คนเสเพล นิยาย บท 52
สรุปบท บทที่ 51: คนเสเพล
สรุปเนื้อหา บทที่ 51 – คนเสเพล โดย ชะนีติดมันส์
บท บทที่ 51 ของ คนเสเพล ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ชะนีติดมันส์ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ร่างกายของเธอคล้อยตามเขาไปมาก แต่ห้วงหนึ่งของจิตใจบอกให้พอแค่นี้เถอะ จนดินต้องค่อยๆ ปล่อยจูบออกแบบเสียดาย เมื่อสัมผัสได้ว่าเธอไม่อยากให้เขาจูบ
"เราขอโทษ" ชายหนุ่มเอ่ยคำขอโทษในขณะที่ริมฝีปากยังอยู่ใกล้
"นายกลับไปเถอะ" หญิงสาวไม่กล้ามองสบตาเลยด้วยซ้ำถึงแม้ว่าจะอยู่ในความมืดก็ยังพอมองเห็นอยู่
"ขอค้างที่นี่ได้ไหม สัญญาว่าจะไม่ทำอะไร"
"บ้านนายก็อยู่ใกล้แค่นี้จะมาค้างที่นี่ทำไม"
"ก็เพราะบ้านหลังนี้มีเธออยู่ไง"
ดวงตากลมกรอกมองขึ้นสบตา แบบห้ามไม่ได้เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด
"ก็ได้แต่นายต้องออกไปแต่เช้านะอย่าให้พ่อกับแม่เห็น" ว่าแล้วเธอก็เดินไปนอนลงที่เตียง แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ ที่เธอไม่อยากให้พ่อกับแม่เห็นเพราะว่า ทั้งสองเลิกรากันไปแล้ว ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันนอกจากเรื่องลูก และกลัวพวกท่านคิดมากด้วย
"ได้จ๊ะ" ชายหนุ่มรีบเดินมานอนลงข้างๆ แล้วซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน
"จะขยับมาทำไมใกล้ขนาดนี้"
"ใครบอกให้เธอมีผ้าห่มแค่ผืนเดียวล่ะ"
"เอามือออกเดี๋ยวนี้นะ"
"จะให้วางไว้ตรงไหน หมอนข้างก็ไม่มี"
"วางตรงไหนก็ได้ที่ไม่ใช่เอวฉัน"
"กอดนิดเดียวก็ไม่ได้" ชายหนุ่มพูดแค่เบาๆ แล้วก็ยอมปล่อย เพราะกลัวว่าจะถูกไล่ออกจากห้อง
23 : 25 น.
"อึดอัด" หญิงสาวเผลอหลับไปครู่หนึ่ง ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกได้ว่าถูกเขากอดแน่นเลย
"อย่าเสียงดังสิจะนอน"
"ดิน!" หญิงสาวสะดุ้งเมื่อมือของเขาขยับต่ำลงไป
ที่จริงดินครึ่งหลับครึ่งตื่น พอถูกกวนมือหนาก็เลยขยับลงไปแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่พอไปโดนอะไรบางอย่างเข้า..
"หือ?" เขาคิดว่าเธอไม่ใส่แค่เสื้อชั้นใน แต่นี่กางเกงชั้นในก็ไม่ได้ใส่เหรอ
"เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะ!"
"ใส่แบบนี้นอนทุกคืนเลยเหรอ"
"จะใส่แบบไหนนอนมันก็เรื่องของฉันสิ" ..ถามบ้าๆ คนจะนอนจะใส่อะไรก็เรื่องของเขาสิ
"ไอ้นั่นเคยวีดีโอคอลมาหากลางคืนไหม" น้ำเสียงของเขาเริ่มพูดจริงจังมากขึ้น
"ไอ้ไหน"
"ก็ไอ้หัวหน้านั่นไง" นี่แหละคือสิ่งที่ขัดใจ เพราะถ้าเธอใส่แบบนี้แล้วคุย Video Call กับคนที่เธอกำลังคบหาดูใจอยู่ มันก็เห็นหมดน่ะสิ
"เขาจะโทรมาหาฉันทำไม"
"กำลังคบกับมันอยู่ไม่ใช่เหรอ" เขารู้ดีว่าถ้าคนคบกัน ต้องมีบ้างแหละที่จะแชทหากันในเวลากลางคืน
"?!!?" ทอรุ้งกัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่ต่อปากต่อคำด้วยดีกว่า จะคิดยังไงก็เชิญคิดไปเลย คนร่างบางหันหลังให้แบบไม่พอใจกับสิ่งที่เขาคิด
แต่ถูกเขาจับพลิกตัวให้กลับหันมาใหม่อีกครั้ง "ทำไมไม่ตอบ"
"ไม่อยากพูดกับคนพาล"
"รู้ไหมถ้าใส่แบบนี้คุยกับผู้ชายคนอื่นเขาจะคิดยังไง"
"จะคิดยังไงก็ช่างเขาสิในเมื่อฉันก็เป็นโสดนี่"
"ไม่อยากโสดไหมล่ะ" ว่าแล้วใบหน้าคมก็โน้มลงมาปิดปากเธอก่อนที่จะพูดอะไรต่อ
ทอรุ้งไม่ได้ดิ้นรน เธอแค่อยู่นิ่งๆ ปล่อยให้เขาจูบ เพราะกำลังงงกับท่าที และคำพูดที่เขาเพิ่งพูดไป
เสื้อชุดนอนหลุดไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีเมื่อถูกของแข็งกำลังสอดใส่เข้ามาในร่างกาย
"ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"ก็ตกลงกันไว้แล้วไงว่าจะให้ออกไปตอนเช้า"
"ไม่ตกลงอะไรกับนายทั้งนั้น คนพูดไม่เป็นคำพูด ออกไปเลย"
"ไม่เอาจะนอนกับเมีย"
"ใครเมียนาย"
"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม" ดินเริ่มจะจริงจังในคำพูด
"กลับมาเป็นเหมือนเดิม นายหมายถึงกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมอย่างนั้นเหรอ" เพราะเหมือนเดิมของเธอและเขาก็มีแค่คำว่าเพื่อน ยังไม่เคยมีคำว่ารักออกมาสักคำ
"ถ้าเธอยังไม่พร้อมตอนนี้ เราก็ค่อยเป็นค่อยไปกันก่อนก็ได้" เขาคิดว่ามันอาจจะเร็วไป เพราะกลัวเธอรับไม่ทัน และคิดว่าเธอคงมีเรื่องที่ต้องเคลียร์กับ คนที่กำลังคบหาดูใจกันอยู่ในเวลานี้
พูดต่อไปก็กลัวจะทะเลาะกัน ทอรุ้งก็เลยเลือกที่จะหยุดพูดไว้แค่นี้ก่อน ปล่อยให้เขาได้นอนพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้ต้องได้ทำงานแต่เช้า..
เช้าวันต่อมา..
"ดิน!!" ทอรุ้งตื่นขึ้นมายังเห็นเขานอนอยู่ข้างกาย
"อืมม" ดินเปล่งเสียงออกมาเหมือนกับรำคาญเพราะถูกกวนให้ตื่น
"ไหนนายบอกว่าจะออกไปแต่เช้าไง สายแล้วนะตื่นเดี๋ยวนี้เลย"
"สายแล้วเหรอ" ร่างหนาค่อยๆ ลุกขึ้นแบบงัวเงีย
"เดี๋ยวนะนั่นนายจะทำอะไร" ทอรุ้งถามขึ้นเมื่อเห็นเขาเดินไปที่ประตู
"ก็กลับบ้านไง"
"จะกลับแบบนี้ได้ยังไงพ่อกับแม่อยู่ข้างนอก"
"อย่าบอกนะว่าเธอจะให้ฉันออกทางหน้าต่าง?"
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คนเสเพล