยู่" ชายหนุ่มรีบอุ้มลูกแล้วพาเดินไปทั่วห้อง เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอตื่น "หนูหิวนมใช่ไหมครับ เดี๋ยวพ่อชงให้นะ" ดินเตรียมของทุกอย่างสำหรับลูกมาพร้อม แต่ตอนนี้จะวางลูกลงก็ไม่ได้เพราะฟ้าใสงอแง มือหนึ่งชงนม อีกมือก็ได้อุ้มลูกพร้อมกับเขย่าตัวลูกเล็กน้อย

"เก่งจังเลยลูกพ่อ" แทนที่จะชมตัวเอง แต่กลับชมลูกที่รอดื่มนมอยู่ ..พอได้นมชงจากพ่อฟ้าใสก็จับขวดนมนั้นยัดใส่ปากแล้วดูดเองแบบรู้งาน

ดื่มนมอยู่เพียงไม่นานเด็กน้อยก็หลับไปในวงแขนของพ่อ เขาก็เลยวางลูกลงให้นอนแบบสบายตัว แต่ไม่ได้วางใกล้แม่ของลูก

เช้าวันต่อมา..

"ดิน! ลูกล่ะ" ทอรุ้งตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าเขากอดเธออยู่ ชายหนุ่มรีบปล่อยเธอออกแล้วหันหลังไปมองหาลูก ตอนนี้ฟ้าใสกำลังนั่งมองมาที่พ่อกับแม่ ริมฝีปากของเด็กเบะขึ้นมาแบบจะร้องไห้

"โอ๋~ ไม่ร้องนะครับคนดี พ่อก็บอกแล้วไงถ้าหนูตื่นให้ปลุกพ่อด้วย" ชายหนุ่มรีบยื่นมือไปจะอุ้มลูก แต่ฟ้าใสกระโดดเข้ามาหาแม่เพราะหวงที่เห็นพ่อกอดแม่ แถมยังงอนให้พ่ออีกที่ไม่กอดตัวเองด้วย

"แล้วลูกจะพูดรู้เรื่องไหม ดีนะที่ลูกไม่ตกเตียง ทำไมให้ลูกนอนข้างแบบนั้นล่ะ"

"กลับมาแล้วเหรอลูก" เดือนได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านก็เลยออกมาดู

"ค่ะแม่ แม่มาถึงนานหรือยังคะ"

"ก็มาถึงตั้งแต่เมื่อวานนี้แหละ"

พอดินเอาลูกนอนเสร็จเขาก็ออกมาจากห้อง เธอก็เลยเดินเข้าไปในห้องเพื่อดูลูกต่อ

ดินขับรถมาจอดไว้ที่บ้าน แล้วก็ถือข้าวของเครื่องใช้ของลูกกลับมาส่งที่บ้านของเธอ

"พรุ่งนี้ค่อยมาเก็บก็ได้นายไปพักเถอะ" ทอรุ้งอาบน้ำออกมาก็เห็นว่าเขากำลังเตรียมขวดนมและของใช้ลูกไว้ เผื่อว่าฟ้าใสตื่นมาหิวจะได้ชงให้เลย

"ทำใกล้เสร็จแล้ว" เขาพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง และแทบจะละสายตาไปจากเธอไม่ได้ "แต่ก่อนไม่เห็นชอบใส่ชุดแบบนี้เลย" ถึงแม้จะเป็นชุดนอนเขาก็เริ่มจะขัดใจ

"นั่นมันแต่ก่อน" ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินไปนั่งลงที่หน้าตู้กระจก เพื่อที่จะทาครีมเตรียมเข้านอน

ที่ทอรุ้งกล้าใส่ชุดนี้เพราะไม่คิดว่าเขาจะกลับเข้ามาอีก และชุดที่เธอสวมใส่ถ้าเรียกกันภาษาสมัยนี้ก็คือชุดนอนไม่ได้นอน

"ถ้าออกไปก็ปิดไฟให้ด้วย" หญิงสาวเดินไปห่มผ้าให้ลูกสาวที่นอนอยู่บนเปลสำหรับเด็ก แล้วเธอก็นอนลงที่เตียงพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้

แต๊บ! แอดดดด~ เสียงปิดไฟและปิดประตู ..จากที่แกล้งนอนหลับตาอยู่เธอก็ลืมตาขึ้น และตอนนี้ในห้องก็มืดมาก คนร่างบางลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง เปิดผ้าม่านออก แค่อยากจะมองดูตอนเขากลับเข้าบ้าน

"มองอะไร"

"กรี๊ด อืมม" หญิงสาวตกใจเพราะเสียงเขาอยู่ข้างหลังเธอนี่เอง แต่ดินรีบปิดปากเธอไว้ก่อนที่พ่อกับแม่ของเธอจะได้ยินเสียงกรี๊ดนั้น "อื้อออ!!" สิ่งที่เขาใช้ปิดไม่ใช่มือ แต่เป็นปากของเขาเอง