คนเสเพล นิยาย บท 62

"มึงไปไหนมา รู้ไหมว่าตอนนี้ กูเป็นขี้ปากชาวบ้านถึงไหนต่อไหนแล้ว!!"

เพี๊ยะ!!

"เฮ๊ย!" ชนกันต์เห็นแบบนั้นเขาก็รีบถอดหมวกกันน็อคออก แล้วรีบทิ้งมอเตอร์ไซค์กระโดดเข้าไปช่วยเธอ ..จนรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คู่ใจล้มไม่เป็นท่า "ใจเย็นก่อนสิครับ" ชายหนุ่มเข้าไปบังเธอที่ยืนกอดอกให้แม่ตีแบบไม่หลบ

"นายกลับไปซะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับผลักร่างของเขาออก

"เดี๋ยวนะ ไอ้นี่มันหน้าคุ้นๆ นะแม่" พี่ชายซึ่งยืนสะใจอยู่ ก็ได้สังเกตผู้ชายที่น้องสาวออกไปด้วย

"เอ่อใช่" แม่ก็เลยได้สังเกตหน้าผู้ชายบ้าง

"ฉันบอกให้นายกลับไปไง ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!" หญิงสาวยังคงไล่และผลักเขาให้ไปที่มอเตอร์ไซค์

"มึงจะรีบไล่ผัวมึงไปไหนวะ" คนที่พูดก็คือพี่ชาย

"เขาไม่ใช่ผัวฉันสักหน่อย พี่อย่ามาปากหมานะ" น้อยครั้งนักที่เธอจะกล้าขึ้นเสียงกับพี่ชายแบบนี้

"อ้าวอีนี่เดี๋ยวกูก็ก้านคอหรอก.. ว่าแต่ผมจำได้แล้วแม่" พอคิดได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครพี่ชายก็รีบหันไปพูดกับผู้เป็นแม่

"แม่ก็จำได้" ที่ทุกคนจำเขาไม่ได้ในทันที เพราะเขาไม่ค่อยสุงสิงกับใครในหมู่บ้าน นอกจากคนที่ไปยืมเงินพ่อของเขา เท่านั้นที่พอจะผ่านตาอยู่บ้าง

"ลูกชายของเสี่ยชนะนี่" แม่กับพี่ชายพูดขึ้นพร้อมกัน

"ไม่ใช่สักหน่อย เขาไม่ใช่" หญิงสาวรีบปฏิเสธออกไปว่าไม่ใช่

ชนกันต์ซึ่งยืนมองดู พอแม่กับพี่ชายของเธอรู้ว่าเขาเป็นใครท่าทางของทั้งสองก็เปลี่ยนไป

"แกจะเอาน้องสาวฉันไปกินที่อื่นแบบนี้แล้วมาส่งไม่ได้นะ ให้ผู้ใหญ่มาพูดสู่ขอให้เรียบร้อย" เริ่มจะเข้าทางพี่ชาย

"พี่ธง! ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"

"ไม่ได้เป็นได้ยังไง หนีออกจากบ้านไปกับมันตั้งกี่คืนแล้ว ไม่ใช่ในท้องของแกมีกุมารทองแล้วเหรอ"

"เดี๋ยวก่อนนะครับ ผมกับลูกสาวของคุณเรายังไม่.."

ชนกันต์พูดยังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำพี่ชายของเธอก็รีบพูดแทรกขึ้นก่อน "มึงจะบอกว่ายังไม่มีอะไรกับน้องกูใช่ไหม กูเป็นผู้ชายทำไมกูจะดูไม่ออก ..แม่ผมว่าไปแจ้งตำรวจดีกว่า"

"ทำไมต้องไปแจ้งตำรวจด้วย พี่ธงหยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ นายก็ไปสักทีสิ!"

"มึงจะไล่อะไรเขานักหนาวะ แม่เอาไม้เรียวมาซิ เดี๋ยวผมจะจัดการกับอีน้องใจแตกคนนี้เอง" ว่าแล้วธงก็คว้าเอาไม้จากมือของแม่มา แล้วกำลังจะฟาดใส่น้องสาว ชนกันต์ก็รีบดึงร่างของเธอให้มาหลบอยู่ด้านหลัง

"คุยกันดีๆ ก่อนสิครับ ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย"

"ถ้าไม่อยากให้เรื่องถึงตำรวจ ก็ให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอลูกสาวฉันให้เรียบร้อย"

"สู่ขอเลยเหรอครับ?" ..อะไรวะเนี่ยงานเข้ากูจนได้

"ทำไมต้องสู่ขอด้วยแม่ ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แค่ฉันติดรถเข้ามา" นี่แหละคือสิ่งที่แพรไหมไม่อยากให้เขามาส่งถึงบ้าน และเหตุการณ์ที่เธอกลัวมันก็เกิดขึ้นจนได้

"อมพระมาพูดก็ไม่มีใครเชื่อมึงหรอกอีไหม ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวก็หุบปากไป ..แม่พูดต่อเลยครับ"

"สักหนึ่งล้านดีไหม"

"หนึ่งล้านจะไปพออะไรแม่ หนี้สินของเราก็เกือบจะสองล้านแล้ว..เอาแบบนี้แล้วกัน" ประโยคต่อไปธงหันมาพูดกับชนกันต์ที่เอาแต่จ้องมอง "ค่าสินสอดน้องสาวกูห้าล้านบาท"

สายตาของเขาจากที่มองพี่ชายกับแม่ของเธออยู่ ก็ได้กรอกมองมาที่เธอ ซึ่งยืนทำอะไรไม่ถูก

"สงสัยว่าพวกคุณคงต้องได้ไปฟ้องเอาแล้วล่ะครับ..ผมไปนะ"

วันต่อมา..

ไม่มีบ้านหลังไหนที่ไม่รู้ข่าวเรื่องที่แพรไหม ไปนอนค้างอ้างแรมกับชนกันต์ลูกชายของเสี่ยชนะชัย เพราะมันเป็นฝีมือการปล่อยข่าวของธงพี่ชายเธอ

และข่าวนี้ก็ดังไปถึงเสียชนะชัย

"งามหน้าไหมล่ะ ครอบครัวผู้หญิงเขาจะเอาเรื่อง แกยังคงลอยหน้าลอยตาแบบไม่ทุกข์ร้อน" ในเย็นวันนั้นเสี่ยชนะชัยโทรตามลูกชายให้กลับมา เพราะคำที่ชาวบ้านพูดมามันทำให้เสี่ยเสียหน้ามาก

"ทีแรกผมคิดว่าครอบครัวนั้นจะจับพ่อ หึ!! แต่ที่ไหนได้.."

"ก็แกเองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าเป็นแฟนกับหนูแพรไหม แล้วยังหอบหิ้วลูกสาวเขาไปด้วย ถ้าปล่อยให้พ่อจัดการก็คงจบแล้ว"

"พ่อมีธุระจะคุยกับผมแค่นี้ใช่ไหม ผมจะได้กลับไปงานศพแม่ของเพื่อน"

"อย่าปล่อยให้เรื่องนี้ถึงตำรวจ แกรู้ไหมว่าพ่อทำธุรกิจอะไร อย่าให้ตำรวจเข้ามายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวเราเด็ดขาด"

"ถ้าพ่อไม่อยากจะให้ตำรวจเข้ามายุ่งเกี่ยว พ่อก็เอาเงินห้าล้านไปพวกเขาสิ"