คนเสเพล นิยาย บท 49

"??" ทอรุ้งมองกลับไปทันทีที่ได้ยินเสียงเขาคุยกับลูก หญิงสาวไม่กล้าเดินเข้าไปหา เพราะกลัวเขาจะกลัวคนที่ทำงานรู้ว่าเธอเป็นแม่ของลูก

ชายหนุ่มพูดกับลูกเสร็จก็เงยหน้าขึ้น และก็มองไปทั่ว เพราะตอนนี้พนักงานที่ทำงานออฟฟิศกำลังทยอยกันจะออกไปทานข้าว หลายคนต่างก็หยุดมองเขากับลูกแบบเอ็นดู

"อ้าว..คุณแม่น้องฟ้าใสนี่ครับ" สายตาคมมองมาหยุดอยู่ที่ทอรุ้ง ซึ่งเธอก็มองกลับไปเช่นกัน ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้น แล้วมองซ้ายมองขวา เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าหลายคนที่กำลังมองเขากับลูกอยู่

สิ่งที่ผู้จัดการดินพูดออกมา มันทำให้เป้าหมายการมองนั้นเปลี่ยนไป ทุกคนต่างก็มองมาที่ทอรุ้งไม่เว้นแม้แต่เลขาที่เพิ่งจะไล่เธอไป

เสียงฟ้าใสงอแงขึ้น แล้วยื่นมือจะให้แม่อุ้ม ทอรุ้งรีบตรงเข้าไปหาลูก

"หนูมาที่นี่ได้ยังไง นายพาลูกมาทำไม" หญิงสาวพูดเพียงแค่เบาๆ แต่สายตาของเธอมองเขาแบบหนักหน่วงมาก

"ย่าไม่ค่อยสบาย ก็เลยไม่อยากให้แกอยู่ใกล้ ส่วนตากับยายกำลังกลับมา บอกว่ามาถึงจะมารับกลับไปด้วย" เขาพูดออกมาตรงนั้น และก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ธรรมดา ไม่ได้กลัวว่าใครจะได้ยินเลย

ทอรุ้งไม่รู้จะพูดอะไรดี ถ้าบอกว่าแม่ไม่สบายเธอก็ไม่อยากให้ลูกอยู่ใกล้เหมือนกัน เพราะถ้าฟ้าใสไม่สบายตามไปด้วยคงจะลำบาก

"แล้วนี่นายจะพาลูกไปไหน"

"จะพาลูกไปกินข้าว แกคงหิวข้าวแล้ว"

"ไม่ต้องไปหรอกเดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้ นายพาลูกเข้าไปในห้องเถอะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็หันหลังให้ เธอรู้ดีว่าต้องเป็นเป้าสายตาของทุกคนแน่ ก็เลยไม่มองหน้าใครเลย

ทอรุ้งซื้ออาหารสำหรับลูก แล้วยังซื้อเผื่อพ่อของลูกมาด้วย เพราะกว่าตากับยายจะกลับมาถึงก็คงจะบ่ายกว่าๆ

"เออ.. คุณเลขาคะ"

"เชิญเข้าไปข้างในได้เลยค่ะ" บังอรรีบลุกขึ้น แล้วเดินไปเปิดประตูห้องของท่านประธาน เพื่อให้ทอรุ้งเข้าไปได้สะดวก

"ขอบคุณค่ะ" ทอรุ้งโค้งใบหน้าเพื่อเป็นการขอบคุณเล็กน้อย เพราะมือของเธอตอนนี้ไม่ว่างเลย

"ฟ้าใสครับแม่มาแล้ว" พ่อพูดกับลูกเบาๆ

พอประตูปิดลงทอรุ้งรีบเดินเข้ามา

"อันนี้ของนาย" หญิงสาวยื่นไปให้เขากล่องหนึ่ง "นายทานซะเดี๋ยวฉันจะป้อนลูกเอง"

"แล้วเธอไม่กินด้วยกันเหรอ"

"ฉันกินกับลูกก็ได้" ทอรุ้งซื้อข้าวผัดมาให้ลูก เพราะฟ้าใสคงกินคนเดียวไม่หมดอยู่แล้ว

"นายทำแบบนี้ไม่กลัวคนจะรู้เหรอ"

"รู้เรื่องอะไร"

"ก็รู้ว่านายมีลูกแล้ว"

"มันก็เป็นความจริงอยู่แล้วนี่ทำไมต้องกลัวด้วย"

"แต่นายเป็นถึงผู้จัดการ อนาคตของนายยังอีกไกล"

"เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าทอรุ้ง อนาคตของฉันก็คือ..." ดินกลั้นใจแล้วหลับตาลง เขาเกือบเผลอพูดไปว่าอนาคตของเขาคือเธอกับลูก แต่เธอไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว คงเหลือแต่ลูก "ก็นอนหลับอยู่นี่ไง" ใช่แล้วตอนนี้ทอรุ้งกำลังกล่อมลูกนอนกลางวัน และฟ้าใสก็หลับไปแล้ว

เพียงไม่นานเสียงเตือนเข้างานก็ดังขึ้น

"ฉันต้องรีบไปแล้ว" หญิงสาวค่อยๆ ขยับลูกออกจากตัก เพื่อจะวางนอนลงที่โซฟา

เขาไม่ได้ห้ามที่เธอจะไป เพราะเขาไม่มีสิทธิ์รั้งเธออยู่แล้ว ในเวลานี้เขาคงทำได้แค่มองตามจนประตูบานนั้นปิดลง

แผนกบี..

ทอรุ้งกลับเข้ามาในแผนกทุกคนต่างก็มองตั้งแต่ที่เธอเดินพ้นประตูเข้ามาแล้ว

หญิงสาวเริ่มมองสายตาเพื่อนร่วมงาน เธอรู้แหละว่าเรื่องของเธอต้องถูกพูดถึง แต่ไม่คิดว่าจะมาถึงที่แผนกเร็วขนาดนี้ ..หรือที่มองเพราะมีอะไรติดหน้าเราหรือเปล่า

"ครับ"

"คือฉัน.." เธอต้องขอโทษเขาไหม หญิงสาวสำนึกผิดที่ไม่ได้บอกความจริงไปทั้งหมด แต่ทุกคนก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวที่ไม่อยากให้ใครรู้อยู่แล้วนี่

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับทำงานเถอะ" ภาณุรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาไม่ได้ถามเองนี่ว่าใครเป็นพ่อของลูกเธอ และตอนนี้เขาพอจะรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงไม่เปิดใจรับคนใหม่เข้ามา เพราะพ่อของลูกเพอร์เฟคขนาดนี้

เย็นวันเดียวกัน..

ทอรุ้งออกมาที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ เห็นว่าหลายคนกำลังมองไปที่จุดเดียวกัน เธอก็เลยมองตามไป ภาพที่เห็นเขากำลังอุ้มลูกออกมาที่รถ

หญิงสาวก็เลยยังไม่เอามอเตอร์ไซค์ออก เธอรีบเดินตรงไปหาเขาก่อน "ไหนบอกว่าพ่อกับแม่จะมารับหลานไง"

ชายหนุ่มที่เพิ่งจะวางลูกไว้เงยหน้าขึ้นมองแบบแปลกใจ "ท่านยังมาไม่ถึงเลย"

"พ่อกับแม่เป็นอะไรหรือเปล่า" มือเรียวควักเอาโทรศัพท์ออกมาเพื่อที่จะโทรหาพ่อ

"เราโทรไปแล้ว"

"ท่านว่ายังไงบ้าง"

"ค่อยมาคุยกันบนรถ"

"แต่มอเตอร์ไซค์.."

"จะให้ลูกนั่งคนเดียวเหรอ ตอนมาแกก็เกือบจะโดดลงจากเบาะรถอยู่แล้ว"

ทอรุ้งก็เลยจำเป็นต้องได้ทิ้งรถมอเตอร์ไซค์ไว้ที่บริษัท แล้วเดินอ้อมไปนั่งฝั่งเดียวกับลูกสาว

พอรถเคลื่อนตัวออกมาเท่านั้นแหละ หลายคนที่แอบมองอยู่ต่างก็หันหน้าเข้าหากัน....