คนเสเพล นิยาย บท 48

ดินมองตามแม่ของลูกออกไป ด้วยหัวใจที่ว้าเหว่ เมื่อรู้ว่าเธอกำลังเปิดใจให้ผู้ชายคนใหม่เข้ามาแทนที่ เขากลับมาช้าเกินไปใช่ไหม

ที่ดินจากไปเพื่ออยากสร้างอนาคต และอนาคตของเขากำลังไปได้สวย เพราะเขาจะต้องไปดูงานที่ต่างประเทศ บางครั้งอาจจะได้ทำที่นั่นเลย แต่เขาเลือกที่จะปฏิเสธ เพราะไม่อยากไปไกลครอบครัวมากเกินไป เขาจึงตัดสินใจกลับมา แต่ไม่คิดว่ามันจะช้าไป

"ขาหนูถูกอะไรมาลูก"

ขณะที่ดินกำลังคิดอะไรอยู่ในห้องก็ได้ยินเสียงทอรุ้งพูดกับลูกสาว ชายหนุ่มรีบออกมาดู

"จะถูกอะไรล่ะก็ดื้อน่ะสิ อยากจะหัดเดิน และไม่อยากให้ย่าพยุงก็เลยล้ม"

"ไหนพ่อดูซิ"

ฟ้าใสเห็นพ่อเดินมาก็รีบยื่นมือไปให้พ่ออุ้ม ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของแม่

"หนูกลับบ้านกับแม่ก่อนลูกเดี๋ยวแม่ล้างแผลให้" ถึงแม้แผลจะเล็กน้อยแต่เธอก็ ประคบประหงมลูกมาก

"เดี๋ยวพ่อพาไป" ชายหนุ่มเห็นลูกอยากจะมาหาตัวเองก็เลยอุ้มแล้วพาเดินมาที่บ้านของเธอ

"วางลูกไว้ตรงนั้นแหละเดี๋ยวฉันทำเอง นายมีอะไรก็กลับไปทำเถอะ"

"ไม่มีอะไรแล้ว จะอยู่กับลูก"

"ไม่ได้"

"ทำไม กลัวใครเห็น..ที่นี่ไม่มีหัวหน้าคนนั้นสักหน่อย"

"ไม่ต้องดึงคนอื่นมาเกี่ยวข้องได้ไหม"

"แตะต้องไม่ได้เลยหรือไง"

"ใช่"

ได้ยินคำตอบแบบนั้นเขาก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ประตู

"แง๊~" ฟ้าใสเห็นพ่อเดินไปก็ร้องไห้ตาม

"หนูจะร้องทำไมลูกแม่อยู่นี่ทั้งคน" หญิงสาวเดินเข้าไปโอ๋ลูก

"งื้อออ~" แต่ดูเหมือนฟ้าใสจะอยากไปกับพ่อมากกว่า

"ไม่ร้องนะครับพ่อกลับมาแล้ว" เดินไปถึงประตูหน้าบ้านยังได้ยินเสียงลูกร้องไห้อยู่ดินก็เลยเดินกลับมา

"จะกลับมาทำไมเดี๋ยวลูกก็หยุดแล้ว"

"มาหาพ่อดีกว่าอย่าคุยกับคนพาลเลย" ชายหนุ่มอุ้มลูกขึ้นพออุ้มเท่านั้นแหละฟ้าใสก็หยุดร้อง

"ใครพาล!"

"ยังไม่รู้ตัวอีก" เขาพูดพึมพำเหมือนพูดกับลูก แต่แม่ของลูกก็ได้ยิน

"นายดิน!" ทอรุ้งทำหน้าบึ้งตึงขึ้น แล้วเดินมาแย่งลูก

"แง๊!!" ฟ้าใสกอดคอพ่อไว้แน่น

"ถ้างั้นก็อยู่กับพ่อไปเลย แม่งอนแล้ว" ทอรุ้งแกล้งงอนลูก พอฟ้าใสเห็นท่าทางของแม่ เด็กก็เบะปากอีกครั้ง

"โอ๋... แม่แค่พูดเล่นค่ะลูก ไม่ร้องนะ" ทั้งสองก็เลยต้องได้อยู่ในห้องนั้นกับลูกไปก่อน จนกว่าฟ้าใสจะหลับ

สายตาคมมองจ้องเธอที่นอนหลับอยู่ กล่อมลูกนอน แต่แม่กลับหลับก่อน

เช้าวันต่อมา..

"ปล่อยนะดิน" หญิงสาวตื่นขึ้นมาก็อยู่ในอ้อมกอดของเขา ส่วนลูกนอนอยู่ในเปล

"จุ๊จุ๊ อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวลูกตื่น"

"ตื่นก็ตื่นไปสิ นายมากอดฉันทำไม เอามือออกเดี๋ยวนี้นะ"

ใบหน้าคมยกยิ้มขึ้นพร้อมกับค่อยๆ ปล่อยมือออก เมื่อคืนนี้นอนกอดเธอมาทั้งคืน คิดไว้แล้วถ้าตื่นมาคงต้องโวยวายแน่

ทั้งสองคุยกันเสียงดังจนทำให้ฟ้าใสตื่น พอตื่นแล้วฟ้าใสก็งอแงตามพ่อกลับบ้านไป ส่วนแม่ก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะต้องขับมอเตอร์ไซค์ไปทำงาน

ขับรถเกือบชั่วโมงได้ก็มาถึงบริษัท

"หัวหน้ามาทำอะไรตรงนี้คะ"

หญิงสาวนั่งฟังที่เพื่อนๆ กำลังพูดคุยกันถึงลูกสาวของผู้จัดการ บอกว่ากำลังน่ารักน่าชัง

ใกล้เที่ยงวันเดียวกันนั้น..

"วันนี้ผมขอ.."

"ฉันขอตัวนะคะ" ทอรุ้งยังไม่รอฟังเลยว่าภาณุจะพูดอะไร

"เอ้าา..ว่าจะขอไปทานข้าวเที่ยงด้วยสักหน่อย"

ทอรุ้งรีบเดินมายืนรอตรงทางออก เพราะถ้าเวลาพักเที่ยงหรือเลิกงานจะมีเสียงกระดิ่งดังขึ้นเพื่อปล่อยพนักงานออกไปทานข้าว

หลายคนต่างก็มอง ธรรมดาไม่ค่อยเห็นทอรุ้งมายืนรอเหมือนเพื่อน เพราะส่วนมากเธอจะให้เพื่อนออกไปก่อนแล้วค่อยตามไปทีหลังเพราะไม่ชอบคนแออัด

เสียงสัญญาณดังขึ้น หลายคนต่างก็เดินออกไปจากแผนก ตรงไปที่โรงอาหารหรือไม่ก็ร้านอาหารที่อยู่ด้านหน้า แต่ทอรุ้งไม่ได้ไปทางเดียวกับเพื่อน เธอเดินตรงไปที่ห้องของผู้จัดการ โรงงานนี้มีแค่ชั้นเดียว แต่เป็นโรงงานที่กว้างใหญ่ เพราะต้องเก็บสินค้าไว้ในโกดังของโรงงานนี้ด้วย

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวกล่าวสวัสดีเลขาหน้าห้องของผู้จัดการ

"สวัสดีค่ะ มีอะไรหรือคะ"

"ผู้จัดการอยู่ข้างในใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะมีธุระกับผู้จัดการเหรอคะ" เลขาถามพร้อมกับมองป้ายชื่อที่ติดอยู่หน้าอก ก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอทำงานแผนกไหน

"ฉันได้ยินคนพูดว่าวันนี้ผู้จัดการพาลูกมาด้วยเหรอคะ"

"คะ?..เออ..ค่ะ"

"ฉันขอเข้าไปข้างในหน่อยได้ไหมคะ"

"ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณมีธุระจะเข้าพบผู้จัดการ ต้องยื่นเรื่องมาก่อนค่ะ"

"แต่ฉัน.." เธอเป็นแค่พนักงานธรรมดา ถึงแม้ยื่นเรื่องมาก็หาเหตุผลไม่ได้ว่าจะเข้าหาผู้จัดการเรื่องอะไร และตอนนี้มีแต่คนมองมาที่เธอ

แกร็ก~ แต่ทันใดนั้นประตูห้องของผู้จัดการก็ถูกเปิดออกจากคนที่อยู่ด้านใน

"เดี๋ยวพ่อพาออกไปทานอะไรอร่อยๆ นะครับ"