"มึงไปไหนมา รู้ไหมว่าตอนนี้ กูเป็นขี้ปากชาวบ้านถึงไหนต่อไหนแล้ว!!"
เพี๊ยะ!!
"เฮ๊ย!" ชนกันต์เห็นแบบนั้นเขาก็รีบถอดหมวกกันน็อคออก แล้วรีบทิ้งมอเตอร์ไซค์กระโดดเข้าไปช่วยเธอ ..จนรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คู่ใจล้มไม่เป็นท่า "ใจเย็นก่อนสิครับ" ชายหนุ่มเข้าไปบังเธอที่ยืนกอดอกให้แม่ตีแบบไม่หลบ
"นายกลับไปซะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับผลักร่างของเขาออก
"เดี๋ยวนะ ไอ้นี่มันหน้าคุ้นๆ นะแม่" พี่ชายซึ่งยืนสะใจอยู่ ก็ได้สังเกตผู้ชายที่น้องสาวออกไปด้วย
"เอ่อใช่" แม่ก็เลยได้สังเกตหน้าผู้ชายบ้าง
"ฉันบอกให้นายกลับไปไง ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!" หญิงสาวยังคงไล่และผลักเขาให้ไปที่มอเตอร์ไซค์
"มึงจะรีบไล่ผัวมึงไปไหนวะ" คนที่พูดก็คือพี่ชาย
"เขาไม่ใช่ผัวฉันสักหน่อย พี่อย่ามาปากหมานะ" น้อยครั้งนักที่เธอจะกล้าขึ้นเสียงกับพี่ชายแบบนี้
"อ้าวอีนี่เดี๋ยวกูก็ก้านคอหรอก.. ว่าแต่ผมจำได้แล้วแม่" พอคิดได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครพี่ชายก็รีบหันไปพูดกับผู้เป็นแม่
"แม่ก็จำได้" ที่ทุกคนจำเขาไม่ได้ในทันที เพราะเขาไม่ค่อยสุงสิงกับใครในหมู่บ้าน นอกจากคนที่ไปยืมเงินพ่อของเขา เท่านั้นที่พอจะผ่านตาอยู่บ้าง
"ลูกชายของเสี่ยชนะนี่" แม่กับพี่ชายพูดขึ้นพร้อมกัน
"ไม่ใช่สักหน่อย เขาไม่ใช่" หญิงสาวรีบปฏิเสธออกไปว่าไม่ใช่
ชนกันต์ซึ่งยืนมองดู พอแม่กับพี่ชายของเธอรู้ว่าเขาเป็นใครท่าทางของทั้งสองก็เปลี่ยนไป
"แกจะเอาน้องสาวฉันไปกินที่อื่นแบบนี้แล้วมาส่งไม่ได้นะ ให้ผู้ใหญ่มาพูดสู่ขอให้เรียบร้อย" เริ่มจะเข้าทางพี่ชาย
"พี่ธง! ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"
"ไม่ได้เป็นได้ยังไง หนีออกจากบ้านไปกับมันตั้งกี่คืนแล้ว ไม่ใช่ในท้องของแกมีกุมารทองแล้วเหรอ"
"เดี๋ยวก่อนนะครับ ผมกับลูกสาวของคุณเรายังไม่.."
ชนกันต์พูดยังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำพี่ชายของเธอก็รีบพูดแทรกขึ้นก่อน "มึงจะบอกว่ายังไม่มีอะไรกับน้องกูใช่ไหม กูเป็นผู้ชายทำไมกูจะดูไม่ออก ..แม่ผมว่าไปแจ้งตำรวจดีกว่า"
"ทำไมต้องไปแจ้งตำรวจด้วย พี่ธงหยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ นายก็ไปสักทีสิ!"
"มึงจะไล่อะไรเขานักหนาวะ แม่เอาไม้เรียวมาซิ เดี๋ยวผมจะจัดการกับอีน้องใจแตกคนนี้เอง" ว่าแล้วธงก็คว้าเอาไม้จากมือของแม่มา แล้วกำลังจะฟาดใส่น้องสาว ชนกันต์ก็รีบดึงร่างของเธอให้มาหลบอยู่ด้านหลัง
"คุยกันดีๆ ก่อนสิครับ ทำไมต้องลงไม้ลงมือกันด้วย"
"ถ้าไม่อยากให้เรื่องถึงตำรวจ ก็ให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอลูกสาวฉันให้เรียบร้อย"
"สู่ขอเลยเหรอครับ?" ..อะไรวะเนี่ยงานเข้ากูจนได้
"ทำไมต้องสู่ขอด้วยแม่ ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แค่ฉันติดรถเข้ามา" นี่แหละคือสิ่งที่แพรไหมไม่อยากให้เขามาส่งถึงบ้าน และเหตุการณ์ที่เธอกลัวมันก็เกิดขึ้นจนได้
"อมพระมาพูดก็ไม่มีใครเชื่อมึงหรอกอีไหม ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวก็หุบปากไป ..แม่พูดต่อเลยครับ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คนเสเพล