คนเสเพล นิยาย บท 50

ขณะที่นั่งรถมาด้วยกัน เธอก็แอบมองเขาผ่านกระจกหน้ารถ ทอรุ้งไม่เข้าใจว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่ เพราะสิ่งที่เขาทำมันยิ่งกว่าการเปิดตัว ในเมื่อเลิกกันแล้ว ทำไมถึงทำแบบนี้ เขาจะปล่อยให้มันเป็นความลับไปเลยก็ได้ ..หรือว่า?? คิดมาถึงตรงนี้ หญิงสาวถึงกับหันขวับไปมองหน้าคนที่กำลังขับรถอยู่

เขากลัวเราหาพ่อใหม่ให้กับฟ้าใสเหรอ? นี่แหละมันคือสิ่งที่เธอคิด เขาคงกลัวว่าภาณุจะเข้ามาเป็นพ่อใหม่ของฟ้าใส ก็เลยหาเรื่องกีดกันแน่เลย

"มีอะไร" ถึงแม้ใบหน้าหล่อนั้นจะมองตรงไป แต่ดินก็สัมผัสได้ว่าตอนนี้เธอกำลังมองเขาอยู่

"เปล่า"

"แปลกคน"

นั่งรถแบบเงียบๆ ไปได้สักพักก็เห็นว่าเขากำลังออกนอกเส้นทาง เพราะมันไม่ใช่ทางกลับบ้าน

"ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่ นายจะไปไหน"

"พรุ่งนี้วันหยุด และวันนี้ก็เป็นวันเกิดฟ้าใส"

"นายหยุดแต่ฉันไม่ได้หยุดนี่" ถ้าแผนกไหนมีโอทีวันหยุดก็จะได้สองแรง เพราะพวกเธอไม่ได้ทำรายเดือนยังเป็นรายวันอยู่

"เรื่องนั้นไม่ต้องไปสนใจ" เขาเป็นผู้จัดการทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

ที่จริงมีหลายบริษัทที่ติดต่อดินมาทำงานด้วย เพราะเขาได้เกียรตินิยมอันดับ 1 ถึงแม้ว่าชั่วโมงเรียนจะไม่พอ แต่คณะกรรมการของมหาวิทยาลัยก็ยังเลือกเขา เพราะรุ่นนั้นไม่มีใครเหมาะสมเท่าดินอีกแล้ว และถ้าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอทำงานอยู่ เขาก็คงไม่เลือกมาทำงานด้วย

"แล้วนายจะไปไหน" พอบอกว่าเป็นวันเกิดของลูก เธอก็เลยเสียงอ่อนลง เพราะตลอดทั้งปียังไม่เคยพาลูกไปเที่ยวไหนจนถึงวันเกิด

"นั่งหยอกลูกไปเถอะน่าา"

"อย่าไปไกลนะเสื้อผ้าไม่ได้เอามาสักคน"

ถ้าเธอสังเกตคงเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเขา

ดินใช้เวลาขับรถอยู่ร่วมสามถึงสี่ชั่วโมงได้..กว่าจะมาถึงก็ค่ำมืดมาก และแม่กับลูกก็หลับไปตั้งแต่ชั่วโมงแรกแล้ว

"เข้าห้องกัน" ชายหนุ่มเปิดห้องแล้วก็เดินกลับมาตามเธอกับลูกในรถ

หญิงสาวงัวเงียลืมตาขึ้นมา "ที่นี่ที่ไหน"

"อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยส่งลูกมาก่อน แล้วเธอก็ไปเอากระเป๋าหลังรถ"

"กระเป๋าหลังรถ? หมายความว่ายังไง??"

"อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวลูกตื่น แล้วเดินตามมาล่ะ" ชายหนุ่มรีบอุ้มลูกสาวเดินนำหน้าไปก่อน แต่ก็ไม่เดินเร็วกลัวว่าเธอจะไม่รู้ว่าอยู่ห้องไหน

"ไอ้บ้าดิน!!" พอเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าเธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเขาเตรียมการไว้แล้ว เพราะเสื้อผ้ามีทั้งของเธอของลูกและของเขา

ทอรุ้งหิ้วกระเป๋าแล้วเดินตามไปที่ห้อง

"นายเปิดแค่ห้องเดียวเหรอ"

"จะเปิดทำไมหลายห้อง"

"แต่เรา..."

"ขออยู่แบบนี้สักพักก่อนได้ไหม" เสียงนั้นฟังแล้วนิ่มนวลชวนฝันมาก จนทำให้คนฟังเคลิ้มลืมสิ่งที่กำลังจะพูดต่อ

ทำไมเธอจะไม่อยากอยู่ในอ้อมกอดของเขาแบบนี้ล่ะ หญิงสาวก็เลยหยุดสิ่งที่กำลังคิดจะพูดไว้ก่อน ขอตักตวงความสุขไว้กับตัวเองให้มากกว่านี้

เพียงไม่นานอาหารที่สั่งไว้ก็ถูกยกออกมาบริการ ถึงแม้เธอจะพยายามแกะมือเขาออกเพราะอาย แต่เขาก็ยังกอดรัดไว้แน่น

ดินเป็นคนที่หล่อมาก สาวๆที่ไหนเห็นก็รุมหลงในความหล่อของเขา แต่ดินมีข้อเสียอย่างหนึ่งคือเขาไม่เจ้าชู้(ข้อเสียสำหรับสาวๆ) เขาปล่อยให้ผู้หญิงเข้ามาในใจได้ทีละคน จนกว่าพวกเธออยากจะออกไปเอง เขาพยายามแล้วที่จะลืมแม่ของลูก เพราะเธอเลือกที่จะไป แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งคิดถึง ดินบอกตัวเองว่าที่คิดถึงเธอคงเพราะเป็นแม่ของลูก แต่พอได้มาใกล้เธออีกครั้ง เขากลับไม่อยากจะปล่อยเธอไป

"หิวข้าวแล้ว" ถ้าปล่อยให้เขากอดนานกว่านี้ มีหวังเธอคงช็อกตายแน่หัวใจเต้นแรงขนาดนี้

"หิวแล้วเหรอ ถ้างั้นก็ไปกินข้าวก่อน" ชายหนุ่มยอมปล่อยแล้วก็พาเธอมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร ซึ่งอยู่ตรงจุดชมวิวนั้น

"กลางคืนยังสวยขนาดนี้ ตอนเช้าคงจะสวยมากเลยเนาะ" ทานไปด้วยชมวิวไปด้วย เธออยากจะโฟกัสไปที่จุดอื่นนอกจากตัวเขามากกว่า

"สวยสิ"

ได้ยินคำนี้อดไม่ได้ที่จะมองสบตา ที่เขาพูดหมายถึงวิวหรือเรา เพราะดวงตานั้นส่งประกายมาที่เธออย่างเดียว

"อาหารที่นี่ก็อร่อยนะ" หญิงสาวรีบตักอาหารใส่ปาก เพราะอายสายตาที่เขามองมา จะมองอะไรนักหนารู้จักกันตั้งแต่เด็กทำไมไม่เคยเห็นเขามองด้วยสายตาแบบนี้สักที

"จะสั่งเพิ่มไหมล่ะ" เขาเห็นว่าเธอตั้งใจทานมากคงจะอร่อยจริงๆ

"แค่นี้ก็กินให้หมดก่อนเถอะ นายไม่กินหรือไง" ..มัวแต่มองอยู่นั่นแหละ